Η εξαντλητική δοκιμασία των ορίων (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Παλαιότερα, ο κόσμος ήταν πολύ πιο απλός. Συγκεκριμένος. Ευανάγνωστος. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου, επίσης. Ξέραμε ότι Μάιο τελειώνουν όλα. Κατεβαίνουν ρολά. Μεσολαβούν πάνω-κάτω τρεις μήνες κι ύστερα όλο πάλι απ' την αρχή.
Σήμερα ο κόσμος είναι σύνθετος. Συγκεχυμένος. Με τον μπούσουλα χαμένο. Ακολουθεί δρόμους που δεν οδηγούν πουθενά. Μονo σε παραλογισμούς και αδιέξοδα. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου, επίσης.
Τώρα, έχουμε Κύπελλα Συνομοσπονδιών και προκριματικά εθνικών ομάδων Ιούνιο κι Αύγουστο. Έχουμε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ και ΟΥΕΦΑ (και Intertoto!), non-stop. Έχουμε περιοδείες στην Ασία και την Αμερική. Έχουμε κανάλια που δείχνουν ό,τι κινείται.

Τα 'χουμε Ολα. Και φυσικά δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Φίλαθλοι, παίκτες, τηλεορασάνθρωποι. Ποιος μπουχτισμένος είν' ευτυχισμένος; Οι παίκτες, τα γνωστά. Κουράζονται, καίγονται, τραυματίζονται. Οι τηλεοράσεις, τα δικά τους. Μονίμως ανικανοποίητες με τα ratings.

Οι πελάτες; Ως και οι Ασιάτες, μέχρι πρότινος αθώα κι ανυποψίαστα θύματα της κομμωτικής Μπέκαμ, ξύπνησαν πλέον κι αντιλήφθηκαν τη θερινή κοροϊδία. Για να δουν από κοντά Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα, το εισιτήριο έφτασε να κοστίζει περίπου το μισό μηνιάτικό τους.

Και να πεις ότι θα δουν... αληθινούς αγώνες; Κατάκοπους σταρ βλέπουν, να μπαίνουν απ' το αεροπλάνο στο πούλμαν και να σέρνονται απ' το γήπεδο στην εκδήλωση του χορηγού. Αυτός καθαυτός ο αυξημένος αριθμός των ματς είναι ζήτημα.
Η Λίβερπουλ, με το που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, αυτομάτως επιβαρύνθηκε (συν) εννέα παιχνίδια για την αμέσως επόμενη σεζόν. Εξι πριν παίξει τον Σεπτέμβριο στον όμιλο, ένα για το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, δύο στο καινούργιο Διηπειρωτικό τον Δεκέμβριο.

Η Ντεπορτίβο έπαιξε το τελευταίο ματς 29 Μαΐου και 2 Ιουλίου είχε πάλι επίσημο αγώνα (Intertoto). Μόλις 33 ημέρες διάλειμμα. Της Λίβερπουλ το διάλειμμα, μετά την Κωνσταντινούπολη, ήταν 47 ημέρες. Οχι για να αρχίσει προετοιμασία. Αλλά για να δώσει επίσημο αγώνα!

Ωστόσο, μείζον ζήτημα δεν είναι ο απλός αριθμός των ματς. Είναι ο υπερβολικός αριθμός των... ανόητων, κατά κυριολεξίαν, ματς. Των ματς δηλαδή δίχως (αθλητικό) νόημα. Η «Marca» στη Μαδρίτη έγραφε τις προάλλες ότι τα ισπανικά τηλεοπτικά δίκτυα δεν «σκοτώθηκαν» δα ποιοι θα προλάβουν να πάρουν και να μεταδώσουν τις ασιατικές επιδείξεις των Καστιγιάνων και των Καταλανών. Εννοείται ότι τα γήπεδα στην Απω Ανατολή, παρά το ανελέητο μάρκετινγκ, δεν γέμισαν. Το σημειώσαμε ήδη, τα κορόιδα ξύπνησαν.

Ο Ζιντάν πέρυσι τέτοιον καιρό είχε διαμαρτυρηθεί εγκαίρως για την «προετοιμασία» της Ρεάλ. Του απάντησαν ότι μόνον έτσι βγαίνουν τα λεφτά του συμβολαίου, του δικού του και των άλλων μέγκα-σταρ. Ο κλασικός φαύλος κύκλος: Η δημοφιλία του σπορ, το οικονομικό συμφέρον, οι επενδυτές, η πίεση στους παίκτες, οι μισθοί τους.
Ωστόσο, τα αποτελέσματα μες στη χρονιά των Μαδριλένων φάνηκαν. Οταν το κυνήγι του κέρδους βαφτίζεται προκειμένου να εξωραϊστεί η «ανταλλαγή ποδοσφαιρικών εμπειριών με μακρινές χώρες», τότε δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να ξεράσεις.

Ο Ερικσον, εκλέκτορας της Αγγλίας, κινδύνευσε να γίνει γραφικός προκειμένου να πείσει ότι τρεις εβδομάδες ξεκούραση τον χρόνο με τέσσερις εβδομάδες ξεκούραση τον χρόνο κάνει τεράστια διαφορά. Δεν είναι απλώς επιπλέον μία εβδομάδα. Είναι, έχει φτάσει να είναι, χρόνος-χρυσάφι.

Το βασικό πρόβλημα δεν είναι ότι, στο τοπ επίπεδο, τα 50-60 ματς τον χρόνο έγιναν 70-80. Να παίξεις δύο αγώνες (γιατί περισσότερους δεν υπάρχει τρόπος να παίξεις) την εβδομάδα, δεν ακούγεται κάτι το τρομακτικά δύσκολο. Το βασικό πρόβλημα είναι να παίζεις δύο αγώνες την εβδομάδα και να πιάνεις κάθε φορά την τοπ απόδοση.
Ο Αργεντίνος Γκάμπι Χάιντσε είναι το... φωτεινό παράδειγμα του καιρού μας. Έπαιξε όλη τη χρονιά (2003-04) στη Γαλλία με την Παρί Σεν Ζερμέν, αμέσως μετά πήγε στο Κόπα Αμέρικα, εν συνεχεία επέστρεψε στην Ευρώπη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με το που πήρε εδώ το χρυσό κατευθείαν εντάχθηκε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έπαιξε όλη τη χρονιά (2004-05) στην Αγγλία κι ύστερα πήγε στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών!

Άντεξε κι αυτό είναι ύμνος στην κράση των παιδιών της Παταγονίας. Αλλά δεν είναι λύση να δοκιμάζουμε τόσο εξαντλητικά τα όρια.