Η άμυνα-βούτυρο και οι μάτσο τύποι (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

H δημόσια προφητεία του Τζίγκερ («τον Αύγουστο έχουμε δύο δύσκολα ματς στα προκριματικά» του Τσάμπιονς Λιγκ «κι ένα εύκολο με τον Ολυμπιακό» στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος) ήδη, κατά το πρώτο από τα τρία σκέλη, επιβεβαιώθηκε. Προχθές στην Κρακοβία.

Κατ' ουσίαν, επιβεβαιώθηκαν τα δύο από τα τρία σκέλη. Διότι όσον αφορά στη ρεβάνς στην Αθήνα, ανεξαρτήτως εκβάσεως στο τέλος, το μόνο βέβαιο είναι πως πρόκειται για δύσκολο παιχνίδι. Μένει να δούμε πώς θα πάει το τρίτο –και τελευταίο– σκέλος του προγνωστικού. Μέχρι τότε...

Ας μείνουμε προς το παρόν, αντί για τα μελλούμενα, στα (κιόλας) γεγονότα. Η απλή αλήθεια του ποδοσφαίρου είναι ότι επίθεση δίχως ντε και καλά τον γομαροειδή φουνταριστό αντέχεις (αν διαθέτεις κυνηγούς-σαΐνια, σαν τον Ανρί ή τον Ετό'ο) να παίξεις. Αμυνα, όχι. Αμυνα δίχως τους μάτσο τύπους δεν νοείται.

Η Αμυνα είναι δουλειά για να την κάνουν οι Καλιτζάκηδες, οι Ανατολάκηδες, οι Κυργιάκοι, αν θέλετε οι Μπρούνο Αλβες αυτού του κόσμου. Οι σκληροί. Οι Πουγιόλ. Οι Κάμπελ. Οι Σταμ. Οι Μοντέρο. Αυτό το πράγμα που ετοιμάζει –υποτίθεται– για άμυνά του την ερχόμενη περίοδο ο Παναθηναϊκός (γρήγορο, ευέλικτο και... κοντό) είναι –όταν συμβαίνει να λείπει ο Γκούμας, όπως στην Πολωνία– σοφτ ανέκδοτο.

Βούτυρο, έτοιμο και εύκολο να χαραχθεί από τις μαχαιριές των αντίπαλων επιθετικών. Και είναι οπωσδήποτε αξιοπερίεργο το ότι ο προσεκτικός και έγκαιρος στον σχεδιασμό του Παναθηναϊκός, ενώ π.χ. εξασφάλισε τις υπηρεσίες πέντε καθαρών προωθημένων (να 'χει να πορεύεται απέναντι σε κλειστές άμυνες, σε ανοικτές άμυνες, με ψηλούς, με βραχύσωμους, με κεντρικούς της περιοχής, με περιφερειακούς), παρά ταύτα αμέλησε τους κατ' εξοχήν επιρρεπείς στη φθορά σέντερ μπακ.
Εξαιρούμενου του Γκούμα, οι υπόλοιποι δεν είναι αυθεντικοί σέντερ μπακ. Είναι «και» σέντερ μπακ. Κατά συνθήκην, που λένε. Ή ισχύει για ορισμένους με... τερατογένεση. Στην ανάγκη φέρνουμε –ακούς– πίσω (ναι, καλή επιτυχία) τον Αντριτς! Ή και τον Μπίστσαν. Που ο Ουλιέ στη Λίβερπουλ τον είχε βάλει κάποτε –για να θυμόμαστε ότι παντού και πάντοτε υπάρχουν και τα χειρότερα– έως και δεξιό μπακ.

Να μην το παιδεύουμε. Ο Παναθηναϊκός δεν (ριψο)κινδυνεύει απλώς να μείνει έξω απ' το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να καταλήξει σύντομα στην οδυνηρή διαπίστωση ότι φέτος έχει κτίσει κομψό οικοδόμημα και επαναπαύθηκε να το βασίσει πάνω σε πήλινα θεμέλια. Αν ο αγώνας με τη Βίσλα ήταν φιλικός, θα είχε την ανεκτίμητη χρησιμότητα ότι τους άνοιξε, με τρόπο τέλειο, τα μάτια.

Είναι, ΟμωΣ, προκριματικός Τσάμπιονς Λιγκ. Σημαίνει ότι τα μάτια ούτως ή άλλως –δεν μπορεί– τους τα άνοιξε. Μόνο που τώρα αντιμετωπίζουν το ρίσκο να τους κοστίσει τούτο το άνοιγμα επτά εκατομμύρια ευρώ. Ωφέλιμο και συνάμα... ασύμφορο. Το καλό παρά ταύτα, όχι πια εν όψει της ρεβάνς αλλά εν όψει της χρονιάς ολόκληρης, είναι ότι ακόμα προλαβαίνουν.

Και στην απλοϊκή ερώτηση... τι σέντερ μπακ να βρεις πλέον στην αγορά τέτοια εποχή, η ευθεία απάντηση είναι ότι, άμα θέλεις και σηκώσεις τα μανίκια, μάνι-μάνι βρίσκεις τον (ελεύθερο κι ωραίο) Τραϊανό Δέλλα! Το θεωρώ έως και τερατώδες να ('χουν το πρόβλημα και να) μην τους απασχολεί η περίπτωση του 29χρονου, στα 30, πρωταθλητή Ευρώπης. Του «Μπεκενμπάουερ των φτωχών», που λέει κι ο Συρίγος.

Το δε κασέ του, όσο υψηλό κι αν τους φαίνεται, σίγουρα είναι πιο χαμηλό (δηλαδή τι χαμηλό, ψίχουλα...) σε σχέση με την επαπειλούμενη ζημία.