Μικρά ψέματα και μεγάλες αλήθειες από την Εθνική μπάσκετ (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Έπειτα από τέσσερα ματς στο Ευρωμπάσκετ η Εθνική μπορεί να βρίσκεται στους «8» και απόψε να διεκδικεί είσοδο στην τετράδα και πρόκριση (πάνε οι 6 πρώτες ομάδες) στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αλλά μέχρι στιγμής έχει χάσει τις εντυπώσεις. Όχι μόνο γιατί στο Βελιγράδι, όπου γίνονται οι αγώνες, κάνει τα εύκολα δύσκολα χωρίς να προσφέρει σκορ και θέαμα, αλλά και γιατί με τις πολύ καλές εμφανίσεις της στα ματς προετοιμασίας είχε δημιουργήσει αφενός τη βεβαιότητα ότι θα προσφέρει ωραίο μπάσκετ και αφετέρου ελπίδες για την κατάκτηση, αν όχι της κορυφής, τουλάχιστον μιας θέσης πολύ κοντινής προς αυτήν.

Η Εθνική λοιπόν προχωράει, αλλά ο κόσμος γκρινιάζει, επειδή άλλα περίμενε και άλλα βλέπει και διότι θεωρεί ότι η επιτυχία που προαναγγέλθηκε είναι δύσκολο να έλθει μέσα από τέτοια αγωνιστική εικόνα. Ποιος λοιπόν φταίει για όλα αυτά; Ποια είναι τελικά η αλήθεια με την Εθνική μπάσκετ; Και μέχρι πού μπορεί να φτάσει με βάση την αγωνιστική εικόνα που έδειξε στο Βελιγράδι, αλλά και τη δυναμικότητα των αντιπάλων της; Ιδού τρία ερωτήματα στα οποία θα προσπαθήσω να δώσω απάντηση.

Για τις μεγάλες προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από τις επιδόσεις της ομάδας στα ματς προετοιμασίας δεν φταίει κανένας άλλος από την ίδια την ομάδα. Επαιξε από καλά έως καταπληκτικά, διέλυσε αντιπάλους με μεγάλα ονόματα, ανταποκρίθηκε σε θεωρητικά δύσκολες συνθήκες, ενθουσίασε και ενθουσιάστηκε. Και ίσως τελικά αυτό να ήταν κακό. Γιατί άλλο η σχετικά χαλαρή πραγματικότητα των φιλικών αγώνων και άλλο η αμείλικτη πραγματικότητα ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και δη των αναμετρήσεων ζωής ή θανάτου που άρχισαν προχθές και συνεχίζονται σήμερα.

Είναι αλήθεια ότι αυτή η ουσιώδης διαφορά επισημάνθηκε στις αναλύσεις που έγιναν μετά την ολοκλήρωση της προετοιμασίας, αλλά, όπως φαίνεται, δεν στάθηκε ικανή να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό. Οπως επίσης επισημάνθηκαν όλα τα αδύναμα σημεία της ομάδας και κυρίως ότι η προσπάθεια που άρχισε με προπονητή τον Γιαννάκη έχει πίσω της (πέρυσι και φέτος) μόλις λίγους μήνες δουλειάς, η οποία, σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας των περισσότερων παικτών, απαιτεί υπομονή για τα μεγάλα αποτελέσματα που λαχταράει ο κόσμος.

Ομως (επαναλαμβάνω...) η ομάδα έπαιξε απροσδόκητα καλά στα φιλικά και δημιούργησε πρόωρα μεγάλες προσδοκίες, οι οποίες όμως αν τελικά διαψευσθούν, θα είναι μάλλον άδικο να χρησιμοποιηθούν εναντίον της. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, αντικειμενικά είναι πολύ νωρίς για μια ομάδα που έχει στόχο να φτάσει στις κορυφαίες θέσεις της Ευρώπης. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν γίνονται και θαύματα ειδικά αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει καμία ασυναγώνιστη ομάδα.
Αυτό το τελευταίο είναι ένα άλλο κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να τύχει κι άλλης ανάγνωσης, ανάλογα με τον τρόπο που θέλει να βλέπει κανείς τα πράγματα. Γιατί, από τη μία, μπορείς να πεις ότι αφού το επίπεδο δεν είναι τόσο υψηλό, καλό θα ήταν να μη χαθεί η ευκαιρία. Από την άλλη, όμως, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα σκαμπανεβάσματα (και είναι πράγματι πολλά) των υπόλοιπων ομάδων ή την τραγική αποτυχία της διοργανώτριας Σερβίας και της αργυρής Ολυμπιονίκου Ιταλίας, για να δικαιολογήσεις τις περιπέτειες που γνώρισε μέχρι στιγμής η ελληνική ομάδα, η οποία «στο κάτω κάτω της γραφής, είναι και νέα και άπειρη και στις τάξεις της δεν περιλαμβάνει αστέρια από το ΝΒΑ»!

Αλλος μύθος αυτός με τα αστέρια από το ΝΒΑ. Με τρανταχτή εξαίρεση τον Νοβίτζκι, που είναι μια ομάδα μόνος του, σχεδόν όλοι οι άλλοι είναι για πατσαβούρες. Ειδικά τα πέντε Σερβόπουλα που ξεφτίλισαν τον Ομπράντοβιτς και βύθισαν τη χώρα τους σ' ένα αθλητικό πένθος άνευ προηγουμένου. Αλλά μήπως και οι Τούρκοι με τον Οκούρ, τον Τούρκογλου, τον Τουρκσάν και τον Κουτλουάι πήγαν πίσω; Ρεζίλι των σκυλιών έγιναν όταν ο τρελο-Τουρκσάν πλακώθηκε στις μπουνιές με τους συμπαίκτες του και ο πολύς Τάνιεβιτς δεν είχε το τσαγανό να τον στείλει από εκεί που ήλθε. Πάνε χρόνια που διαλαλώ ότι το ΝΒΑ είναι μια αρρωστημένη κατάσταση, με στόχο μόνο το χρήμα, και ότι το πραγματικό μπάσκετ (δηλαδή με ομαδικότητα και συνεργασία) παίζεται μόνο στην Ευρώπη. Αλλά στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα...

Εμείς, λοιπόν, έχουμε την ευτυχία να βρισκόμαστε μακριά από τις κακές επιρροές του «μαγικού κόσμου του ΝΒΑ» και ίσως γι' αυτό η Εθνική μας παράγει λιγότερο θέαμα, αλλά περισσότερη ενέργεια και σε κάθε περίπτωση καταθέτει (ανεξαρτήτως αποτελέσματος) και την ψυχή της στον αγωνιστικό χώρο. Αν τα προτερήματα αυτά τα είχαν, π.χ., οι Σέρβοι, θα ήταν οι πρωταθλητές και όχι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι...

Ποια είναι, λοιπόν, η Εθνική μας; Είπαμε ήδη ότι είναι μια ομάδα που «πεθαίνει» μέσα στο γήπεδο. Επίσης μια ομάδα με φοβερή αμυντική συγκέντρωση, η οποία της έχει επιτρέψει να σημειώσει μερικά απλησίαστα ρεκόρ (δέχθηκε δύο φορές μόλις 14 πόντους σ' ένα ημίχρονο!). Και τέλος, μια ομάδα με μερικές χτυπητές επιθετικές αδυναμίες (ελλείψει κλασικών σουτέρ), η οποία ψάχνει τον σκόρερ και τον ηγέτη της μέσα σε κάθε παιχνίδι, με αποτέλεσμα να γνωρίζει επικίνδυνα μπλακάουτ, τα οποία είναι ευχής έργον που μέχρι σήμερα δεν την έχουν σκοτώσει...

Παρ' όλα αυτά, οι αριθμοί λένε ότι στους τομείς της ομαδικότητας και της συνεργασίας παίρνει μέχρι στιγμής τον υψηλότερο βαθμό απ' όλες τις ομάδες που μετέχουν σε αυτό το Πανευρωπαϊκό, πράγμα που σημαίνει ότι τελικά έχει αρκετούς λόγους για τους οποίους παραμένει ακόμα ζωντανή! Το θέμα είναι μέχρι πότε; Ο Γιαννάκης που ξέρει την ομάδα του καλύτερα από τον καθένα δείχνει να μην κυριεύεται από πανικό. Μένει πιστός στις αρχές του και δεν καταφεύγει σε σπασμωδικές κινήσεις. Τα πιστεύω του είναι άμυνα και συνεργασία και με βάση αυτά κάνει και τις επιλογές του, ανάμεσα στις οποίες φαίνεται να μην είναι πια ο Ντικούδης, ο οποίος έχει ως προτεραιότητά του την επίθεση χωρίς να πασάρει ούτε από το αριστερό χέρι στο δεξί, που λέει ο λόγος! Κρίμα, γιατί αν ο Δήμος Ντικούδης μπορούσε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του προπονητή του, θα αποτελούσε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, η απουσία του οποίου ίσως κοστίσει στη συνέχεια. Κατάθεση ψυχής, άμυνα, ομαδικό πνεύμα, συνεργασία και όποιον πάρει ο χάρος. Αυτή είναι η ταυτότητα της Εθνικής μας, η οποία ζητάει μερικά... γκολάκια παραπάνω για να κάνει την πρόωρη υπέρβαση. Γιατί, θυμηθείτε, την ημέρα που θα βρει επιθετικό ρυθμό και εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητά της, από την απέναντι μεριά θα κλάψουνε μανούλες.

Οσο για το σημερινό ματς με τη Ρωσία, έχω να πω ότι παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία με εκείνο εναντίον της Γαλλίας, πράγμα που σημαίνει ότι οι τηλεθεατές, εκτός απροόπτου, θα παρακολουθήσουν ένα ξαναπαιγμένο έργο. Οχι απαραίτητα σε ό,τι αφορά στο αποτέλεσμα, αλλά σε σχέση με τον ρυθμό και το ύψος που θα γνωρίσει ο δείκτης του σκορ. Πράγματα που αν πάνε όπως τα περιμένουμε, πιθανότατα να οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, που θα φέρει την ελληνική ομάδα στην τετράδα και θα της χαρίσει το πρώτο μετάλλιο σε αυτή τη διοργάνωση, δηλαδή ένα από τα έξι εισιτήρια για το επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Για να δούμε...