Ο καλύτερος του καλύτερου (Sportday / Αντ.Καρπετόπουλος)

Ο Παναθηναϊκός βραβεύει απόψε με σημαντική καθυστέρηση τον δεύτερο μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή της ιστορίας του μετά τον Μίμη Δομάζο, δηλαδή τον Δημήτρη Σαραβάκο. Ο «στρατηγός Μίμης» σφράγισε με την παρουσία του δύο δεκαετίες παναθηναϊκής ιστορίας, διαμορφώνοντας μια ολόκληρη εποχή. Υπάρχει «ΠΑΟ πριν από τον Δομάζο» και «ΠΑΟ μετά τον Δομάζο»: οι δύο ομάδες δεν έχουν τίποτα κοινό. Ο Σαραβάκος, ο οποίος ήρθε πολύ αργότερα στον ΠΑΟ, δεν υπήρξε ιστορικός ηγέτης της ομάδας με τον τρόπο που το έκανε ο «στρατηγός», αλλά λειτούργησε ως κάτι άλλο εξίσου σπουδαίο: υπήρξε το σύμβολο της μεγαλύτερης ακμής που ο ΠΑΟ γνώρισε, ο ποδοσφαιριστής που λάμπρυνε το διάστημα της ηγεμονίας του συλλόγου στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για να το πω πιο απλά, ο Σαραβάκος υπήρξε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του καλύτερου Παναθηναϊκού όλων των εποχών. Και γι' αυτό αγαπήθηκε παράφορα…

Σπάνιος

Η ομάδα του ΠΑΟ που έφτασε μέχρι τον τελικό του «Γουέμπλεϊ» χτίστηκε κυρίως από τη μοίρα. Συνέβη να βρεθούν σε αυτήν ποδοσφαιριστές με καταπληκτικά χαρίσματα, οι οποίοι όμως ούτε στοίχισαν τίποτα ούτε ανταμείφθηκαν ποτέ για την αξία τους. Η ομάδα του ΠΑΟ που έφτιαξε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στα μέσα της δεκαετίας του '80 προέκυψε γιατί αρκετά χρήματα ξοδεύτηκαν σωστά. Ο Σαραβάκος πήγε στον ΠΑΟ ως μεγάλος παίκτης και βοήθησε τον ΠΑΟ να γίνει καλύτερος. Γιατί ο Σαραβάκος δεν έγινε μεγάλος στον ΠΑΟ, γεννήθηκε μεγάλος, όπως οι αληθινά μεγάλοι και σπάνιοι παίκτες.

Περιστατικό

Μου έχουν διηγηθεί ένα περιστατικό που το λατρεύω. Επαιζε στον Πανιώνιο και η ομάδα έδινε με αντίπαλο τον υπολογίσιμο Πανσερραϊκό ένα από εκείνα τα τυπικά ματς του τέλους της περιόδου, στα οποία οι παίκτες συμφωνούν ότι η ισοπαλία βολεύει και τους δύο. Ολοι στριφογύριζαν γύρω από την μπάλα νωχελικά εκτός από τον Σαραβάκο, ο οποίος, όταν την έπαιρνε, τους περνούσε όλους, και τους αντιπάλους και τους δικούς του! Στο τέλος, με υπόδειξη του πάγκου, τον έβγαλε ο προπονητής για να μη στραβώσει το ματς και του την έπεσαν οι συμπαίκτες γιατί δεν καταλάβαινε ότι έπρεπε να φρενάρει. Η αλήθεια είναι ότι το καταλάβαινε, αλλά δεν μπορούσε.

Μυστήριο

Το 1996, παραμονή του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στη Γιούβε και τον Αγιαξ, είχα κάνει μια συνέντευξη του Τζιανλούκα Βιάλι. Οταν τελειώσαμε τη συζήτηση, ο ευγενέστατος Ιταλός μου είπε κάτι που μου έμεινε αξέχαστο. «Το πιο μεγάλο μυστήριο του σύγχρονου ποδοσφαίρου είναι πώς ο Σαραβάκος δεν πήγε στο εξωτερικό», μου είπε, προσθέτοντας ότι έπρεπε να φύγει από την Ελλάδα. Δεν κατάφερα να του εξηγήσω τίποτα. Ηθελα να του πω ότι πιθανότατα ο Σαραβάκος παρέμεινε ένα παιδί της Νέας Σμύρνης και ότι οι Νεοσμυρνιώτες δεν αλλάζουν γειτονιά: ακόμα και όταν φύγουν, η παιδικότητά τους παραμένει αιχμάλωτη στην πλατεία και είναι αδύνατο να γλιτώσουν. Η καριέρα του Σαραβάκου είναι ένας ύμνος στην αέναη παιδικότητα κι ο ίδιος είναι το αιώνιο παράδειγμα του πόσο σπουδαία μπάλα μπορεί να παίξει ένα προικισμένο παιδί. Ο Σαραβάκος μού δίνει ακόμα και σήμερα την εντύπωση ότι δεν έγινε ποτέ του καριερίστας, αλλά παρέμεινε ένας πιτσιρικάς που όταν βλέπει μπροστά του μια μπάλα, σταματάει το χρόνο και τον κόσμο για να σου δείξει πόσο σωστά ξέρει να της φέρεται.

Διαδικασία

Τον βλέπω ακόμα όταν παίζει στις παραλίες 5Χ5 κι έχω την εντύπωση ότι ο χρόνος δεν τον άγγιξε. Η προσωπική σχέση του με την μπάλα παραμένει σημαντικότερη από τη διαδικασία: δεν έχει σημασία αν αντίπαλος είναι η Γιουβέντους του Καμπρίνι ή η μικτή των φίλων του Γιάννη του Ξανθόπουλου. Για τον Σαραβάκο η στιγμή είναι πάντα η κατάλληλη ευκαιρία για να δείξει σε όλους πόσο πιο προικισμένος είναι. Οχι για να αποσπάσει θαυμασμό ή χειροκροτήματα, αλλά για να νιώσει καλά με τον εαυτό του. Πιστεύω ότι δεν είναι λίγοι οι αμυντικοί που κατά καιρούς ρεζίλεψε, οι οποίοι ύστερα από μια ντρίμπλα του ή μια επιτάχυνσή του σκέφτηκαν «ας είναι καλά το γινάτι σου κι ας την πληρώνω εγώ». Στο ποδόσφαιρο του Σαραβάκου, άλλωστε, το ήξερες ότι πρωταγωνιστής ήταν μόνο ο ίδιος.

Πλήρες

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν ήταν ατομιστής ως παίκτης ούτε καν σόουμαν που ξόδευε κάτι παραπάνω για το καλό της εξέδρας. Ηταν κάτι άλλο, πολύ σπάνιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο: ένας μεγάλος περφόρμερ, ένας εκφραστής του ταλέντου του, ο μόνος ίσως από τους Ελληνες ποδοσφαιριστές που θυμάμαι ο οποίος μπορεί να έχει ήσυχη τη συνείδησή του, γιατί μας έδειξε την γκάμα του ρεπερτορίου του. Γι' αυτό άλλωστε (ατυχώς) προηγήθηκε της εποχής του: γιατί έπαιξε ποδόσφαιρο χωρίς μυστικά, ολοκληρωμένο, πλήρες.

Σύλλογος

Ο ΠΑΟ τιμά απόψε στο πρόσωπο του Σαραβάκου τον ποδοσφαιριστή που αντιπροσώπευσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τον ίδιο το σύλλογο. Μιλώντας κανείς για τον Σαραβάκο, μιλάει για τον ΠΑΟ. Για την κοσμοπολίτικη άνεσή του, τη δυνατότητά του να αποκλείει τη Γιουβέντους, τη σοβαρότητα και την εξυπνάδα, το φθόνο που προκαλεί η ικανότητά του να μένει ζωντανός σκοράροντας δύο φορές, ακόμα και όταν η Χόνβεντ του έχει βάλει πέντε γκολ, την ευρωπαϊκή του αναγνωρισιμότητα, την έλλειψη κάθε έπαρσης και κάθε αλαζονείας.

Λόγος

Ο ΠΑΟ τιμάει απόψε τον Δημήτρη Σαραβάκο, ένα παιδί που έμαθε να τρέχει στην επιτυχία με την μπάλα στα πόδια ταχύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Και που για χιλιάδες ανθρώπους παραμένει ο ωραιότερος λόγος για τον οποίο έγιναν οπαδοί του Παναθηναϊκού…

Ανακοινώσεις και λάθη

Οι ανακοινώσεις του Ολυμπιακού το φετινό καλοκαίρι έχουν μεγαλύτερη πλάκα από τις μεταγραφές του. Ο Ολυμπιακός διαψεύδει, επιβεβαιώνει, καταγγέλλει, εκνευρίζεται, αλλά κυρίως χάνει το δίκιο του: όταν θεωρείς επικοινωνιακή πολιτική την επιλεκτική ενημέρωση και χωρίζεις τους ρεπόρτερ σε παιδιά και αποπαίδια, σπέρνεις ό,τι θερίζεις. Οι ρεπόρτερ έχουν ανάγκη από αλήθειες και οι οπαδοί ανάγκη από ειδήσεις. Ο Ολυμπιακός ούτε το ένα θέλει ούτε το άλλο. Θα σας πω, λοιπόν, εγώ τρεις αλήθειες για τον Ολυμπιακό κι ας στενοχωρηθεί όποιος θέλει -καλοκαίρι είναι, θα του περάσει.

Α) Γιατί ο Ολυμπιακός θύμωσε επειδή προβλήθηκε η πιθανή απόκτηση τον Ιβερσεν; Γιατί απλούστατα ο Κόκκαλης δεν είχε ποτέ σκοπό να αποκτήσει κανέναν Ιβερσεν και η επιμονή της «SportDay» στο συγκεκριμένο όνομα λειτουργεί τρομερά ενοχλητικά για την ΠΑΕ. Ποιος θέλει τον Ιβερσεν; Ο Σόλιντ, ο οποίος μίλησε γι' αυτόν τέσσερις φορές την περασμένη εβδομάδα με τους ρεπόρτερ που καλύπτουν την προετοιμασία, τονίζοντας την αναγκαιότητά του. Η συντήρηση του θέματος του Ιβερσεν από μια εφημερίδα κάνει περισσότερο κατανοητό σε όλους πως άλλα θέλει ο Νορβηγός προπονητής κι άλλα ο πρόεδρος.

Β) Γιατί υπάρχει τέτοιο μπλέξιμο στα φετινά μεταγραφικά του Ολυμπιακού; Γιατί υπάρχουν κάποιοι που βολιδοσκοπούν ποδοσφαιριστές για λογαριασμό του Σόλιντ, ελπίζοντας ότι ο Ολυμπιακός θα κάνει πράξη τις συμφωνίες που κλείνουν με τις ομάδες. Αυτό συνέβη στην περίπτωση του Ιβερσεν (εκτός αν οι Νορβηγοί τρελάθηκαν και δεν τον έβαλαν να παίξει στον προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Χάκα), αλλά και του Μπενζά, του Ντραγκουτίνοβιτς και ίσως και άλλων. Τους θέλει ο προπονητής. Η ΠΑΕ όχι.

Γ) Η στρατηγική (;) του Ολυμπιακού είναι αυτή που σας είχα παρουσιάσει εδώ και καιρό. Θα περιμένει όσο χρειαστεί μήπως και προκύψει κάποιο ονοματάκι ξέμπαρκο, ένας δηλαδή γνωστός παίκτης που θα έχει μείνει χωρίς προτάσεις, όπως ο Ριβάλντο πέρυσι. Δεν είναι λάθος αυτό, καθώς οι ακριβοί παίκτες μόνο από ανάγκη καταλήγουν στην Ελλάδα, αλλά αυτή η αναμονή δεν μπορεί να γίνει με τις ευλογίες ενός προπονητή που ζητάει επίμονα να αποκτηθούν οι δικοί του παίκτες. Οι ανάγκες του τεχνικού και οι ανάγκες της ΠΑΕ απλώς δεν συμπίπτουν.

Τέλος, θα σας πω κι ένα λάθος της «SportDay»: παίρνει πολύ στα σοβαρά το μοντέλο (;) διοίκησης του Ολυμπιακού και πιστεύει ότι υπάρχει ένας σχεδιασμός που βασίζεται σε εισηγήσεις του προπονητή. Οταν ο Κόκκαλης εμφανώς κάνει ό,τι γουστάρει στις μεταγραφές (Κωνσταντίνου, Κυριάκος, Παππάς, Καψής, Μπουλούτ ήταν δικές του επιλογές), σκεφτείτε πόσο σοβαρά παίρνει τις υπόλοιπες εισηγήσεις του κόουτς...

Seven

Είναι τρομερό πόσο πολύ βγαίνει το «7» στη ζωή του Θοδωρή Ζαγοράκη. Ο αρχηγός του ΠΑΟΚ λοιπόν:
- Επαιξε 7 χρόνια στον ΠΑΟΚ.
- Γύρισε στον ΠΑΟΚ 7 χρόνια μετά τη φυγή του.
- Φοράει τη φανέλα με το «7».
- Εκανε ντεμπούτο στην Εθνική στις 7 Σεπτεμβρίου 1994.
- Επαιξε για πρώτη φορά ματς με τη Λέστερ στην Πρέμιερ Λιγκ στις 7 Φεβρουαρίου 1998.
- Ανακηρύχθηκε καλύτερος παίκτης του Euro 2004 στις 07/07 του 2004!
- Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιαστεί και να υπογράψει συμβόλαιο στις 7 το απόγευμα.
- Οταν πάει στα μπουζούκια, δεν γυρνάει σπίτι πριν από τις 7 το πρωί.
- Η Ελσα Τόλη δήλωσε ότι τα είχαν για 7 μήνες, ο ίδιος λέει ότι ο δεσμός τους κράτησε 7 εβδομάδες.
- Το ρεκόρ του είναι ότι τα είχε ταυτόχρονα με 7 γκόμενες!
Φοβερό;