Το θάρρος της αυτοκριτικής (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Καρδιά υπάρχει. Όλα τα άλλα αναζητούνται. Αυτό νομίζω ότι είναι το απλοϊκότερο και λογικότερο των συμπερασμάτων που μπορεί να βγάλει κανείς από το χθεσινό παιχνίδι.

Φιλμ

Από τη στιγμή που ο Ζουμασκαλίεφ άνοιξε το σκορ μέχρι το δευτερόλεπτο της καθυστέρησης, όταν ο Νίκος Λυμπερόπουλος έδωσε στην ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ μία από τις πλέον ανέλπιστες όσο και πλασματικές νίκες της ιστορίας της, οι παλιοσειρές της Εθνικής πρέπει να είδαν σε fast forward όλα όσα προηγήθηκαν. Την πεντάρα στη Φινλανδία. Το καταπληκτικό παιχνίδι με τους Αγγλους, τότε που τα «λιοντάρια» του Ερικσον σώθηκαν από θαύμα. Την ήττα με κατεβασμένα χέρια στο Κίεβο. Το γκολ του Γιαννακόπουλου με την Ισπανία και το πέναλτι του Τσιάρτα με τους Βορειοϊρλανδούς. Τον διασυρμό στο φιλικό με τους Ολλανδούς. Τα θαύματα στην Πορτογαλία. Τα δέκα πρώτα λεπτά στα Τίρανα. Το γκολ του Ζαγοράκη με τη Δανία. Το δοκάρι του Γιαννακόπουλου στην Πόλη και τη χαμένη ευκαιρία του Φύσσα με τους Ουκρανούς. Την αποκαρδιωτική εμφάνιση με τους Γιαπωνέζους.

Απόγνωση

Σε τέτοιες οριακές περιπτώσεις αποτυχίας –όταν τα έχεις με τον εαυτό σου, γιατί τα πράγματα δεν έχουν πάει όπως θα μπορούσαν– ο χρόνος σταματάει και πλημμυρίζεις εικόνες. Δεν είναι το τέλος αυτό που τρομάζει. Το αφόρητο είναι η σκέψη της αθλιότητας της εικόνας του επιλόγου. Η αποτυχία είναι μέρος του παιχνιδιού, η ήττα στο Καζακστάν όχι. Οποιος διαισθάνεται την επερχόμενη ντροπή, αντιδρά ενστικτωδώς με τη δύναμη της απόγνωσης.

Δέσιμο

Η αντίδραση πολλές φορές σε σώζει. Δεν σε πάει όμως μακριά. Η Εθνική μας αρνήθηκε να πεθάνει, αλλά δεν ανάρρωσε. Είναι σαν ασθενής που βρίσκεται στην εντατική και εκεί που έμοιαζε ξεγραμμένος, ξαφνικά σκίρτησε. Το σκίρτημα δίνει ελπίδες, αλλά η κατάσταση παραμένει κρίσιμη. Μέχρι τη Δανία μεσολαβεί ένας μήνας, διάστημα πολύ μικρό για να αλλάξει κάτι θεαματικά. Το πιθανότερο είναι ότι ο Ρεχάγκελ και το γκρουπ του θα πάνε μαζί μέχρι το τέλος, αλλά αυτό είναι κόντρα στο συμφέρον της ομάδας τη δεδομένη στιγμή, αφού η χθεσινή εμφάνιση δείχνει κυρίως πόσο ανάγκη υπάρχει για ένα σχετικό φρεσκάρισμα της ενδεκάδας. Προσωπικά καταλαβαίνω το δέσιμο όλων, την ανάγκη τους να κερδίσουν μαζί, τη θέλησή τους να περάσουν και αυτή τη δοκιμασία και να (μας) κλείσουν τα στόματα. Ομως τα όσα έκανε στο Αλμάτι ο Λυμπερόπουλος φτάνουν για να καταλάβει και ο πλέον δύσπιστος ότι το γκρουπ, που τόσα κατάφερε, έχει ανάγκη από ενισχύσεις.

Προβλέψιμος

Αν ο Ρεχάγκελ, πιστός στα κολλήματά του, κρατούσε στο ματς για 95 λεπτά τον Ζήση Βρύζα και αγνοούσε τον αρχηγό της ΑΕΚ, η Εθνική δεν θα ξεκολλούσε από το μηδέν. Δεν φταίει γι' αυτό ο Βρύζας, φταίει δυστυχώς ότι ο μηχανισμός έχει γίνει προβλέψιμος. Οι Καζάκοι έκαναν αυτό που κάνουν εδώ κι ένα χρόνο όσοι αντιμετωπίζουν την Εθνική. Πίεσαν τον Καραγκούνη, φόρτωσαν τα άκρα ώστε να μην έχουν χώρους ο Γιαννακόπουλος και ο Σεϊταρίδης και την πάτησαν από τον «Λύμπε», δηλαδή από τον παίκτη του οποίου την παρουσία και την προσφορά δεν μπορούσαν να υπολογίσουν. Μπερδεύτηκαν και με τον Καφέ, ίσως και με τον Γκέκα, την ίδια στιγμή που με τους ήρωες του Euro δεν είχαν κανένα πρόβλημα.

Κουταμάρα

Εχω ξαναγράψει ότι η συζήτηση περί ανανέωσης είναι μια κουταμάρα. Αλλά εν όψει του καθοριστικού ματς με τη Δανία κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον κόουτς ότι η Εθνική χρειάζεται φρεσκάρισμα. Αν ο Μπασινάς δεν έχει ομάδα, ο Στολτίδης είναι απαραίτητος. Αν ο Βρύζας δεν αγωνίζεται, ο «Λύμπε» πρέπει να ξεκινάει. Αν ο «Ζαγόρ» είναι κουρασμένος από τις ατελείωτες μάχες (ίσως και από το άγχος της επιστροφής στον ΠΑΟΚ), ο Καφές μπορεί να είναι πιο χρήσιμος. Δεν χρειάζονται επαναστάσεις, αλλά λίγη περισσότερη σύνεση. Πιθανότατα ο Ρεχάγκελ να αισθάνεται ιερή υποχρέωση απέναντι στα παιδιά του: είναι κατανοητό. Ομως τα παιδιά είναι άντρες που έχουν φάει τα γήπεδα και οι άνδρες, όταν δεν μπορούν να βοηθήσουν, πρέπει να έχουν το θάρρος να το πουν: διαφορετικά ο εγωισμός μπαίνει ψηλότερα από την ομάδα και το φινάλε παρασύρει και όσα θαυμαστά προηγήθηκαν.

Αγάπη

Η Εθνική αυτή αγαπήθηκε πολύ -σήμερα, πιο πολύ από ποτέ κινδυνεύει από αγάπη. Δεν προκρίνεται αν δεν κάνει αποτέλεσμα στην Κοπεγχάγη -ο δρόμος είναι ακόμα πολύ μακρύς. Κάποιοι από τους ιστορικούς πρωταγωνιστές αυτής της ομάδας πρέπει ή να βρουν σε χρόνο ρεκόρ τον εαυτό τους ή να τολμήσουν να εξηγήσουν στον προπονητή ότι καλό θα ήταν να ποντάρει και σε άλλους. Δεν έχει έντεκα τοτέμ η Εθνική: έχει είκοσι παίκτες που πρέπει όλοι τους να έχουν το δικαίωμα να βοηθήσουν.

Παραδοχή

Στο Confederation Cup ο Οτο χρησιμοποίησε τον Βρύζα με σπασμένο χέρι (!) και έφερε τον Ζαγοράκη από την Μπολόνια για να παίξει στο αδιάφορο ματς με τους Μεξικανούς. Χρησιμοποιώ επίτηδες το παράδειγμα αυτών των δύο, γιατί είναι σοβαρά παιδιά και (ελπίζω ότι) δεν θα θυμώσουν. Η επιμονή του Οτο στα πρόσωπά τους στη Γερμανία λειτούργησε για πολλούς από τους αναπληρωματικούς αποθαρρυντικά: ο πάγκος υποφέρεται, ο υποβιβασμός όχι. Στο Καζακστάν είδαμε πολλή καρδιά, στη Δανία χρειάζονται πνευμόνια. Πριν όμως απαιτείται το θάρρος τού να παραδεχτείς ότι ο αναπληρωματικός σου αυτό τον καιρό είναι καλύτερος...