Η φωνή που θυμίζει... Ντίνο Μενεγκίν! (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ΑΕΚ αποζητά τον όγκο του Δέλλα. Τη βαρύτητά του. Να της μεγαλώσει τις διαστάσεις. Την προσωπικότητα. Την παρουσία του στα αποδυτήρια, στην προπόνηση, στο ξενοδοχείο, στο πούλμαν, στον αγώνα

Και τα (παραπανίσια) κιλά θα χάσει και τη (χαμένη το τελευταίο εξάμηνο) επαφή με το αντικείμενο-ποδόσφαιρο θα αποκαταστήσει και στους μηχανισμούς της ομάδας σιγά-σιγά θα μπει. Όλα θα γίνουν στον χρόνο τους. Ο Δέλλας στην ΑΕΚ, δεν γεννάται θέμα, θα παίξει. Σαν μεταγραφή Ιανουαρίου, με τη διαφορά ότι θα 'χει δικαίωμα συμμετοχής πριν από τον Ιανουάριο.
Η «Ένωση» είναι το μοναδικό κλαμπ, που εκ των πραγμάτων δεν έχει τους οπουδήποτε αλλού εύλογους ενδοιασμούς για την επιστροφή του Τραϊανού στον ανταγωνισμό. Κατ' ουσίαν, η δική της ιατρική ομάδα επωμίστηκε τη χειρουργική επέμβαση στη μέση κι είναι η ίδια ομάδα που έκτοτε τον παρακολουθεί, βήμα προς βήμα, στη διαδρομή της αποθεραπείας. Τι προσφέρει, τώρα, η «Ενωση» στον Τραϊανό, είναι περίπου αυτονόητο.

Πιο πολλή σημασία δείχνει να έχει τι (από)ζητά η ΑΕΚ από τον Δέλλα. Το να παίξει, και να παίξει καλά, δεν αρκεί για να καλύψει τη σκοπιμότητα της κίνησης. Δεν της λείπουν, άλλωστε, οι (καλοί) σέντερ μπακ. Η ΑΕΚ αποζητά τον όγκο του Δέλλα. Τη βαρύτητά του. Να της μεγαλώσει τις διαστάσεις. Την προσωπικότητα. Την παρουσία του στα αποδυτήρια, στην προπόνηση, στο ξενοδοχείο, στο πούλμαν, στον αγώνα. Τη... φωνή του που, όταν την πρωτάκουσαν οι Ιταλοί στην Τριγκόρια, τους θύμισε Ντίνο Μενεγκίν!

Ένας λιντερ σε κάθε γραμμή, στη θεωρία αυτό υποτίθεται πως είναι το ιδανικό. Σορεντίνο, Δέλλας, Κατσουράνης, Λυμπερόπουλος. Δεν ακούγεται και τόσο άσχημο, για άξονας. Ξεκινώντας από την επίγνωση, τα σημειώναμε και χθες ότι το να φτιάξεις επίθεση είναι πιο δύσκολο πράγμα από το να φτιάξεις άμυνα, πράγμα που γίνεται δύο φορές πιο δύσκολο, όταν επιτίθεται κανείς αργά εναντίον αντιπάλου με οργάνωση και τραχύτητα (Αιγάλεω, την περασμένη Κυριακή), τούτη τη στιγμή η κεντρική ιδέα του παιχνιδιού της ΑΕΚ έχει αφετηρία το «μηδέν πίσω».

ΛογικΗ ΜουρΙνιο. Με το Αιγάλεω, η ιδέα προδόθηκε από το σπάσιμο του οφσάιντ. Θα συμβεί. Και ποτέ δεν ξέρεις πότε. Δεν συνέβη στην Αγία Πετρούπολη, υπό πολύ μεγαλύτερη πίεση από την πολύ πιο γρήγορη Ζενίτ, η οποία αμέσως μετά, θυμίζουμε, πήγε στη Μόσχα και έριξε τέσσερα γκολ (0-4) στην Τορπέντο. Και συνέβη, σε σποραδική αντεπίθεση τρεις βραδιές μετά, από το λάθος του Μάλμπασα στην πλαγιοκόπηση Νικολόπουλου/Μανουσάκη. Και τα λάθη (ακριβέστερα, κυρίως τα λάθη) «παίζουν μπάλα». Είτε τα εκμεταλλεύεται ο απέναντι είτε (περίπτωση Αλεξόπουλου, την ίδια εκείνη βραδιά, αμέσως μετά το 1-1) τα χαραμίζει.

ΑπλΩΣ, με (ένα σαν) τον Δέλλα περιορίζεις τις πιθανότητες. Και όχι απαραιτήτως με τον «Δέλλα της Πορτογαλίας». Αλλωστε, το να αναπαράγουν οι διεθνείς, στη ρουτίνα των συλλόγων τους, έκαστος τον εαυτό του εκείνων των 23 ημερών και των εντελώς ειδικών συνθηκών, είναι συναισθηματική ουτοπία. Δεν είναι ρεαλιστική προσδοκία. Ρεαλιστική προσδοκία (της ΑΕΚ από τον Δέλλα) είναι ο περιορισμός των πιθανοτήτων στο λάθος. Αρα, η ηρεμία. Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Να μάθει τους μικρούς, στην ηλικία ή στο πνεύμα ή και στα δύο, να σκέπτονται σαν μεγάλοι.

Ο Φερνάντο Σάντος, στην πρεμιέρα κατά του Ατρόμητου, «τρελάθηκε» όταν στη ροή του ματς συνειδητοποίησε πως ο Παράσχος τον περίμενε πανέτοιμος για κάθε λεπτομέρεια της τακτικής της ΑΕΚ. Δεν είχε στείλει... μυστικούς πράκτορες, με κιάλια και τηλεφακούς, στην «κλειστή» προπόνηση του αντίπαλου. Μόνο τα είχε διαβάσει, όλα, στην εφημερίδα! Εγινε το ίδιο και πριν από το ματς στη Ρωσία. Εκεί, απλώς, η Ζενίτ δεν ήταν (αφού δεν προνόησαν να έχουν πρόσβαση στον ελληνικό Τύπο) ενημερωμένη.

Οι ποδοσφαιριστες ώρες ώρες, παραείναι (συμπαθείς μεν) χαζούληδες (δε). Τα λεφτά τους παίζουν, μάλιστα εφέτος δεν πριμοδοτούνται παρά μονάχα αν έχουν την ομάδα πρώτη ή δεύτερη στη βαθμολογία, και όμως κάνουν ό,τι χρειάζεται... για να τα χάσουν. Μεταξύ άλλων, να λένε πώς θα παίξουν! Γιατί; Η προφανής εξήγηση είναι, για να έχουν κάτι που όμως στην ΑΕΚ τους είναι παντελώς άχρηστο. Την «καλή μεταχείριση» του δημοσιογράφου. Λες κι ο Νικολαΐδης, ο Ιβιτς, ο Φερνάντο Σάντος «δεν ξέρουν» (ποιος έπαιξε καλά ή ποιος αξίζει να παίξει) και περιμένουν να... επηρεαστούν, για να σχηματίσουν γνώμη, από την εφημερίδα!