Carpe diem, που να πάρει! (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

O Παναγιώτης Γιαννάκης με καλωσόρισε στην αίθουσα Τύπου με το πιο πλατύ του χαμόγελο. Και με είδε αναψοκοκκινισμένο από την ένταση της ραδιοφωνικής περιγραφής και από τα δάκρυα χαράς που (δεν θα το κρύψω) ακολούθησαν. «Εντάξει, Νίκο; Συνήλθες;». «Οχι», του απάντησα. «Και ούτε σκοπεύω να συνέλθω απόψε». «Εχεις δίκιο», είπε ο προπονητής της Εθνικής μας. «Σήμερα πρέπει να ζήσουμε όλοι αυτή τη γλυκιά ζάλη».

Δεν θα τη ξεχάσω ποτέ τη χθεσινή βραδιά. Ούτε την πίκρα του πρώτου ημιχρόνου ούτε τη χαρά της μεγάλης ανατροπής. Στα πρώτα λεπτά, εγώ που πιστεύω αυτή τη νεανική Εθνική Ελλάδας όσο κανένας στο σινάφι μας, νόμιζα ότι έβλεπα τον χειρότερο εφιάλτη και ένιωθα τα φαντάσματα της Στοκχόλμης, της Αττάλειας και της Ντιζόν να μας περικυκλώνουν και να χορεύουν γύρω από την ελληνική ομάδα. Οκτώ λεπτά χωρίς πόντο! Είναι δυνατόν;

Οι Ρώσοι ξέφυγαν με 11 πόντους και όλα έμοιαζαν να γκρεμίζονται. Υπήρχε, όμως, μια πηγή αισιοδοξίας: η άμυνα, η οποία δεν άφηνε τους Ρώσους να ξεφύγουν παραπάνω ούτε να κάνουν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Ενα πράγμα ήθελα μόνο στην πορεία του αγώνα: να δω την Εθνική να προσπερνάει. Οταν το έκανε, 42-40 με τρίποντο του Παπαλουκά, 28 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος της 3ης περιόδου, ένιωσε σίγουρη για τον εαυτό της. Μέχρι το τέλος του προημιτελικού δεν έχασε το προβάδισμα ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Η άμυνα αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας όταν πηγαίνουν όλα στραβά, ενώ η αυτοπεποίθηση αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα.

«Ολα τα λεφτά είναι να ξεκινήσουμε καλά», έλεγα κι έγραφα τις προηγούμενες μέρες. Αν μου έλεγαν ότι θα χάναμε με διψήφιες διαφορές στα πρώτα λεπτά και ότι θα ξεκινούσαμε με 1/14 σουτ, θα έλεγα «καληνύχτα» και θα απέσυρα το ποντάρισμά μου από την Ελλάδα. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι είχα υποτιμήσει την καρδιά αυτή της ομάδας. Της ζητώ συγγνώμη ολόψυχα και επιφυλάσσομαι να τη στολίσω με όσο περισσότερα κοσμητικά επίθεση μπορώ να βρω στο ταπεινό μου λεξιλόγιο για τη χθεσινή της εμφάνιση.

Μία ομάδα που ξεκινάει έναν προημιτελικό κρύα σαν χιόνι, αλλά βρίσκει τρόπο να τον κερδίσει τόσο πειστικά και τόσο εντυπωσιακά (και μάλιστα δίχως βοήθεια από τους ηγέτες της στο σκοράρισμα) είναι ομάδα ενήλικη και έτοιμη για πολύ μεγάλα πράγματα. Διάκριση του χρόνου στο Μουντομπάσκετ, είπατε; Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ξέρω ότι η ομάδα μπορεί να πάει στην Ιαπωνία φορώντας το στέμμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης και θέλω να την καμαρώσω στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Θέλω το χρυσό μετάλλιο και το θέλω τώρα. Οχι του χρόνου, ούτε το 2007. Να αδράξουμε τη μέρα: Carpe diem, baby.