Η τέχνη της διπλωματίας με τον διαιτητή (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ξεκινάει το ματς με τη Βίσλα στην Κρακοβία. Πριν φτάσουμε, καν, στα μισά του α' ημιχρόνου, μολονότι η εξέλιξη του σκορ είναι αίσια, έχουν πάρει κίτρινη κάρτα ο Φλάβιο Κονσεϊσάο και ο Ολισαντέμπε. Μετά, στην ώρα (60') επάνω, μπαίνει στο μπλοκάκι κι ο Βύντρα. Πάει καλά.

Ρεβάνς, στο Μαρούσι. Σ' ένα λεπτό μέσα, όχι στα ζόρια αλλά αμέσως μετά το 2-0, στο μπλοκάκι Ολισαντέμπε και Παπαδόπουλος. Και στην παράταση, που δεν γίνεται αγώνας αλλά μονόλογος, παρά ταύτα κίτρινη κάρτα παίρνουν... τέσσερις: Φλάβιο Κονσεϊσάο, Σέριτς, Κώτσιος, Γκαλίνοβιτς.

Αφόρητη σπατάλη. Με τον Ολυμπιακό, μετά, φυσικό επακόλουθο. Τρεις κίτρινες (Βύντρα, Μόρις, Παπαδόπουλος) και για κερασάκι στην τούρτα οι δύο κόκκινες (Κώτσιος, Μόρις). Η υψηλή πίεση των συγκεκριμένων αναμετρήσεων, σε Ευρώπη και Ελλάδα, δεν αρκεί για να δικαιολογεί τη σπατάλη.

Περισσότερο, θεωρώ, την εξηγεί η παροιμιώδης αμέλεια (όχι μόνο του Παναθηναϊκού, λίγο πολύ όλων των ελληνικών ομάδων) να ασχοληθούν σοβαρά, σε επίπεδο πρόληψης, με το κομμάτι «συμπεριφορά έναντι του διαιτητή». Λείπει η επιμόρφωση (ακόμα και περί τον κανονισμό), ενώ χρειάζεται... κανονική πλύση εγκεφάλου (εναντίον της στρεβλής, εν τέλει ηλίθιας και επιζήμιας, νοοτροπίας).

Οι ΠΑΕ χάνουν λεφτά και όμως μοιάζουν αδύναμες να κατανοήσουν τη σημασία. Εδώ, οι (Έλληνες) διεθνείς θα μπορούσαν να αναλάβουν ρόλο διαφωτιστών. Στο κάτω-κάτω, όταν οι ΠΑΕ χάνουν λεφτά, χάνουν λεφτά και αυτοί. Οι διεθνείς, διότι ετούτοι έχουν απτή την εμπειρία των ωφελημάτων της έξυπνης πολιτικής ενώπιον του ρέφερι. Στην Πόλη, αρχές του καλοκαιριού, ο Μερκ συνεχάρη τους Έλληνες αξιωματούχους για την αψεγάδιαστη επαγγελματική στάση των ποδοσφαιριστών μας.

Εκτιμώ ως καίριο, στη διαδρομή του EURO πέρυσι, ότι (αμέσως μετά την πρεμιέρα) ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης πήρε από το χέρι τον Κύρο Βασσάρα και τον πήγε να μιλήσει στους διεθνείς, μόνο και μόνο για να τους βγάλει από το μυαλό την ιδέα ότι στο ερχόμενο (δεύτερο) ματς με την Ισπανία θα μας αδικούσε ο Σλοβάκος Μίχελ, τάχα επειδή στον τελικό του Ευρωπαϊκού Ελπίδων το '98, Ισπανία-Ελλάδα στο Βουκουρέστι, είχε παίξει Ισπανία.

Όλα αυτά τα (τελευταία) χρόνια, οι διεθνείς διδάσκονται ότι πιο πολύ κι από το τι (αντικανονικό) κάνεις, μετράει πώς συμπεριφέρεσαι, αφού το κάνεις. Μία ιπποτική υπόκλιση αναγνώρισης της παράβασης, ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη του διαιτητή, ένα χαμόγελο, το χέρι στον αντίπαλο, όλο αυτό είναι το πακέτο που φρενάρει, αν δεν αφοπλίζει, το χέρι του διαιτητή (να πάει στο τσεπάκι).

Απεναντίας, αν κτυπιέσαι, χειρονομείς, τσαμπουκαλεύεσαι, ξεσηκώνεις την (εξ)έδρα, το μόνο βέβαιο είναι ότι ο ρέφερι στραβώνει. Και... σε περιμένει. Ο Κώτσιος μπορεί και να τη γλίτωνε (με κίτρινη) στο ντέρμπι την Κυριακή, εάν νωρίτερα πήγαινε τον βοηθό με το καλό. Αντί να τον παραδίδει στην πίεση του κοινού.

Κάποτε στο Κίεβο, ο Γιαννακόπουλος κέρδισε φάουλ και ζήτησε από τον Τέμινκ να δείξει κάρτα στον αντίπαλο. «Do you want a card?», ρώτησε ο Ολλανδός. «Yes» απάντησε, ανυποψίαστος, ο Στέλιος. «Okay», του λέει ο διαιτητής. Βγάζει κάρτα και τη δείχνει... στον Γιαννακόπουλο!

Η διδαχή είναι κοινή, αλλά φυσικά δεν την αφομοιώνουν όλοι. Στο EURO 2004 ο Ζαγοράκης έπαιξε έξι ματς και πήρε μία κίτρινη. Ο Καραγκούνης τέσσερα και πήρε κίτρινη και στα τέσσερα (γι' αυτό έχασε τα άλλα δύο, τη Ρωσία και τον τελικό). Ο Ζαγοράκης δεν μάρκαρε... λιγότερο, απλώς ήταν καπάτσος διπλωμάτης με τους διαιτητές. Ο Καραγκούνης ήταν ανεπίδεκτος.

Φάνηκε τον Ιούνιο και στο Confederations Cup. Δύο ματς, δύο κίτρινες, έχασε το τρίτο. Ως συνήθως.