Το χρόνιο χόμπι να βουρλίζονται με τις εφημερίδες (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Στον κόσμο, όποτε συμβαίνει να συζητάμε για τη δουλειά μου και μου λένε είτε επαίνους είτε επικρίσεις, πάντοτε απαντώ (και στα καλά και στα κακά) το ίδιο πράγμα. Οτι (δεν βαριέσαι...) δεν έχει και τόση σημασία, ότι δεν είναι τόσο σημαντικό αυτό που κάνουμε. Ναι, απολαμβάνω την «ευλογία ζωής» να έχω κάνει το χόμπι μου επάγγελμα, ναι, ευλόγως το κάνω με χαρά και όρεξη, ναι, εκτιμώ όσα μου προσφέρει, αλλά συνάμα δεν είναι και καμιά σοβαρή δουλειά. Σοβαρή δουλειά άλλοι έχουν. Εκείνοι που ανοίγουν εγκεφάλους και καρδιές, όχι εμείς. Οπως λέω με τον φίλο μου τον Κατσιφαράκη, τον γιατρό, εγώ το πολύ-πολύ να γράψω μια λανθασμένη πληροφορία ή ένα άστοχο άρθρο. Και τι έγινε; Ενώ εκείνος άμα κάνει λάθος, το άμεσο κόστος είναι ότι κόβεται... ποδάρι ανθρώπου!

Πιτσιρικάς θυμάμαι, μολονότι φανατίλα στη Θύρα 7 με Ατίλιο και τέτοια, αθλητική εφημερίδα συνήθως έπαιρνα μοναχά τις Δευτέρες («Φως», εννοείται), να διαβάσω για το ματς της Κυριακής, άντε και καμιά Πέμπτη, άμα είχε προηγηθεί Τετάρτη με Ευρώπη ή Κύπελλο. Ποτέ τις καθημερινές. Δεν με ένοιαζε να μαθαίνω όλες, μα όλες τις υπολεπτομέρειες και τις ανθυποειδήσεις. Καθημερινά, απεναντίας, διάβαζα την πολιτική εφημερίδα που έφερνε ο πατέρας στο σπίτι, «πάντοτε αντιπολιτευόμενη, γιατί οι φιλοκυβερνητικές τα βρίσκουν όλα καλώς καμωμένα», που είχε και (καλά) αθλητικά. Σήμερα το να αγοράζει ο Ολυμπιακός τον Τουρέ και να βλέπω (αντί για την αληθινή έγνοια, τι ποδοσφαιριστής είναι αυτός) δημοσιευμένες... πλερέζες γιατί το έγραψε η μία εφημερίδα και όχι η άλλη που θα θέλαμε να το είχε γράψει, τούτο (με το συμπάθιο, αλλά) δεν μου κάνει για απλή, κατανοητή εφόσον θυμάμαι τα δικά μου, φανατίλα. Τούτο μου κάνει για επάγγελμα-φανατίλα. Κι έχει, πιστέψτε με, τεράστια διαφορά.

Εφημερίδες και δημοσιογράφοι δεν είναι αφύσικο να «χρεώνονται» στους μεγάλους συλλόγους. Συμβαίνει. Παντού. Προ μηνών, στο Τορίνο, ένα πρωινό πήγα να αγοράσω την «Γκατζέτα ντέλο Σπορτ». Το προηγούμενο βράδυ είχε παίξει Τσάμπιονς Λιγκ (και νίκησε) η Μίλαν, ο μαγαζάτορας μου είπε ότι του είχαν τελειώσει τα φύλλα. Και προφανής τιφόζο της Γιουβέντους έσπευσε (δίχως να τον ρωτήσω) να δώσει την εξήγηση: «Πάντοτε, όταν νικάει αυτή η πουτάνα η Μίλαν, η "Γκατζέτα" εξαντλείται νωρίς». Μην ξεχνάμε τι κάναμε κι εμείς μικροί, ε; Που μας έτρωγε η αθώα περιέργεια τι ομάδα είναι ο Διακογιάννης, ο Φουντουκίδης, ο Τσώχος, ο Κατσαρός, ο Μαυρομμάτης και περιμέναμε να πιαστούμε από μια τόση δα ουρίτσα του λόγου τους για να βγάλουμε συμπέρασμα...

Εδώ, όμως, με όλη την κατανόηση, την έχουμε πάρει την υπόθεση πολύ στα σοβαρά. Πάρα πολύ στα σοβαρά. Ανέκαθεν θεωρούσα διαστροφή το να έχουν μεγαλύτερες πωλήσεις οι αθλητικές εφημερίδες το καλοκαίρι (που δεν υπάρχει αγωνιστική δράση) παρά τον χειμώνα (που υπάρχει, ασταμάτητη πια, δραστηριότητα). Διαστροφή, διότι το ποδόσφαιρο είναι για τριάντα Κυριακές τον χρόνο και καμιά δεκαριά Τετάρτες. Δεν είναι για 365 ημέρες τον (ίδιο) χρόνο. Αλλά η διαστροφή με την αυξημένη θερινή κυκλοφορία είναι... ελαφράς μορφής σύμπτωμα. Εδώ μου λένε ότι υπάρχουν άνθρωποι, συνάνθρωποί μας της διπλανής πόρτας, που όλο το καλοκαίρι τους το έχουν περάσει πάνω από ένα ραδιοφωνάκι για να ακούσουν πότε θα σκάσει η μεταγραφή-βόμβα. Αδυνατώ να το κατανοήσω. Δύναμαι μόνο να συμπονέσω. Οτι τσιτσιρίζονται και διαολίζονται γι' αυτό που υποτίθεται πως είναι προορισμένο –η μπάλα δηλαδή– να τους διασκεδάζει.

Σε τούτο το ευρύτερο πλαίσιο σκέψεων, λοιπόν, θα ενέτασσα το χρόνιο χόμπι της ΠΑΕ Ολυμπιακός να βουρλίζεται, για τους δικούς της εκάστοτε λόγους, με τις εφημερίδες. Αυτή την εποχή η «SportDay» απολαμβάνει την τιμητική της (επειδή, εν προκειμένω με τον Ιβερσεν, έγραψε ό,τι πιο... αβανταδόρικο για την «κόκκινη» διοίκηση, δηλαδή ότι αυξάνοντας την προσφορά σκοτώθηκε να εξυπηρετήσει την εισήγηση του προπονητή Σόλιντ –κι όμως το αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας ότι έγινε έτσι!), παλαιότερα απόλαυσαν το προνόμιο της διαφήμισης άλλοι. Κυρίως σε τούτο το ευρύτερο πλαίσιο σκέψεων θα ενέτασσα, όχι αυτό καθαυτό το χόμπι του Ολυμπιακού να βουρλίζεται (το λένε και επιθετική επικοινωνιακή πολιτική...), αλλά το πόσοι μπορεί να βουρλίζονται μες στον καύσωνα εξαιτίας του βουρλίσματος της ηγεσίας.

Οι εφημερίδες, ιδίως καλοκαιριάτικα, δεν είναι για καθημερινό ξεκοκάλισμα. Η εποχή είναι μόνον για ξελαμπικάρισμα. Στο τέλος της ημέρας ο κριτής (και του Ολυμπιακού και της «SportDay») είναι κοινός, για να παιδευόμαστε αδίκως. Ο πελάτης. Και οι μεν πελάτες του Ολυμπιακού αγοράζουν διαρκείας σαν να είναι... ποπ κορν σε αμερικανικό γήπεδο, ό,τι και να γράψει η «SportDay». Οι δε πελάτες της «SportDay» αγοράζουν τα φύλλα επίσης σαν ποπ κορν σε αμερικανικό γήπεδο, ό,τι και να ανακοινώσει ο Ολυμπιακός. Ας χαλαρώσουμε συνεπώς.