Ανάμεσα στην αποτυχία και στο απόλυτο φιάσκο (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Να κάνουμε εδώ το EURO 2012, ως χώρα και ως ποδόσφαιρο το χρειαζόμαστε. Για χίλιους και δύο λόγους. Το ερώτημα είναι, το θέλουμε; Στα λόγια, οπωσδήποτε, ναι. Στην πράξη, όμως; Το θέλουμε, φερ' ειπείν, περισσότερο από τη (μεγάλη ανταγωνίστρια) Ιταλία; Και το δείχνουμε, σ' εκείνους που έχει σημασία να το δείξουμε, ότι το θέλουμε;

Οι Ιταλοί έχουν την τεράστια παράδοση. Τα (μεγάλα και έτοιμα) γήπεδα. Τις πόλεις. Τη λάμψη. Έχουν επίσης, για να τονιστεί η αντίφαση του τοπίου, τρομακτικά εσωτερικά προβλήματα αξιοπιστίας. Ανοικτές πληγές με τη βία και με τη διαφθορά, πολύ χειρότερες (και η μία και η άλλη) απ' όσο σε μας. Κι έχουν και την αδίστακτη διπλωματία.
Έναν Μπερλουσκόνι, ο οποίος τις προάλλες δεν δίστασε να πει ότι φλέρταρε με τη Φινλανδή αξιωματούχο προκειμένου να κάνει τη δουλειά του. Ο ίδιος Μπερλουσκόνι, Τρίτη βράδυ σε βίλα έξω από τη Ρώμη, κάλεσε σε δείπνο τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΟΥΕΦΑ που θα συνεδρίαζαν, Τετάρτη και Πέμπτη, στην «αιώνια πόλη».

Η ατζέντα της Εκτελεστικής περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, το status report (την αναφορά για τις υποψηφιότητες) εν όψει της προεπιλογής των τριών επικρατέστερων, αρχές Νοεμβρίου στη Βαλέτα. Ο «Καβαλιέρε» παρέταξε, ενώπιον των ΟΥΕΦΑίων, ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο. Δεκαπέντε τραπέζια, των 12 ατόμων έκαστο, δύο υπουργοί στο καθένα, άριστα ενημερωμένοι, έτοιμοι να δώσουν όλες τις απαντήσεις.

Ηταν ένα τριήμερο, αυτό που ολοκληρώθηκε χθες, φιλίας. Ανεσης. Αριστης οργάνωσης. Οι ΟΥΕΦΑίοι, με μια φράση, πέρασαν καλά. Έλυσαν τις γραβάτες. Λύθηκαν, συγχρόνως, και γλώσσες. Ο Ολσον, εκτελεστικός διευθυντής, στη συνέντευξη Τύπου πάτησε κάθε πρακτική και δεοντολογία.

«Η Ιταλία θα 'ναι εκεί», είπε. Στη short list. «Η εντύπωσή μου είναι ότι μαζί (σ.σ. στην τριάδα της τελικής ευθείας ως τον μεθεπόμενο Δεκέμβριο) θα 'ναι Τουρκία και Κροατία-Ουγγαρία».

Δεν υπάρχει προηγούμενο, στα χρονικά του ποδοσφαίρου ή οποιουδήποτε αθλήματος ή των Ολυμπιακών Αγώνων, ο νούμερο ένα στην ιεραρχία των υπαλλήλων (του οργάνου που, τρόπον τινά, «προκηρύσσει» τη διεκδίκηση) να κάνει, δημοσίως, προγνωστικά... τι θα επιλέξουν τα αφεντικά! Αυτά, ως προς τον τύπο. Ως προς την ουσία, το έμμεσο πλην σαφέστατο μήνυμα στην Αθήνα είναι ότι βγάζουμε, με την ομοσπονδία στη δύση και την κυβέρνηση στην ανατολή, εικόνα καραγκιόζηδων.

Τέτοιων που δεν είναι ότι υστερούμε έναντι της Ιταλίας. Είναι επιπλέον ότι (με νωπή την Athens 2004 εμπειρία, παρά ταύτα) «χάνουμε» από τους (ποιους;) Ουγγροκροάτες. Κι από τους Τούρκους, οι οποίοι μόλις τον περασμένο Μάιο στην Πόλη παρουσίασαν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ που, τουλάχιστον με το (κρίσιμο) κριτήριο της πρόσβασης στο Ολυμπιακό Στάδιο, ήταν επιεικώς... αξιοθρήνητος. Για να μην προχωρήσουμε στους φόβους που ενέχει το άγνωστο της Ανατολίας.
Το τέλειο οξύμωρο, σε σχέση με το πόσο εύκολα η ίδια ΟΥΕΦΑ μόλις προ μηνών μας έδωσε μετά χαράς και πολλών επαίνων τον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ του 2007. Μπροστά από Λονδίνο, Βερολίνο και λοιπές (υπέρ)δυνάμεις. Το μήνυμα, συνεπώς, είναι ότι (αυτοί, οι αρχιερείς της πολιτικής του μίνιμουμ ρίσκου) μας γουστάρουν, αρκεί να 'μαστε στοιχειωδώς σοβαροί. Συγχρονισμένοι προς την κοινή κατεύθυνση. Ειδάλλως, έχει και παραδίπλα.

Χρόνος, και ο τρόπος, ακόμα υπάρχουν. Ο (Κύπριος, μέλος της Εκτελεστικής) Μάριος Λευκαρίτης ήταν, είναι και θα είναι πολύτιμος φίλος. Την ερχόμενη εβδομάδα φιλοξενεί στη Λευκωσία, σε εορταστική εκδήλωση, τον (πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ) Γιόχανσον. Δεν θα έβλαπτε να περνούσαμε καμιά βόλτα. Να μας δει. Όπως είδε ενωμένους τον Μπερλουσκόνι και την ιταλική ομοσπονδία. Να διασκεδάσουμε την εντύπωση που έχουν για μας.

Αν ηττηθούμε, στον... τελικό τον Δεκέμβριο του 2006, από την Ιταλία, θα 'ναι αποτυχία. Αν σε ενάμιση μήνα στη Μάλτα δεν μπούμε καν στον τελικό, θα ('χουμε γλιτώσει το χοντρό κόστος της διεκδίκησης, αλλά συνάμα) θα 'ναι το απόλυτο φιάσκο. Διαλέγουμε και παίρνουμε.