Το καλό και οι κίνδυνοι της επιστροφής του Ζαγοράκη (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Oι προχθεσινές εικόνες από την υποδοχή του αρχηγού της Εθνικής Θοδωρή Ζαγοράκη στην Τούμπα μεταφέρουν πολλά μηνύματα. Το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη του γράφοντος, είναι ότι σε μία εποχή ιδιοτέλειας, σε μία εποχή όπου τα πάντα αποτιμώνται με τα χρήματα, το ποδόσφαιρο είναι ένας χώρος όπου το συναίσθημα μπορεί ακόμη να αναπνεύσει.
Αυτό προκύπτει τόσο από την αντίδραση των φίλων του ΠΑΟΚ, όσο και από την επιλογή του Θοδωρή να τελειώσει την καριέρα του στην ομάδα της καρδιάς του. Και είναι πολύ σπουδαίο πράγμα η καρδιά σου να έχει θέση για αγάπες και να μην έχει μεταμορφωθεί σε τραπεζικό λογαριασμό. Ο Θ. Ζαγοράκης το είχε πει όταν έφευγε από την Τούμπα για τη Λέστερ, ότι θα επιστρέψει στον «Δικέφαλο» για να κλείσει την καριέρα του. Μία υπόσχεση με αντίκρισμα, που οι φίλοι του ΠΑΟΚ δεν ξέχασαν.

Ο αρχηγός της Εθνικής θυσίασε τα σίγουρα χρήματα ενός πολύ καλού συμβολαίου με την Μπολόνια –δεν ξέρω μάλιστα αν θυσίασε και κάτι παραπάνω, δηλαδή οφειλές από τη χρονιά που έφυγε- για ένα συμβόλαιο με τα μισά λεφτά και ολόκληρη την αβεβαιότητα, μιας και οι διοικήσεις της «ασπρόμαυρης» ΠΑΕ τα τελευταία χρόνια δεν φημίζονται για τη σταθερότητά τους και την τήρηση των οικονομικών τους συμφωνιών. Και πέραν τούτων, να είστε σίγουροι ότι ο αρχηγός της Εθνικής και του ΠΑΟΚ θα μπορούσε, με ευκολία αν ήθελε, να βρει ένα πολύ καλύτερο συμβόλαιο. Ο ενθουσιασμός των φίλων του «Δικεφάλου» είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένος.

Και τούτο γιατί πέρα από την αγωνιστική συνεισφορά του Ζαγοράκη σε μία ομάδα που για μία ακόμη φορά «χτίζεται» από την αρχή, έχω την εντύπωση ότι οι φίλοι του «Δικεφάλου» προσβλέπουν και στο ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει στα διοικητικά πράγματα του ΠΑΟΚ όταν αποφασίσει να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Ο Ζαγοράκης φυσικά αρνήθηκε τέτοιου είδους φιλοδοξίες και πολύ καλά έκανε, ακόμη και αν είναι υπαρκτές. Στον Ζαγοράκη δεν αρέσει να μπερδεύει ρόλους και υποχρεώσεις. Τώρα είναι ποδοσφαιριστής και ως τέτοιος θα συμπεριφερθεί και θα θελήσει να κριθεί, όσο κι αν οι ευθύνες του ως αρχηγού του ΠΑΟΚ είναι φέτος ιδιαίτερα αυξημένες.

Σε όλη αυτή την ιστορία της επιστροφής του Ζαγοράκη και του ενθουσιασμού που δημιούργησε στους φίλους του «Δικεφάλου του Βορρά» υπάρχει ένα σημείο που θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα. Ο ΠΑΟΚ προσπαθεί εδώ και χρόνια –με καλούς ή κακούς οιωνούς- να ανακτήσει τη θέση που είχε και που πρέπει να έχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μετά την περσινή και σκληρή –με τον τρόπο που συντελέστηκε- διάψευση των ελπίδων των φίλων του ΠΑΟΚ για πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, η φετινή χρονιά ξεκινά με πολύ μεγαλύτερο ενθουσιασμό και δικαιολογημένα. Η επιστροφή του Θοδωρή, η απόκτηση του Σικαμπάλα, που έχει δείξει στοιχεία ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή, η παρουσία του Καραγεωργίου στον πάγκο, όσο και αυτή του Κωστίκου στο ποδοσφαιρικό τμήμα, αποτελούν σημάδια μιας ουσιαστικής πορείας αναγέννησης που βρίσκεται στο ξεκίνημά της. Βέβαια, στο σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν αρκούν μόνο οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, αλλά και οι ικανοί και με καινούργιες ιδέες άνθρωποι στη διοίκηση μιας ΠΑΕ.

Ανθρωποι με όραμα, δυνατή συγκρότηση και φιλοδοξίες. Μπορεί η τωρινή διοίκηση της ΠΑΕ να είναι η καλύτερη, όμως εμένα προσωπικά δεν με έχει πείσει για τις δυνατότητές της και την ικανότητά της στην οικονομική διαχείριση. Ο χρόνος θα δείξει αν πρόκειται για δικαιολογημένες επιφυλάξεις ή όχι. Η εκτίμηση που υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ποδοσφαιρικής Θεσσαλονίκης είναι το έλλειμμα των παραγόντων είναι πέρα για πέρα αληθής. Ωστόσο, δεν υπάρχει φίλαθλος που δεν θα χαρεί, αν η τωρινή διοίκηση του ΠΑΟΚ καταφέρει να διαψεύσει αυτή την εκτίμηση. Τέλος, υπάρχει κάτι που αφορά τους ίδιους τους φίλους του «Δικεφάλου». Η δική τους συμπεριφορά στο παρελθόν προκάλεσε τεράστια αγωνιστικά και οικονομικά προβλήματα στην ομάδα τους. Αν τώρα θεωρήσουν ότι έγιναν αυτομάτως μεγάλη ομάδα και μπορούν να συμπεριφέρονται όπως γουστάρουν στην Τούμπα, με τα καφριλίκια δηλαδή του παρελθόντος, τότε θα είναι άξιοι της μοίρας τους.