Οι οπαδοί και τα παράπονα για τη χωρητικότητα των γηπέδων (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Μετά τις προχθεσινές δηλώσεις της δημάρχου Αθηναίων και την παρουσίαση του σχεδίου για το γήπεδο του ΠΑΟ στον Βοτανικό, ένα σχέδιο που χρειάζεται ακόμη προσεκτική μελέτη, άρχισαν και οι πρώτες αντιδράσεις.

Η πιο βασική αφορά την «γκρίνια» αρκετών φίλων του «τριφυλλιού» σχετικά με τη μικρή χωρητικότητα του γηπέδου, που θα κυμανθεί ανάμεσα στις 35 και τις 40 χιλιάδες θέσεις. Μια «γκρίνια» που ενισχύεται από την τρις εντυπωσιακή παρουσία των φίλων του ΠΑΟ σε ισάριθμα ματς στο Ολυμπιακό Στάδιο, μέσα στον Αύγουστο μάλιστα. Καταρχήν, πρέπει να σημειωθεί ότι η σύγχρονη τάση στην αρχιτεκτονική των γηπέδων στην Ευρώπη δεν έχει να κάνει με την κατασκευή των «μέγα σταδίων» του παρελθόντος, που έφθαναν τις 80 και τις 100 χιλιάδες θέσεις ή ακόμα τις ξεπερνούσαν.

Τα γήπεδα πλέον δεν ξεπερνούν τις 60 χιλιάδες θέσεις. Αποκτούν παράλληλα πολυ-λειτουργικά χαρακτηριστικά, μιας και οι ομάδες έχουν καταλάβει ότι το γήπεδο μπορεί να προσφέρει μια σταθερή πηγή εισοδήματος, αρκεί να «λειτουργεί» και άλλες ημέρες πέραν των αγώνων. Η αλλαγή αυτή στον χαρακτήρα και τη χρήση των γηπέδων υπαγορεύτηκε τόσο από τον «ανταγωνισμό» της τηλεόρασης που υφίστανται οι ομάδες, ο οποίος έχει οικονομικό αντίκτυπο σε παιχνίδια χαμηλού ενδιαφέροντος, όσο και από την ανάγκη να εξασφαλίζουν ένα μεγάλο και σταθερό ετήσιο έσοδο, που διευκολύνει τον οικονομικό τους σχεδιασμό.

Αυτή η τελευταία επισήμανση απέκτησε πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη στιγμή που οι ομάδες κατανόησαν ότι τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα δεν ήταν καθόλου σταθερά και εγγυημένα. Επίσης, ένας ακόμη λόγος που υπαγόρευσε την αλλαγή στον τρόπο κατασκευής των γηπέδων έχει να κάνει επιπλέον με την αλλαγή του χαρακτήρα των ομάδων, που έχουν μεταβληθεί πλέον σε επιχειρήσεις παραγωγής αθλητικού θεάματος, άρα χρειάζονται και διαφορετικά οικονομικά δεδομένα.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι τα πολύ μεγάλα γήπεδα έχουν και υψηλό κόστος συντήρησης, το οποίο οι ομάδες αδυνατούν πολλές φορές να καλύψουν. Για παράδειγμα, το ετήσιο κόστος συντήρησης του γηπέδου «Γ. Καραϊσκάκης» φθάνει περίπου το 1.3 εκατομμύρια ευρώ. Το υψηλό κόστος συντήρησης του «Stade de France» ήταν αυτό που ανάγκασε την Παρί Σεντ Ζερμέν να μείνει στο «Parc des Princes».

Οι φίλοι του ΠΑΟ που διαμαρτύρονται για τη χωρητικότητα θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι άλλη η δυναμική της ελληνικής ποδοσφαιρικής αγοράς και άλλη της αγγλικής, που μπορεί να υποστηρίξει ένα γήπεδο 60 χιλιάδων θέσεων για λογαριασμό της Αρσεναλ. Επίσης, ένα γήπεδο με χωρητικότητα μεγαλύτερη των 40 χιλιάδων θέσεων θα απαιτούσε, πέραν του υψηλότερου κόστους, μεγαλύτερο χώρο. Υπό αυτήν την έννοια, δεν θα μπορούσε να είναι εφικτή η υλοποίηση του σχεδίου, όπως ανακοινώθηκε από την κ. Μπακογιάννη, με την παράλληλη με την κατασκευή του γηπέδου ανάπλαση της περιοχής και τη δημιουργία ενός χώρου πρασίνου έκτασης 120 στρεμμάτων. Βέβαια, ο γράφων είναι επιφυλακτικός σε ό,τι αφορά αυτά τα 120 στρέμματα πρασίνου, που μπορεί και να είναι άλλοθι για την κατασκευή του γηπέδου.

Ομως, αυτό θα φανεί στο μέλλον, με τη διαφορά ότι τότε κανείς δεν θα αναλάβει τις ευθύνες για μια υπόσχεση που δεν τηρήθηκε. Τέλος, υπάρχει ένας ακόμη λόγος για τη χωρητικότητα των 40 χιλιάδων θέσεων. Κάθε ομάδα επιδιώκει να υπάρχει μεγαλύτερη ζήτηση από τον αριθμό των θέσεων του γηπέδου, έτσι ώστε να διασφαλίζει ένα μίνιμουμ και σταθερό εισόδημα. Μάλιστα, η τάση που κυριαρχεί πανευρωπαϊκά δείχνει ότι οι ομάδες επιδιώκουν να μετατρέψουν όλες τις θέσεις του γηπέδου σε εισιτήρια διαρκείας, ώστε να είναι διασφαλισμένη η πληρότητα του γηπέδου σε όλα τα παιχνίδια.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει εισιτήρια διαρκείας και για τις 67.740 θέσεις του «Ολντ Τράφορντ», όπως και η Μπάγερν με τις θέσεις του νέου «Allianz Arena». Οι φίλοι του ΠΑΟ θα πρέπει να αναρωτηθούν αν θα μπορούσαν 60 χιλιάδες άνθρωποι να παρακολουθήσουν ένα αδιάφορο ματς με την Καλαμαριά ή τον Ακράτητο. Ας θυμηθούν ακόμη οι φίλοι του ΠΑΟ ότι ομάδες όπως η «Γιούβε», που φτιάχνει γήπεδο 44 χιλιάδων θέσεων, η Ιντερ και η Ρόμα αδυνατούν πλέον να γεμίσουν γήπεδα σαν το «Ολίμπικο» ή το «Σαν Σίρο».