Χωράει ο «Ρίμπο» στο 4-3-3; (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Ο Σόλιντ διδάσκει 4-3-3, ούτε 4-2-3-1 ούτε 4-3-2-1 ούτε 4-5-1 ούτε τίποτα. Αυτά είναι μετασχηματισμοί του 4-3-3 και όταν δεν ξέρεις τα βασικά δεν πηδάς τα κεφάλαια. Πας με τη σειρά.

Διαφορά

Ποια είναι η διαφορά του 4-3-3 του Σόλιντ με άλλες παραλλαγές που στον Ολυμπιακό γνωρίζουν; Στην περίπτωση του 4-3-3 του Νορβηγού μιλάμε για «σύστημα» και όχι για διάταξη. Ο Νορβηγός δεν δίνει μια διάταξη στην ομάδα, απαιτώντας από τους παίκτες να σέβονται απλώς τον τομέα ευθύνης τους: ζητάει πιο συγκεκριμένα πράγματα. Το ποδόσφαιρο που διδάσκει είναι ένα ποδόσφαιρο ρόλων και όχι θέσεων.

Παράδειγμα

Θα φέρω ένα παράδειγμα κακής λειτουργίας. Στο ματς με τη Ρόζενμποργκ, στο πρώτο γκολ γίνεται λάθος στην «ελαστική κίνηση» των δύο στόπερ: ο Κωστούλας και ο Ανατολάκης βγαίνουν χωρίς να δουν πού βρίσκονται οι δύο ακραίοι αμυντικοί. Η ζημιά γίνεται από την κακή διάταξη της άμυνας. Οι δύο πλάγιοι βρίσκονται πίσω από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς, που έχουν βγει προς τον φορ νομίζοντας ότι οι συμπαίκτες τους έχουν ακολουθήσει τη διαγώνιο. Πέρυσι, οι παίκτες απλώς δεν θα έβγαιναν.

Κατανοητό

Ξεκίνησα από την άμυνα, διότι εκεί το πράγμα γίνεται ευκολότερα κατανοητό. Αυτές τις κινήσεις της ζώνης τις διδάσκουν λίγο-πολύ όλοι οι προπονητές και το ότι η άμυνα του Ολυμπιακού δεν τις κάνει σωστά οφείλεται κατά πολύ στο ότι πέρυσι τρεις από τους παίκτες που την αποτελούσαν (ο Κωστούλας, ο Μαυρογεννίδης και ο «Γκεό») δεν χρησιμοποιήθηκαν πολύ στα ευρωπαϊκά ματς. Δυστυχώς, στα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος η άμυνα του Ολυμπιακού δύσκολα πιέζεται. Επομένως, δύσκολα γίνεται καλύτερη.

Προσχεδιασμένα

Τι γίνεται από εκεί και πέρα έχει σημασία, επειδή είναι το «κλειδί» της κόντρας. Ο Σόλιντ –αντίθετα από τον Μπάγεβιτς– π.χ. θέλει προσχεδιασμένες κινήσεις όταν η ομάδα έχει την μπάλα στην κατοχή της. Για την ώρα ζητάει τα πλέον απλά, δηλαδή κάθετες προωθήσεις από τον μέσα δεξιά και τον μέσα αριστερά, ώστε να πλαισιώνεται ο Κωνσταντίνου από κάποιον που έρχεται από τα μετόπισθεν (θυμηθείτε το γκολ του Στολτίδη στον ΠΑΟ), και συγκλίσεις από τους δύο ακραίους επιθετικούς, τον «Τζόλε» και τον Μπαμπαγκίντα, όταν οι χαφ δεν έχουν ανεβεί. Ο Σόλιντ θυμώνει όταν βλέπει μόνο τον Κύπριο, προτιμά όμως ο παρτενέρ του να μην είναι ένας στατικός ποδοσφαιριστής, αλλά κάποιος που θα βγαίνει δίπλα του είτε από τα μετόπισθεν είτε από το πλάι. Το θέλει αυτό για να μην προσαρμόζονται οι αντίπαλοι αμυντικοί στους επιθετικούς του.

Δυσκολία

Λειτουργεί αυτό το κόλπο; Και ναι και όχι. Η πιο μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζει ο Ολυμπιακός στη φάση της επίθεσης είναι ότι οι παίκτες που παίζουν μπροστά από τον κουβαλητή της μπάλας Τουρέ (τον μόνο που από το σύστημα προβλέπεται να διευθύνει) είναι συνηθισμένοι να κρατάνε πολύ την μπάλα. Ο «Τζόλε», ο Μπαμπαγκίντα, ο «Ρίμπο», ακόμα και ο Οκκάς και ο Γεωργάτος, την μπάλα δύσκολα τη δίνουν με τη μία. Στο σύστημα του Νορβηγού η κατοχή δεν έχει νόημα.

Στον χώρο

Το αβαντάζ που έχει μια σχηματοποιημένη ομάδα είναι ότι γνωρίζοντας από πριν πού βρίσκεται ο συμπαίκτης σου (και κυρίως πώς θα κινηθεί), μπορείς να του δώσεις την μπάλα γρήγορα σημαδεύοντας τον χώρο. Αυτό το κάνει υποδειγματικά ο Καφές, ο οποίος, ξέροντας να παίζει και χωρίς την μπάλα, είναι μακράν ο καλύτερος μαθητής του Νορβηγού. Δεν το κάνει ο «Ρίμπο». Οχι επειδή είναι παλιόπαιδο, αλλά διότι ξέρει άλλου τύπου ποδόσφαιρο: ο Βραζιλιάνος θέλει την μπάλα στα πόδια του και απαιτεί οι άλλοι να περιμένουν τους αυτοσχεδιασμούς του (θυμηθείτε το γκολ του Οκκά στη Σοσό). Παίζοντας μέσα δεξιά, ο Ριβάλντο ούτε πρεσάρει ούτε καλύπτει τις επελάσεις του Μαυρογενίδη ούτε βγαίνει στην πλάτη τού έξω δεξιά για να πάρει μπάλα, όπως απαιτεί ο ρόλος τού μέσα δεξιά στο σύστημα. Περιμένει καρτερικά την μπάλα, σαν παιδάκι που θέλει να πει ένα ποίημα σε σχολική παράσταση.

Βοηθάει

Και καλά να ήταν ο «Ρίμπο», εκεί που παίζει δεν βοηθά. Στο σύστημα του Σόλιντ ο μέσα δεξιά και ο μέσα αριστερά είναι οι παίκτες που αυτοσχεδιάζουν λιγότερο. Θυμηθείτε τον Ρόνι ντε Μπουρ, τον Ζέεντορφ, τον Ντάβιντς και τον Βίντερ, δηλαδή τους αληθινούς μετρ των συγκεκριμένων αποστολών. Μοιάζει κανένας από αυτούς με τον Βραζιλιάνο;

Ρόλος

Ο «Ρίμπο» θέλει να παίζει «δεκάρι» –α λα παλαιά–, αλλά στο σύστημα του Σόλιντ αυτός ο ρόλος δεν υπάρχει: για την ακρίβεια, αν υπάρξει θα καταστραφεί το σύστημα, θα πρέπει δηλαδή όλοι να κάνουν άλλες δουλειές. Η λύση δεν είναι να πετάξει ο Νορβηγός έξω τον πιο προικισμένο παίκτη του, διότι τότε θα πέσουν όλοι πάνω του στην πρώτη «στραβή». Η λύση είναι να βρεθεί μια πιο λογική θέση για τον «Ρίμπο».

Συγκλίσεις

Ποια είναι αυτή; Η μόνη που μπορώ να φανταστώ είναι η θέση του Μπαμπαγκίντα. Ο Σόλιντ πρέπει να δοκιμάσει τον «Ρίμπο» δεξιά, πλάι στην επίθεση. Οχι προς τη γραμμή του πλάγιου άουτ, αλλά «προσχηματικά» ως δεξί εξτρέμ που συγκλίνει και σουτάρει με το αριστερό. Ως αντάλλαγμα, ο Βραζιλιάνος πρέπει να συνηθίσει να κρατάει την μπάλα λιγότερο και να αρχίσει να τελειώνει πιο πολλές φάσεις. Με καλή διάθεση μπορεί να τα βρουν.