Η προοπτική της ευρωπαϊκής διάκρισης και το αστείο (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Σε ό,τι αφορά στους δύο μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, παρόλο που δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμα τις μεταγραφές τους, έχουμε μια γενική εικόνα των στόχων τους. Γνωρίζουμε ποιες θέσεις θέλουν να καλύψουν και σε ποιους τομείς επιδιώκουν να ενισχυθούν και έτσι μπορούμε να κάνουμε μια πρώτη εκτίμηση για τις φετινές αγωνιστικές δυνατότητές τους. Δυνατότητες που θα κριθούν σε δύο επίπεδα. Στο πρωτάθλημα και την Ευρώπη.

Η μετριότητα του ελληνικού πρωταθλήματος και η μεγάλη διαφορά δυναμικότητας που χωρίζει «πράσινους» και «κόκκινους» από τις υπόλοιπες ομάδες δεν αποτελούν ασφαλή κριτήρια μέτρησης της δυναμικότητάς τους. Εν τούτοις, πολλοί που έχουν στο νου τους την εικόνα του περσινού πρωταθλήματος, ίσως διαφωνήσουν με τη διαπίστωσή μου «περί μεγάλης διαφοράς δυναμικότητας», αφού η ΑΕΚ διεκδικούσε το πρωτάθλημα επί ίσοις όροις, σχεδόν μέχρι την τελευταία στιγμή.

Οι «κιτρινόμαυροι» πέρυσι εκμεταλλεύθηκαν τα λάθη και τις αδυναμίες των άλλων δύο και οπλισμένοι με αρκετή πίστη, πείσμα και τύχη μπόρεσαν να μείνουν στην κούρσα μέχρι το τέλος. Αυτό το γεγονός, όμως, δεν πρέπει να λειτουργήσει παραπλανητικά. Οι οικονομικές δυνατότητες της ΑΕΚ υπολείπονται κατά πολύ της οικονομικής δύναμης των άλλων δύο, οι οποίοι μπορούν να καλύψουν τα κενά τους με ποιοτικότερους παίκτες απ' ό,τι ο «Δικέφαλος», αφού περισσότερα χρήματα σημαίνουν και πιο πολλές επιλογές.

Οι κινήσεις της ΑΕΚ σε αυτή τη χρονική στιγμή είναι μονόδρομος. Αναζητεί ταλαντούχους νεαρούς ή φθηνές και αξιόπιστες λύσεις, προσπαθώντας να δημιουργήσει τον κορμό μιας ομάδας που θα μπορέσει στο μέλλον (όταν η ομάδα θα έχει αποκτήσει γήπεδο και «άλλες» οικονομικές δυνατότητες) να αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Επιστρέφω, λοιπόν, στους δύο μεγάλους.

Αν επρόκειτο μόνο ο ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα να κρίνει τον καλύτερο, τότε δεν θα μιλούσαμε για μεγάλες ομάδες, ούτε για μεγάλους στόχους ούτε, φυσικά, για μεγάλα ονόματα. Το πρωτάθλημα μπορεί να το κατακτήσει κάποιος χωρίς τη συνδρομή των μεγάλων ονομάτων. Επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όλες οι κινήσεις που γίνονται για την απόκτηση γνωστών ξένων ποδοσφαιριστών στοχεύουν στην αγωνιστική ενίσχυση των ομάδων προκειμένου να πετύχουν την ευρωπαϊκή διάκριση. Μια διάκριση που, λογικά, θα πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από την πρόκριση στους «16».
Αξίζει, όμως, να αναρωτηθούμε αν οι μέχρι τώρα μεταγραφικοί στόχοι και οι κινήσεις που έχουν γίνει, μπορούν να εγγυηθούν την επίτευξη της ευρωπαϊκής διάκρισης ή είναι κινήσεις που γίνονται στο πλαίσιο μιας ποδοσφαιρικής συμβατικότητας, που στόχο έχει την ικανοποίηση του Τύπου, των οπαδών και των εμπορικών επιδιώξεων των ομάδων. Και αυτή η ποδοσφαιρική συμβατικότητα, αν όντως συμβαίνει, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εκδήλωση μιας τρανταχτής υποκρισίας.

Οι ομάδες δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τη μεγάλη ευρωπαϊκή διάκριση, γιατί αν όντως τις ενδιέφερε, αφενός μεν θα κατέστρωναν ένα σχέδιο για να την πετύχουν (σχέδιο που δεν θα είχε διάρκεια ενός έτους) και αφετέρου θα χρηματοδοτούσαν αυτή τη φιλοδοξία τους. Ομως, τίποτε από τα δύο δεν συμβαίνει. Ο στόχος και των δύο παραμένει η πρόκριση στους ομίλους, για να επιβεβαιωθεί η είσπραξη των χρημάτων από τα πριμ της ΟΥΕΦΑ, τα εισιτήρια και τα τηλεοπτικά δικαιώματα.

Αν τώρα η τύχη φανεί γενναιόδωρη και κάποια ομάδα προχωρήσει πέρα από τους ομίλους, οι παράγοντες των ομάδων αρχίζουν να ανακαλύπτουν ανύπαρκτους σχεδιασμούς και να «διαρρέουν» στον Τύπο διάφορες φανφάρες για την ευρωπαϊκή δυναμική των ομάδων και άλλα τέτοια φαιδρά. Δεν κάνω καμία σκέψη για την πιθανή επανάληψη μιας επιτυχίας, αφού κάτι τέτοιο προϋποθέτει ένα σύνολο ενεργειών από ανθρώπους με γνώσεις, εμπειρίες και όραμα. Και να σκεφθεί κάποιος ότι οι πρόεδροι των δύο μεγάλων ονειρεύονται τον τελικό του 2007. Στον ΠΑΟ δεν το ομολογούν δημόσια, σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό. Το χιούμορ, όμως, δεν έλειψε ποτέ από τους προέδρους των δύο μεγάλων.