Ο Μποντιρόγκα τώρα έχει μόνο να πάρει από τον Παναθηναϊκό (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού, μετά το πρωτάθλημα και το Κύπελλο της περασμένης περιόδου, αλλά και την τρίτη θέση στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, έκανε (περίπου σε χρόνο ρεκόρ...) τρεις κινήσεις που ανέβασαν κατά πολύ το στάτους της, ενώ, από εδώ κι εμπρός, επιδιώκει και μια τέταρτη, με σκοπό να πετύχει λίμιτ-απ τόσο στον εμπορικό όσο και στον αγωνιστικό τομέα.

Κίνηση Νο 1: Ανανέωσε για τρία χρόνια το συμβόλαιο του Ομπράντοβιτς, επί των ημερών του οποίου η ομάδα γνώρισε συνέπεια, σταθερότητα και αποτελεσματικότητα που δεν είχε ποτέ στο παρελθόν.

Κίνηση Νο 2: Εκλεισε για τη θέση του σέντερ τον Τομάσεβιτς, έναν παίκτη που μπορεί να μην είναι Βράνκοβιτς, Ράτζα ή Ρέμπρατσα, αλλά σίγουρα αποτελεί μια πολύ καλή λύση, με βάση τη λειψανδρία που παρατηρείται στην αγορά και τις αδυναμίες που παρουσίασε πέρυσι ο Παναθηναϊκός σ' αυτή τη θέση.

Κίνηση Νο 3: Αρπαξε τον Σπανούλη σχεδόν μέσα από τα χέρια του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα αφενός να διευρύνει τις λύσεις του στην περιφέρεια με έναν παίκτη γεμάτο ταλέντο, εργατικότητα και πάθος για διάκριση και αφετέρου να στερήσει από τον «αιώνιο» αντίπαλο το σταθερό σασί που χρειαζόταν για να δημιουργήσει τη νέα μεγάλη ομάδα που σχεδιάζει.
Με λίγα λόγια, οι πρωταθλητές έχουν έτοιμη τη σύνθεσή τους για την προσεχή αγωνιστική περίοδο και τώρα ψάχνουν για τον σούπερ σταρ, ο οποίος θα αποτελέσει αφενός μαγνήτη για τον κόσμο, την τηλεόραση και τους χορηγούς και αφετέρου την αιχμή του δόρατος στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ξανά την κορυφή στην Ευρώπη.

Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες δεν ευνοούν όπως άλλοτε. Οχι μόνο γιατί το μπάσκετ δεν έχει την αίγλη του παρελθόντος (ούτε και φέρνει πίσω τα φράγκα που έφερνε τη δεκαετία του '90), αλλά και γιατί η αγορά έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη σε σχέση μ' αυτό που ζητάει ο Παναθηναϊκός.

Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που, έστω και μ' ένα τσουβάλι λεφτά, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι έφερναν παίκτες σαν τον Ντομινίκ Γουίλκινς, τον Ντίνο Ράτζα και τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Τώρα παίκτες αυτής της κλάσης δεν παίζουν στην Ευρώπη. Ή, ακόμα κι αν έχουν ξεμείνει (βλέπε Γιασικεβίτσιους), φεύγουν τρέχοντας για το ΝΒΑ!

Οι λόγοι για τους οποίους δυσκόλεψε τόσο πολύ η αγορά είναι οι εξής:

1. Αυξήθηκαν οι ομάδες του ΝΒΑ, με αποτέλεσμα η ζήτηση καλών παικτών να γίνει μεγαλύτερη.

2. Αλλαξαν οι συλλογικές συμβάσεις του ΝΒΑ, με συνέπεια να μην έχουν πια οικονομικό κίνητρο να παίξουν στην Ευρώπη παίκτες της αξίας και της ηλικίας του Ντομινίκ Γουίλκινς και του Εντι Τζόνσον.

3. Το σύστημα ανάδειξης νέων αστέρων στο ΝΒΑ κατέστρεψε την παραγωγή του αμερικανικού μπάσκετ, αφού οι σημαντικότεροι νέοι παίκτες δεν περνούν πια από τα κολέγια για να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους (ή, αν αποτελέσουν εξαίρεση, δεν μένουν πάνω από ένα-δύο χρόνια), αλλά από τα χάι-σκουλ πάνε κατευθείαν στο ΝΒΑ, χωρίς ουσιαστική γνώση του αντικειμένου.

4. Η αύξηση των ομάδων σε συνδυασμό με την πτώση της αμερικανικής παραγωγής έστρεψαν το ενδιαφέρον του ΝΒΑ στον υπόλοιπο κόσμο και κατά κύριο λόγο στην Ευρώπη. Με αποτέλεσμα πέρυσι να παίζουν στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου 101 μη Αμερικανοί και ανάμεσά τους οι κορυφαίοι της ευρωπαϊκής ηπείρου!
Οπως αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για όσους ψάχνουν κάποιον σούπερ σταρ. Γι' αυτό ο Ομπράντοβιτς έκλεισε σε χρόνο ρεκόρ τον Τομάσεβιτς και γι' αυτό ξανάρχισαν (χωρίς να είμαι σίγουρος με πρωτοβουλία τίνος) συζητήσεις για την επιστροφή του Μποντιρόγκα στον Παναθηναϊκό!

Μπορεί όμως ο (πριν από κάποια χρόνια...) μέγιστος Ντέγιαν να ξαναπαίξει το ρόλο του σούπερ σταρ ή απλώς η επιστροφή του δεν θα αποτελέσει τίποτα περισσότερο από ένα ξαναζεσταμένο φαγητό;

Σ' αυτή την υπόθεση τα «υπέρ» του Μποντιρόγκα είναι κυρίως δύο:

1. Λατρεύεται από τον κόσμο του Παναθηναϊκού, πράγμα που εξασφαλίζει (φυσικά αν στο αγωνιστικό μέρος πάνε όλα καλά) περισσότερα εισιτήρια, μεγαλύτερο ενθουσιασμό και ισχυρότερο πρεστίζ.

2. Διαθέτει τεράστιο όνομα και ακόμα μεγαλύτερη προσωπικότητα, πλεονεκτήματα που στις δύσκολες στιγμές ενός κρίσιμου αγώνα μετρούν πάρα πολύ.

Τα «κατά» για τον μεγάλο άσο που έγραψε σελίδες δόξας με τον Παναθηναϊκό είναι μάλλον περισσότερα. Γιατί με το πέρασμα των χρόνων ο Ντέγιαν έγινε ακόμα πιο αργός -ενώ τώρα το μπάσκετ τρέχει με 24 και όχι με 30 δευτερόλεπτα.
Γιατί ο τρόπος του επιθετικού παιχνιδιού του, ενώ συνεχίζει να μην παράγει θέαμα, έχασε ένα μέρος της αποτελεσματικότητας που είχε στο παρελθόν. Και γιατί ένας παίκτης που στη γεμάτη τόλμη καριέρα του (έφυγε αμούστακο παλικαράκι το '91 από την πατρίδα του και γύρισε όλη την Ευρώπη) κέρδισε τα πάντα, είναι δύσκολο να βρει κίνητρο για να ξαναρχίσει από την αρχή μια προσπάθεια που πριν από μερικά χρόνια τον συγκλόνιζε προκαταβολικά.
Εχω την εντύπωση πως ο Παναθηναϊκός ό,τι ήταν να πάρει από τον Μποντιρόγκα το πήρε και με το παραπάνω στην τετραετία (1998-02), όταν κέρδισε μαζί του τρία πρωταθλήματα και δύο ευρωπαϊκούς τίτλους. Από εδώ και πέρα μου φαίνεται ότι ο Μποντιρόγκα θα είναι αυτός που θα πάρει και ο Παναθηναϊκός εκείνος που θα δώσει, πράγμα που σημαίνει ότι:

Ο μεν Ντέγιαν, για να παραμείνει δημιουργικός, θα πρέπει να διαλέξει μια ομάδα με μικρότερο όνομα και χαμηλότερους στόχους από τον Παναθηναϊκό. Ο δε πρωταθλητής Ελλάδας, για να κάνει το άλμα που έχει στο μυαλό του, θα πρέπει να βρει ένα παλικαράκι που όχι μόνο θα βάζει την μπάλα με κλειστά μάτια στο αντίπαλο καλάθι, αλλά θα έχει και κίνητρο να δουλέψει σκληρά δίπλα σ' έναν απαιτητικό προπονητή όπως ο Ομπράντοβιτς.

Ετσι όμως ξαναγυρίσαμε στο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε. Γιατί ένας τέτοιος παίκτης είναι δυσεύρετος και αυτή ακριβώς η διαπίστωση δίνει τροφή στα σενάρια για την επιστροφή του Μποντιρόγκα!