Ορφανός, Λίντον Τζόνσον και... Ορέστης Μακρής (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Ο παλιoς Αμερικανος πρόεδρος Λίντον Τζόνσον είχε πει ότι η νομοθεσία πρέπει να εξετάζεται με γνώμονα όχι τα θετικά που υπόσχεται εάν τηρηθεί σωστά, αλλά τις ολέθριες «παρενέργειες» που θα έχει εάν εφαρμοστεί λανθασμένα. Ειδικά η νομική ασάφεια τροφοδοτεί πανεύκολα την αυθαιρεσία ή την τήρηση διαφορετικών μέτρων και σταθμών. Αρκετά σημεία του νόμου Ορφανού για την αντιμετώπιση (;) της βίας στα γήπεδα εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία.

Η προβλεπομενη ποινη (κεκλεισμένων των θυρών) σε βάρος των ομάδων, των οποίων οπαδοί θα εκστομίζουν «μεμονωμένα υβριστικά συνθήματα», θυμίζει αναζήτηση ψύλλου στα άχυρα και αναπόφευκτα «ψυλλιάζει» πολλούς. Δεν μιλάμε, λόγου χάρη, για τα ρατσιστικά εμέσματα, τα οποία προσδιορίζονται εύκολα και είναι ώρα να πάψουν να γίνονται ανεκτά. Μιλάμε για το... ψωμοτύρι των γηπέδων.

Τι θα πει λοιπον «υβριστικά συνθήματα» γενικώς και αορίστως; Δηλαδή εάν κάποια στιγμή «στολιστεί» ο διαιτητής ή ακόμη και ο παίκτης που έχασε μια ευκαιρία με τη διάσημη νεοελληνική λέξη των τριών άλφα, θα κινδυνέψει να τιμωρηθεί η ομάδα με «λουκέτο» μιας αγωνιστικής; Θα αφεθεί μήπως στη διακριτική ευχέρεια των διαιτητών να αποφασίζουν ποια κακά λογάκια συνιστούν αξιόποινες βωμολοχίες και ποια όχι; Θα εκπαιδεύσουν φιλόλογοι την κερκίδα, ώστε να εκτονώνεται με κομψότερες εκφράσεις; Το φαντάζεστε; «Τι στην ευχή αποφαίνεσαι κίναιδε διαιτητή;». «Ρε αυνανιζόμενε σέντερ φορ, πώς αστόχησες από μισό μέτρο;». Εδώ, το απόφθεγμα του Λίντον Τζόνσον παραδίδει τη σκυτάλη στην αμίμητη κινηματογραφική ατάκα του Ορέστη Μακρή: «Τώρα που βρήκαμε πιπέρι, θα ρίξουμε και στα λάχανα;».

Στα... στοματακια, πάντως, ναι. Αντε μετά να αποδείξει ο κ. Ορφανός ότι συμπτωματικά τιμωρήθηκαν, ας πούμε, τρεις ομάδες κι όχι οι υπόλοιπες. Ε, δεν είναι άλλωστε κι ο ίδιος ζωντανός ορισμός της αμεροληψίας, πώς να το κάνουμε. Είναι ο πολιτικός που πέρυσι άλλοτε προανήγγειλε δικαστικές αποφάσεις (ως μη όφειλε) κι άλλοτε απέφευγε να ψελλίσει έστω και μια κουβέντα καταδίκης για εισβολές στον αγωνιστικό χώρο και βιαιοπραγίες. Δυστυχώς...

Κατα τα αλλα, προσωπικά με προβληματίζει η σχεδόν καθολική αποδοχή του ισχυρισμού ότι η συνεχής ηλεκτρονική παρακολούθηση πολλών χιλιάδων ανθρώπων στο γήπεδο είναι, δήθεν, απαραίτητη προϋπόθεση για να εντοπιστούν οι ολίγοι νοματαίοι, που ήδη όποτε βιαιοπραγούν, φιγουράρουν στα βραδινά δελτία ειδήσεων για περισσότερη ώρα και από τον... Χατζηνικολάου ή την Ελλη Στάη! Υπάρχουν άλλωστε άφθονοι τρόποι να κάνεις ηπιότερες «κουτσουκέλες», για παράδειγμα να ρίξεις ένα αντικείμενο δίχως να σε «μαρτυρήσουν» οι κάμερες. Σταματώ εδώ για να μη με κατηγορήσουν όσοι μετέτρεψαν τον Μεγάλο Αδελφό σε μεγάλο εθισμό όλων των πτυχών της ζωής μας πως... δίνω ιδέες.