Ενενήντα λεπτά... ζωή πατίνι! (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η Ξάνθη, για να ξεκινήσουμε από τα βασικά, είναι ομάδα. Καλύτερα, ο-μ-ά-δ-α. Η Ξάνθη επίσης, για να πάμε παρακάτω, είναι καλή ομάδα. Και, για να προχωρήσουμε στα πιο σύνθετα, η καλή ομάδα Ξάνθη (εκεί που βγήκε να ανταγωνιστεί, στο Κύπελλο UEFA δηλαδή) είναι μικρή ομάδα. Οσο μια Σταχτοπούτα. Τίποτα το καινούργιο ή το συνταρακτικό. Εδώ είχε συμπεριφορά μικρής (Σταχτοπούτας) την περασμένη άνοιξη, όχι απέναντι στον Αρη. Απέναντι στην ιδέα ότι θα παίξει, θα έπαιζε, τον πρώτο τελικό Κυπέλλου Ελλάδος της ιστορίας της.

Η Ευρώπη (η Μίντλεσμπρο, το «Ριβερσάιντ», η Πρέμιερσιπ) δεν ήταν κάτι διαφορετικό. Η Ξάνθη, επειδή είναι ομάδα, δεν σκόρπισε. Η Ξάνθη, επειδή είναι καλή ομάδα, έπαιξε (ποδόσφαιρο). Και, επειδή είναι μικρή ομάδα για το επίπεδο ετούτο, δεν είχε, δεν έχει, το ένστικτο του αρπακτικού. Να απλώσει το χέρι δίχως δεύτερες σκέψεις και φοβίες, να πάρει ό,τι ήταν μπροστά στα μάτια της. Και στο έλεός της. Και εκεί, όπως και στον ημιτελικό τότε, ψάρωσε. Οχι απ' τον αντίπαλο. Ηταν κιόλας ψαρωμένη, πριν παραταχθεί να αγωνιστεί. Μες στο μυαλό.

Ξεψάρωσε, όταν είχε ξοδέψει ένα ολόκληρο ημίχρονο ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι δεν τα 'βαζε με το θηρίο του πολλαπλάσιου μπάτζετ, αλλά μόνο με αντίπαλο που λειτουργούσε, για τους δικούς του λόγους που εν προκειμένω δεν μας ενδιαφέρουν, στο (εντελώς) ρελαντί. Κι όταν ξεψάρωσε; Επαιξε, έπαιξε, έπαιξε, απείλησε, απείλησε, απείλησε, μέχρι που δέχθηκε και το δεύτερο (γκολ), κι η ιστοριούλα τελείωσε. Κλασική ιστοριούλα. Το 'χει κάνει (όπως η Μίντλεσμπρο) και η Ξάνθη, όχι λίγες φορές, όταν υποδέχεται στην έδρα της «παρακατιανούς».

Ο Εμερσον, το εύλογο talk-of-the-town, γιατί ξεχώρισε τόσο θεαματικά; Γιατί, απλούστατα, εκτός από ποδοσφαιριστής, εκτός από καλός ποδοσφαιριστής, συμβαίνει να διαθέτει τη διεθνή προσωπικότητα του μεγάλου ποδοσφαιριστή. Ενώ ο π.χ. Λουσιάνο, επιφανής κόκορας του ελληνικού πρωταθλήματος, ο οποίος είναι και ποδοσφαιριστής και καλός ποδοσφαιριστής, χάθηκε στη σκιά του Εμερσον. Διότι δεν κουβαλάει τη στόφα του μεγάλου ποδοσφαιριστή.
Είναι απολύτως αξιοσημείωτο, έως ενθαρρυντικό, ότι ο Πανόπουλος κι ο Μαντζουράκης αρνήθηκαν, μετά, να βολευτούν πίσω από την «ευκολία» που τους πρόσφερε, με συμπάθεια και γενναιοδωρία, η εγχώρια αθλητικογραφία. Δεν τους πήγαινε και δεν κρύφτηκαν στις αιτιάσεις για τη «μαγική εικόνα», την... πόρνη μπάλα, δεν ξέρω τι άλλο.

Ο Πανόπουλος δε, επιπλέον, είναι χρήσιμο ότι απέφυγε την ανακοίνωση εις βάρος του (Αυστριακού) διαιτητή. Μολονότι στο β' ημίχρονο, της πίεσης της Ξάνθης, ο «ρεφ» ταχυδακτυλουργικά μετέτρεψε καραμπινάτη κόκκινη (εις βάρος αμυνόμενου που χρησιμοποίησε χέρι για να αποτρέψει προφανή ευκαιρία) σε, μόνο, κίτρινη κάρτα. Αλλ' αυτό το στάδιο, σαματατζήδες εδώ, κοκότες παραέξω, το περνάνε όλοι. Ανεξαιρέτως. Ομάδες, αφεντικά, προπονητές, παίκτες, κερκίδα. Ως και οι δημοσιογράφοι!

Οπως και να 'χει, στο εσωτερικό τοπίο δεν είναι πολλές (για να περνούν απαρατήρητες ή για να τις θεωρούμε αυτονόητες) οι εστίες υγείας. Η Ξάνθη δεν παύει να 'ναι η ομάδα που «παίζει για να γουστάρει», που έχει θέσει σπάνιες βάσεις για να φτάνει κάθε χρόνο στο Κύπελλο UEFA και τότε (διαγωνιζόμενη συχνά) θα κτίσει σιγά-σιγά χαρακτήρα. Για να 'ναι ξεψάρωτη από το 1', όχι από το 46'.

Μένει, προς το παρόν, η ρεβάνς την Πέμπτη στα Πηγάδια. Ενα γκολ θα 'ναι καλή αρχή, για στόχος. Δεν το 'βαλε στην Αγγλία, δεν το είχε βάλει στα δύο παιχνίδια με τη Λάτσιο παλαιότερα. Και δεν θα 'ναι καθόλου ασήμαντο τα βιβλία του κλαμπ να αποκτήσουν ό,τι σήμερα δεν έχουν. Ευρω-σκόρερ! Μια νίκη, η παρθενική, αποτελεί ακόμα υψηλότερη κορυφή.
Κι αν αξιωθούν, μέσα από αυτή τη νίκη, να κάνουν τη ζωή της Μίντλεσμπρο για 90 λεπτά... πατίνι (πράγμα που μέσες-άκρες εξήγγειλε ο, αξιόπιστος γνώστης της ίδιας της ομάδας του, Πανόπουλος), ποτέ δεν ξέρεις!