Επειγόντως έναν κυνηγό (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Χθες η βροχή των mail για το θέμα του Κωνσταντίνου συνεχίστηκε. Μετά τους στενοχωρημένους Παναθηναϊκούς πήραν σειρά οι ευτυχισμένοι, αυτοί που λένε «καλύτερα που έφυγε και ό,τι ήταν να δώσει, το έδωσε». Σε αυτούς δεν υπάρχει λόγος να απαντήσω: σέβομαι την ευτυχία τους. Οπότε πάμε παρακάτω, να δούμε το επόμενο κεφάλαιο του σίριαλ.
Ο Κωνσταντίνου στον Ολυμπιακό. Ή αλλιώς «ένας Θεός ξέρει τι τον περιμένει…».

Για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η απόκτηση του Κωνσταντίνου είναι για τον Ολυμπιακό μια σημαντικότατη πράξη ωριμότητας. Μπορεί ο παίκτης να μην ήταν πρόταση του Σόλιντ, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Είναι ένας τύπος επιθετικού που από την επίθεση του Ολυμπιακού έλειπε από τον καιρό που σταμάτησε ο Σίνισα Γκόγκιτς. Θα δώσει στην επίθεση κίνηση, ύψος και δύναμη. Δεν διατρέχει τον κίνδυνο των συγκρίσεων, γιατί ανάλογός του όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε. Απομένει να δούμε πόσο θα βοηθήσει.

Παρτενέρ
Θέλω να μπω κατευθείαν στην ουσία της υπόθεσης, για να μην περιτριγυρίζουμε άσκοπα στις παρυφές της. Αν πριν από την απόκτηση του Κωνσταντίνου ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη να πάρει έναν επιθετικό, τώρα αυτή η ανάγκη είναι ακόμα μεγαλύτερη: πρέπει να βρει έναν παρτενέρ για τον Μιχάλη κυρίως για να τον προστατεύσει. Στην επίθεση του Ολυμπιακού μπορεί να παίξουν αυτή τη στιγμή κοντά ή δίπλα στον Κύπριο δύο μόνο παίκτες: ο Οκκάς και ο Καστίγιο. Ο Ριβάλντο δεν είναι επιθετικός και, μολονότι χάρη στον Κύπριο θα έχει περισσότερους χώρους κοντά στην περιοχή (όπως είχε π.χ. ο Γκονζάλες ή ο Λυμπερόπουλος), εν τούτοις δεν προβλέπεται να εξελιχθεί σε δεύτερο φορ στα 33 του -άσε που θα ήταν και λάθος. Απομένουν οι άλλοι δύο.

Δίχτυα
Τι κοινά έχουν οι δύο αυτοί παίκτες; Σκίζονται, κουβαλάνε μπάλα, τρέχουν, αλλά δεν βάζουν γκολ. Ειδικά ο Γιάννης Οκκάς δύσκολα βλέπει δίχτυα και αυτό δεν αποτελεί κατηγορία, αλλά είναι η πραγματικότητα. Τα περσινά στατιστικά του αποδεικνύουν ότι δεν του έλειψαν ούτε οι πάσες ούτε οι χώροι ούτε οι τελικές προσπάθειες: του έλειψε το ρημάδι το γκολ κι αυτό το χάρισμα του γκολτζή ή το έχεις ή δεν το έχεις. Δεν αποκλείω ο Γιάννος κάποτε να ξεμπλοκαριστεί (που λέει κι ο «Αναστό») και να βάλει 25 γκολ: είναι ένα ενδεχόμενο. Ωστόσο, μια ομάδα δεν μπορεί να στηρίζεται σε μια –ας πούμε– πιθανότητα, πρέπει να λειτουργεί ορθολογικά: ο Οκκάς δεν σκοράρει, ο Καστίγιο επίσης. Χρειάζεται ένας παίκτης που να μπορεί να εκμεταλλευτεί τους χώρους που ο Κωνσταντίνου δημιουργεί -ο Παπαδόπουλος π.χ. του προπέρσινου ΠΑΟ. Αν αυτός δεν βρεθεί, θα πέσει η ευθύνη του σκοραρίσματος στον ίδιο τον Μιχάλη και δεν ξέρω κατά πόσο είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο.

Πάσες
Μου λένε ότι οι ποιοτικοί μέσοι του Ολυμπιακού θα του δίνουν πιο πολλές κάθετες πάσες από όσες έπαιρνε, ώστε να μπορεί να παίρνει την μπάλα στην κίνηση και να παίζει όπως γουστάρει. Είναι πιθανό. Ομως και στον Οκκά έδιναν πάσες οι μέσοι, αλλά γκολ ο Οκκάς δεν έβαζε: θέλω να πω ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν δεδομένες δυνατότητες και συγκεκριμένες αδυναμίες. Αν βλέπεις μόνο τις δυνατότητες (γιατί είναι καλοκαίρι και το ποδόσφαιρο είναι ασκήσεις επί χάρτου και φαντασιώσεις), τότε κινδυνεύεις να πάθεις ζημιά.

Το χειρότερο στην περίπτωση του Κωνσταντίνου είναι να χρειάζεται κατά τη διάρκεια της χρονιάς να εξηγείται γιατί κάτι δεν πάει καλά. Με την τρέλα που κουβαλάνε στον Ολυμπιακό, αν δεν βάλει 15 γκολ στον πρώτο γύρο, θα προκύψουν αυτόκλητοι υποστηρικτές και ορκισμένοι κατήγοροι κι αυτό για τον παίκτη θα είναι αφόρητο.

Υποδειγματικά
Ο Γιώργος Λούβαρης αρχικά και ο Σωκράτης Κόκκαλης στη συνέχεια έκαναν υποδειγματική δουλειά στο θέμα Κώνσταντίνου: θα έλεγα ότι το χειρίστηκαν τέλεια. Ο Λούβαρης, γνωρίζοντας ότι με τα συγκεκριμένα χρήματα ο Ολυμπιακός δύσκολα θα βρει καλύτερο φορ, κατέθεσε πολύ νωρίς δελεαστική πρόταση στον παίκτη, ξεπέρασε τις όποιες δυσκολίες υπήρχαν με τον μάνατζέρ του και έδωσε και στους δύο χρόνο για να αποφασίσουν.

Μετά ανέλαβε ο ίδιος ο Κόκκαλης, ο οποίος εννέα μέρες πριν τηλεφώνησε στον παίκτη και του εξήγησε πόσο τον θέλει στον Ολυμπιακό. Ο Κωνσταντίνου ξεπέρασε τους ενδοιασμούς του έπειτα από αυτό το τηλεφώνημα. Κολακεύτηκε και το βρίσκω λογικό.

Παρτενέρ
Τώρα ο Κόκκαλης πρέπει να προστατεύσει αυτή την επιλογή μειώνοντας το ρίσκο της αποτυχίας της. Ο Κωνσταντίνου είναι ένας εξαιρετικός παίκτης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αν τον φορτώσουν με τη λύση όλων των προβλημάτων της επίθεσης του Ολυμπιακού, θα τον βαρύνουν με ένα φορτίο που αμφιβάλλω αν μπορεί μόνος του να το σηκώσει. Είναι ένας ιδανικός παρτενέρ, που ποτέ δεν φιλοδόξησε να γίνει σόουμαν. Αν είχε δίπλα του τον Ζιοβάνι ή τον Αλεξανδρή, η επίθεση του Ολυμπιακού θα έκανε τρομερά πράγματα. Η επίθεση. Οχι ο Κωνσταντίνου από μόνος του. Υπάρχει διαφορά.

Προστασία
Τα περασμένα χρόνια υπήρξε μια συστηματική προσπάθεια μείωσης της αξίας και της προσφοράς του συγκεκριμένου παίκτη από πολλούς Ολυμπιακάρες που ψάχνουν αφορμές να κολακέψουν τον Κόκκαλη.
Η θέση «δεν τον πήρε ο πρόεδρος και έπραξε σωστά γιατί έχει πάντα δίκιο» πλασάρεται κατά κόρον για πολλά: στην περίπτωση του Κωνσταντίνου ο ίδιος ο Κόκκαλης απέδειξε πόσο κουτό είναι, όχι μόνο να το λες αυτό, αλλά και να το σκέφτεσαι. Μόνο που, όπως έχει αποδειχτεί, αυτοκριτική στην κουταμάρα κάνουν ελάχιστοι: υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της εξέδρας που δύσκολα θα αλλάξει γνώμη για έναν παίκτη που συνήθιζε να βρίζει, ειδικά αν τα γκολ του Κύπριου δεν έρθουν γρήγορα και δεν είναι και καθοριστικά. Από αυτό το κομμάτι της εξέδρας ο Κόκκαλης οφείλει να τον προστατεύσει. Οχι περνώντας γραμμή ότι πρόκειται για «βόμβα», αλλά αποκτώντας έναν επιθετικό που θα εκμεταλλευτεί το παιχνίδι του, εισπράττοντας τα μπράβο.

Μπράβο
Γιατί ο Μιχάλης δεν παίζει για τα μπράβο, παίζει για την ομάδα. Κι αυτό είναι κατ' αρχάς απαραίτητο να υπάρχει…