Ο Κωνσταντίνου, μετά τις φαντασιώσεις (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Aυτή τη στιγμή, το «κόκκινο» κομμάτι της χώρας φαντασιώνεται πρεμιέρα πρωταθλήματος με 0-1, γκολ Κωνσταντίνου, τον Νικοπολίδη να πιάνει πέναλτι του... διαδόχου του Κωνσταντίνου, τον οποίο (το ίδιο εκείνο βράδυ στο Μαρούσι) θα τον έχει πάρει, και σβήσει, ο Καψής.

Του «πράσινου» κομματιού η αντίστοιχη φαντασίωση είναι 1-0 με φάουλ-γκολ του Φλάβιο Κονσεϊσάο, που το πνίγει κανονικά ο Νικοπολίδης, αφού νωρίτερα ο Κωνσταντίνου έχει... τερατωδώς αστοχήσει μπροστά σε ανυπεράσπιστη εστία.
Ωραάα είν' όλα ετούτα. Μας φτιάχνουν το καλοκαίρι, μια χαρά. Κι απ' αυτή την άποψη, το χρωστάμε. Και στον «Τζίγκερ», που αποφάσισε ότι ο κύκλος του Κωνσταντίνου στον Παναθηναϊκό έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να κλείσει. Φυσικά, και στον Κόκκαλη, που αποφάσισε ότι είν' ο καιρός ν' ανοίξει ο κύκλος του Κωνσταντίνου στον Ολυμπιακό.
Μπορούμε επί ενάμιση μήνα, ως και τις 28 Αυγούστου, να το γλεντήσουμε. Διόλου άσχημα. Μετά, όμως, θα 'ναι ιστορία. Κατά πάσα πιθανότητα, θα συμβούν ελάχιστα, ίσως και τίποτα, απ' όσα «πράσινοι» και «κόκκινοι» φαντασιώνονται. Οχι πως κι αυτό θα 'ναι πρόβλημα, το πολύ-πολύ οι φαντασιώσεις να μετατεθούν (απ' το Μαρούσι στο Καραϊσκάκη) για την έναρξη του δεύτερου γύρου. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν... χάνονται, ποτέ.

Το βέβαιον είναι ότι, αμέσως μετά, θ' αρχίσει η αληθινή ζωή στη σεζόν. Και θα θέσει πιο πρακτικά, αν θέλετε πιο πεζά αλλά και πιο ουσιαστικά, ζητήματα. Το στοίχημα του Ολυμπιακού, τότε, θα 'ναι η μέγιστη αξιοποίηση του κεφαλαίου-Κωνσταντίνου. Το χειμώνα, πια, δεν θ' αρκεί η καζούρα στους Παναθηναϊκούς. Το μόνο που θα αξιολογηθεί είναι το ρεαλιστικό αποτέλεσμα της αγοράς. Το πεδίο, δηλαδή, στο οποίο ο Παναθηναϊκός (την προηγούμενη τετραετία) λίγο ως πολύ απέτυχε.

Θυμάμαι κάποτε, στα ντουζένια του στον Ολυμπιακό, ο Ελευθερόπουλος είχε πει, σε συνέντευξή του, ότι «το μόνο που τώρα μας λείπει είναι ο Κωνσταντίνου» (αυτός στα ντουζένια του, τότε, στον Ηρακλή). «Να πάρουμε τον Κωνσταντίνου και να παίξουμε 4-5-1». Με τον Τζόρτζεβιτς και τον Γιαννακόπουλο απ' τα πλάγια, εννοούσε, και τον Καραπιάλη στην τρύπα πίσω απ' το Θηρίο.

Ο Ολυμπιακ’ς, αυτά τα χρόνια, σπανίως έπαιξε 4-5-1. Και ο Κωνσταντίνου... πήγε στον Παναθηναϊκό, που επίσης σπανίως έπαιξε 4-5-1. Το Θηρίο έγινε Παλτό. Ποτέ μη λές ποτέ (εδώ κι αν ταιριάζει!), ωστόσο. Ηρθε-ήρθε-ήρθε το πράγμα, ο Ολυμπιακός, πρώτον, να προσλάβει προπονητή του 4-5-1. Και δεύτερον, όταν αυτός εισηγήθηκε ν' αποκτήσουν (αφού αυτόν ήξερε να πει...) τον Μπενζά, εκείνοι διακριτικά τον έβαλαν να δει βιντεοκασέτες με τον Κωνσταντίνου. Λίγες μέρες μετά, διόλου περίεργο, ενώ ο Μπενζά πάγωνε, η υπόθεση-Κωνσταντίνου ανέβαζε θερμοκρασία.

Αν δεν πρόκειται για απλή σειρά γεγονότων (που είναι το νορμάλ) απ' το 3-0 της Ριζούπολης και μετά, αλλά για... ολοκληρωμένο σχέδιο (που θα έσπαγε ταμεία, ως σενάριο, στο σινεμά), τότε είναι ό,τι πιο μεγαλοφυές! Ν' απαξιωθεί μια εξαιρετική, διεθνώς δοκιμασμένη, ομάδα (του Παναθηναϊκού), να πειστεί και να μπει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός στη διαδικασία να τη διαλύσει, αυτοί μετά να βγαίνουν πρωταθλητές Ευρώπης με την Εθνική, κι όταν η διαδικασία έχει πλέον κατ' ουσίαν ολοκληρωθεί, ο Ολυμπιακός ν' αρχίσει να μαζεύει... ένα-ένα τα κομμάτια.