Οχι έτσι, ρε γαμώτο... (Sportday / Μιχάλης Τσόχος)

Το έβλεπαν να έρχεται και δεν το πίστευαν. Δεν μπορούσαν και οι ίδιοι να το χωνέψουν. Τα πόδια τους ήταν βαριά. Το μυαλό τους, θολό. Ολα έμοιαζαν εφιαλτικά. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ελλάδα θα αποκλειόταν κάπου στα βάθη της Ανατολής από το Καζακστάν. Ε όχι, ρε γαμώτο.

Τέτοιο τέλος δεν αξίζει σε κανέναν. Η παλιοπαρέα της Πορτογαλίας το είχε καταλάβει. Οι στιγμές ήταν δραματικές. «Βγείτε μπροστά, ρεεε», φώναζε ο Νικοπολίδης και η φωνή του ήταν ανατριχιαστική. Στο τέλος δεν άντεξε, βγήκε και αυτός. «Ξυπνήστε ρεε, μπορούμε», ούρλιαξε δύο-τρεις φορές ο αρχηγός Θοδωρής Ζαγοράκης, απευθυνόμενος ίσως και στον εαυτό του, πέρα από τους συμπαίκτες του. «Δεν αξίζει τέτοιο τέλος», μονολογούσε ένας από τους πρωταγωνιστές της Πορτογαλίας, που είχε κάτσει σε μία γωνιά στον πάγκο.

Η προφητεία του Στέλιου

Ολοι τους έψαχναν τον ήρωα. Αλλά ο Γιαννακόπουλος και ο Κατσουράνης τον είχαν προβλέψει. Ο τελευταίος, όταν είδε τον συμπαίκτη του να μπαίνει αλλαγή στο γήπεδο, του φώναξε «Νικόλα, εσύ θα το γυρίσεις. Το έχεις το γκολ». Ο Γιαννακόπουλος ήταν πιο ακριβής. Οταν ο Λυμπερόπουλος έχασε την ευκαιρία με την κεφαλιά που πέρασε δίπλα από το δοκάρι, έπιασε τον Λυμπερόπουλο και του είπε. «Μην στενοχωριέσαι, θα το βάλεις το γκολ. Θα το βάλεις στο 95' και θα το πανηγυρίσουμε παρέα, κοιτώντας ψηλά στον ουρανό και ευχαριστώντας τον Θεό». Ο Λυμπερόπουλος βλέπει στο 94' μπροστά του την μπάλα και σκέφτεται τον Στέλιο. Πλασάρει και γκολ. Φεύγει προς το σημαιάκι και κάνει νόημα στον Στέλιο. Η ιστορία της φωτογραφίας που θα δείτε πολλές φορές και σήμερα και στο μέλλον. Ο Γιαννακόπουλος και ο Λυμπερόπουλος ευχαριστούν τον Θεό, δείχνοντας ψηλά. Η ιστορία ενός γκολ που μας επανέφερε στον παράδεισο από την κόλαση. Από κοντά και ο Κατσουράνης, αγκαλιάζει τον Λυμπερόπουλο (σχεδόν σαν λαβή από κεφαλοκλείδωμα) και του λέει με όλη τη δύναμη της φωνής του: «Μπράβο ρε παικταρά, μπράβο. Τους το κάρφωσες και στο είχα πει...».
Τώρα, αν θέλετε εκτίμηση για το αν ο Κατσουράνης και ο Γιαννακόπουλος είχαν δει όνειρο ή τον βάφτισαν «σωτήρα» πάνω στην απελπισία τους, δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι η προφητεία βγήκε αληθινή και πανηγυρίστηκε δεόντως.

Οι... παθιασμένοι Καζάκοι

Την ώρα που οι Ελληνες διεθνείς πανηγύριζαν το 2-1, τα αυτιά τους γέμισαν από τη διάσημη αγγλική βρισιά «Fuck you». Την έλεγαν οι Καζάκοι ποδοσφαιριστές στον διαιτητή, εκτιμώντας ότι κράτησε μεγάλη καθυστέρηση και τους αδίκησε. Λίγο αργότερα, όταν πια είχαν συνέλθει, οι παίκτες της Εθνικής έκαναν την εκτίμηση ότι οι αντίπαλοί τους δεν έπαιζαν μόνο για την αξιοπρέπεια τους και για τον πρώτο τους βαθμό, αλλά και για... κάποιον άλλον, που ενδεχομένως να είχε όφελος από τυχόν απώλεια βαθμών της Εθνικής μας. Πώς όμως να πεις κάτι για τους Τούρκους χωρίς να έχεις αποδείξεις; Αποφάσισαν λοιπόν να μη δηλώσουν τίποτα. Αλλωστε, είχαν πιο σοβαρά πράγματα να συζητήσουν στα αποδυτήρια μόλις σταμάτησαν τους πανηγυρισμούς και συνήλθαν από την αφόρητη ζέστη και υγρασία που επικρατούσε στον αγωνιστικό χώρο. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς αισθάνθηκαν έντονη δυσφορία και στα αποδυτήρια έλεγαν ότι ένιωσαν σε κάποια σημεία του ματς ότι μπορεί και να λιποθυμούσαν.

«Πρέπει να συνέλθουμε όλοι»

Οταν ήρθε η ώρα για σοβαρή συζήτηση, στάθηκαν σε δύο πράγματα. Το πρώτο, ότι το γκολ του Λυμπερόπουλου και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η νίκη ίσως και να είναι θεϊκό σημάδι πρόκρισης. Το δεύτερο, ότι «με τέτοια εμφάνιση στη Δανία, δεν πάμε πουθενά». Μάλιστα, στη συζήτηση που έγινε σε ένα από τα πηγαδάκια που σχηματίστηκαν, το βασικό σχόλιο ανέφερε ότι ο Οτο δεν έπρεπε να παρατάξει τόσους ανέτοιμους (χωρίς παιχνίδια στα πόδια τους) ποδοσφαιριστές και δεν αποκλείεται με πρωτοβουλία κάποιου παίκτη να το συζητήσουν και μαζί του. Οπως και να έχει πάντως, το θέμα πλέον είναι αυτή η ομάδα να γιατρέψει τις πληγές της, να ξαναβρεί την ηρεμία της και να πάει στη Δανία έτοιμη για τον αγώνα της χρονιάς. Ο αποκλεισμός στο Καζακστάν αποφεύχθηκε και θα ήταν πραγματικά κρίμα γι' αυτά τα παιδιά το τέλος να ήταν τόσο άδοξο. Τώρα υπάρχει ένα ακόμη μεγάλο ραντεβού, αυτό της 8ης Οκτωβρίου στην Κοπεγχάγη. Στην πόλη όπου έχουμε πετύχει τον ανέλπιστο θρίαμβο στην εκπληκτική βραδιά του Σαργκάνη το 1980, αλλά και στην πόλη όπου φάγαμε τα επτά γκολ στην πιο δύσκολη βραδιά της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, το 1989. Το 2005 όμως θα είμαστε εκεί ως πρωταθλητές Ευρώπης...