Ο λύκος άλλαξε προβιά (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Είναι το Ισραήλ ιδανικός αντίπαλος για την Εθνική μας στη φάση των μπαράζ του Ευρωμπάσκετ; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν ανεπιφύλακτα «ναι». Εγώ πάντως θα προτιμούσα μια Γαλλία ή μια Τουρκία, παρόλο που θεωρητικά μοιάζουν καλύτερες των Ισραηλινών. Δεν έχει τόση σημασία το ταλέντο όταν μιλάμε για αγώνες «do-or-die», δίχως αύριο και δίχως επιστροφή. Οι Τούρκοι είναι ως συνήθως σκορποχώρι και πλακώνονται μεταξύ τους νυχθημερόν (θα μάθατε για τη γροθοπατινάδα μεταξύ Οκούρ-Τουρκτσάν). Οι Γάλλοι αποδείχθηκαν ομάδα-καλαμπούρι, με φαιδρότερο όλων τον πολυτραγουδισμένο Πάρκερ.

Ομως, οι Ισραηλινοί δεν σηκώνουν χωρατά. Είναι ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, έχουν μεγάλη καρδιά, παροιμιώδη ομοψυχία και ανάγουν την έννοια του «overachieving» σε επιστήμη. Το άθροισμα της μπασκετικής αξίας των παικτών του Σβι Σερφ δεν θα ήταν αρκετό να τους φέρει ούτε στις 24 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, πόσο μάλλον στις 12. Αλλά η πραγματική της δύναμη είναι δυσανάλογα μεγάλη. Κάπως έτσι έφτασαν στην 7η θέση του προηγούμενου Ευρωμπάσκετ (αποκλείοντας σε μπαράζ όπως το αποψινό την επί χάρτου ανώτερη Σλοβενία), κάπως έτσι νίκησαν προχθές τους Ισπανούς με διψήφια διαφορά, κάπως έτσι κρατούν το Ισραήλ στον χάρτη του μπάσκετ τόσες δεκαετίες.

Κάποτε είχαν Μπέρκοβιτς και Αροέστι και αξιόλογους Αμερικανούς «νατουραλιζέ». Σήμερα όμως ακροβατούν στην κορυφογραμμή με Μπουρστάιν, Χάτζατζ και Ταπίρο. Ομολογώ ότι δεν περίμενα να τους βρω καν στη Σερβία. Εκανα λοιπόν το ίδιο λάθος που κάνουν τόσες και τόσες ομάδες όποτε αντιμετωπίζουν τους Ισραηλινούς. Τους υποτίμησα. Ελπίζω ότι η Εθνική θα αποδειχθεί απόψε πιο προσεκτική, ώστε να γράψει στην ατζέντα της το ραντεβού της Πέμπτης με τον Κιριλένκο.
Σύμφωνα με τους Εβραίους συναδέλφους, το μυστικό της φετινής επιτυχίας της ομάδας τους μπορεί να συμπυκνωθεί σε δύο λέξεις: «Σβι Σερφ». Οταν ο λύκος Τσβίκα συμφώνησε να αφήσει κατά μέρος την αντιπολίτευση και να αναλάβει την εθνική ομάδα για τρίτη φορά στην καριέρα του, αποφάσισε να αλλάξει την προβιά του. Το είπε και, απίστευτο, το έκανε. Ο φωνακλάς, οξύθυμος και απολυταρχικός εαυτός του Σερφ τοποθετήθηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, δίνοντας τη θέση του σε έναν προπονητή «ξηγημένο», μειλίχιο, διαλλακτικό, κομμένο και ραμμένο στις προδιαγραφές αυτής της ομάδας.
Οι παίκτες τον λατρεύουν τον καινούργιο Σερφ. Οταν τον είδαν να ξαποστέλνει τις απαιτητικές βεντέτες τύπου Ταμίρ, τον ερωτεύτηκαν ακόμα περισσότερο. Και παίζουν πια για πάρτη του. Στο τέλος του αγώνα με την Ισπανία στο Νόβι Σαντ πανηγύρισαν χορεύοντας στο κέντρο του γηπέδου και κατόπιν έτρεξαν στα αποδυτήρια, όπου υποδέχθηκαν τον προπονητή τους με αυτοσχέδιο σύνθημα που τα λέει όλα: «Ζήτω ο Τσβίκα, που έδωσε και κώλο για εμάς». Υποθέτω ότι το εννοούν μεταφορικά, όχι κυριολεκτικά.

«Η ομάδα μας έχει αυτό που λείπει από ορισμένους άσους που ήλθαν στο Ευρωμπάσκετ κατευθείαν από το ΝΒΑ: αφοσίωση, προσήλωση, αποφασιστικότητα», προειδοποιεί ο Ισραηλινός προπονητής. Κατά βάθος, ελπίζω ότι η Εθνική μας θα βρει απέναντί της απόψε όχι τον καινούργιο Σερφ, αλλά τον παλιό, αυτόν που ρημάζει την ίδια του την ομάδα με τη συμπεριφορά του. Δεν αλλάζει εύκολα ο άνθρωπος στα 55 του.

Η μεταμόρφωση του Σερφ, είτε αποδειχθεί αληθινή είτε ψευδεπίγραφη, μας υποχρεώνει να ταξιδέψουμε νοερά στο 2003, όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης ανέλαβε την Εθνική μας ομάδα και λανσαρίστηκε ως «ο ξανθός του 21ου αιώνα», ενθουσιάζοντας τους πάντες. Γρήγορα όμως αποδείχθηκε ότι ήταν ο ίδιος κι απαράλλαχτος Ιωαννίδης, μέχρι που εγκατέλειψε για τα καλά την Εθνική και ησύχασε (και αυτός και αυτή). Η μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε ενδιάμεσα στη Στοκχόλμη χάσκει ακόμα σαν ανοιχτή πληγή.