Κατάλαβαν τι χρειάζεται η Νιγηρία

Το Μάρτιο του 2008, η Εθνική μας στο πλαίσιο της προετοιμασίας της για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ξεκίνησε την προετοιμασία της με ένα δυνατό φιλικό στο Ντίσελντορφ απέναντι στην Πορτογαλία. Η νίκη με σκορ 2-1 από τα δυο απευθείας φάουλ του Γιώργου Καραγκούνη είχε σκορπίσει ενθουσιασμό αλλά δυο-τρεις μήνες μετά η κατάληξη της προσπάθειας δεν ήταν αυτή που θα θέλαμε.

Ο Ότο Ρεχάγκελ έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι οι Έλληνες χαίρονται περισσότερο απ’ όσο πρέπει και στεναχωριούνται επίσης περισσότερο. Η ήττα από τη Σενεγάλη σίγουρα πρέπει να προβληματίσει αλλά όχι να «καταστρέψει» το ηθικό ενόψει της συνέχειας. Η παρέα του Νιάνγκ στον καθρέπτη του γηπέδου έδειχνε Νιγηρία. Σε δύναμη φάνηκε και πέρα από τα χαρτιά, ότι οι διεθνείς μας υστέρησαν από τους Σενεγαλέζους οπότε κάτι ανάλογο ίσως θα πρέπει να περιμένουμε και στο Μουντιάλ. Αυτό άλλωστε δεν ήταν το άγνωστο. Στο πρώτο ημίχρονο, ο Γερμανός τεχνικός επιχείρησε να χτυπήσει με ψηλά και δυνατά κορμιά. Δεν τα πήγαμε άσχημα αλλά ήταν εμφανές ότι υστερούσαμε σε ταχύτητα. Στο δεύτερο ημίχρονο με τους Γκέκα και Σαλπιγγίδη προσπαθήσαμε να χτυπήσουμε στην πλάτη της άμυνας των αντιπάλων. Θα μπορούσαμε να σκοράρουμε, αν δεν επιλέγαμε τις σέντρες από τα πλάγια στην πανύψηλη άμυνα των Σενεγαλέζων. Ένα μείγμα πρώτου (ύψος-δύναμη) και δευτέρου ημιχρόνου (ταχύτητα-διεισδυτικότητα) και φυσικά καλύτερη τακτική δείχνουν το δρόμο για να αντιμετωπιστεί η Νιγηρία. Τουλάχιστον κόντρα στη Σενεγάλη διαπιστώσαμε τι χρειάζεται και αυτό είναι το μοναδικό που κρατάμε από το φιλικό…