Τράβηξε τον τελευταίο λαχνό... (Sportday / Ν.Παπαδογιάννης)

Η Εθνική ανδρών της υδατοσφαίρισης ξανά στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του Κόσμου. Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά: 2003 Βαρκελώνη, 2004 Αθήνα, 2005 Μόντρεαλ. Και στα δικά μας, ημών του μπάσκετ! Οχι ότι θα είναι πρωτοφανές και ανήκουστο αν συμβεί. Την πενταετία 1994-98, η «επίσημη αγαπημένη» έφτασε δύο φορές στην τετράδα Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων (Τορόντο '94, Αθήνα '98) και πήρε επίσης την 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Εκτοτε όμως ξεχάσαμε πώς είναι να κερδίζεις έναν προημιτελικό.

Αντίθετα, τα παλικάρια του πόλο (χαλάλι το άγριο ξενύχτι...) έμαθαν -μετά από αρκετά χρόνια φαγούρας- να παίρνουν τα μεγάλα ματς και να φτάνουν στην πολυπόθητη υπέρβαση. Εμαθαν, με άλλα λόγια, να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που βρίσκουν στον δρόμο τους. Να τις αρπάζουν από τα μαλλιά.

Ενώ οι «δικοί μας»; Ακριβώς το αντίθετο. Το 2001 στην Αττάλεια η Εθνική (του μπάσκετ) έχασε στο νοκ-άουτ παιχνίδι από τη Γερμανία, μολονότι προηγήθηκε με 32-10. Το 2003 στη Στοκχόλμη, ηττήθηκε στον προημιτελικό από τους μέτριους Ιταλούς, τους οποίους είχε στο +7 στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου. Πέρυσι, στο ΟΑΚΑ, άφησε τους Αργεντινούς να επιστρέψουν από το -11 και να πάρουν το εισιτήριο για τους «τέσσερις», παρ' όλο ότι είχε 22.000 κόσμο στο πλευρό της. Για να μη θυμηθώ και την αυτοχειρία απέναντι στους Γιουγκοσλάβους στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ του '98.
Πότε θα ξαναβρεί η Εθνική ομάδα τη χαμένη της προσωπικότητα; Εύχομαι και ελπίζω τον Σεπτέμβριο, στο Βελιγράδι. Εφόσον σκαρώσει τη μεγάλη επιστροφή, θα ξέρουμε και σε ποιον θα την αφιερώσουμε...

***

Toν Γιάννη Αντωνόπουλο, τον καλό συνάδελφο που έφυγε για το μακρύ ταξίδι χθες στα 43 του, θα τον θυμάμαι με αγάπη και θα τιμώ τη μνήμη του, όχι μόνο επειδή ήταν μαχητής της ζωής και ακραιφνής άνθρωπος του μπάσκετ, αλλά και επειδή μου συμπαραστάθηκε σε μια δύσκολη προσωπική μου στιγμή, δίχως να μας δένει ιδιαίτερη φιλία και δίχως να έχει καμιά υποχρέωση. Θα θυμάμαι επίσης ότι τον θεωρούσα παράδειγμα προς μίμηση, τέρας θέλησης, έναν άνθρωπο που με έκανε να δω τη ζωή με διαφορετικό μάτι. Παρά το σημαντικό χάντικαπ που του κληροδότησε η μοίρα, έζησε τη ζωή του με πνεύμα νικητή, προχώρησε αγόγγυστα και διακρίθηκε όσο λίγοι σε αυτό που διάλεξε να κάνει.
Αλλά δεν ήταν γραφτό να φτάσει ως το νήμα. Η ζωή, φίλοι μου, είναι μικρή, αδυσώπητη και άδικη. Οταν εκείνος που εσείς ονομάζετε Θεό μοίραζε λαχνούς, ο Γιάννης τράβηξε όχι τον πρώτο, αλλά έναν από τους τελευταίους. Οπως πριν από αυτόν ο Χαράλαμπος Τσιριμονάκης, ο Κώστας Τσόγκας και τόσοι άλλοι του σιναφιού μας, που έφυγαν νέοι. Ας είναι τουλάχιστον ξένοιαστο το τελευταίο του ταξίδι και ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.