Τώρα αρχίζει η υπόλοιπη ζωή μας (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Oταν ο προφήτης Μιχαήλ του ελληνικού μπάσκετ (Κακιούζης) ξεστόμισε τη μεγάλη κουβέντα, «πάμε για το χρυσό», ήξερε ότι τα βαριά του λόγια θα έχαναν την αξία τους, αν δεν φρόντιζε η ομάδα να τα στηρίξει μες στο γήπεδο. Φαντάζεστε να αποτύγχανε παταγωδώς η Εθνική μας στο Μουντομπάσκετ; Η υπόσχεση του αρχηγού θα έμοιαζε τότε κούφια, σχεδόν κωμική. Εκείνη τη μέρα, η ομάδα δεν είχε δώσει ακόμα ούτε ένα φιλικό. Ο Κακιούζης άνοιξε το στόμα του με μοναδικό επιχείρημα όσα είχε δει, νιώσει και προαισθανθεί στο 20ήμερο της προετοιμασίας στο Καρπενήσι. Απίστευτη μαντεψιά, μα την αλήθεια.

Ο Μιχάλης απέδειξε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι ξέρει καλά να διαβάζει τις προδιαγραφές μιας ομάδας ή, αν προτιμάτε, ενός γκρουπ από παλικάρια. Και δεύτερον, ότι είναι αληθινός αρχηγός. Ο αρχηγός πρέπει να κοιτάζει ψηλά. Να απλώνει τα χέρια του λίγο πιο μακριά από όσο θα τολμούσε οποιοσδήποτε άλλος. Να ξεσπαθώνει όταν οι άλλοι κρύβονται. Οταν ήλθε η ώρα της απονομής, ο Κακιούζης είχε το δικαίωμα να σηκώσει το τρόπαιο πρώτος από κάθε άλλον.

Παρ' ολίγον να γράψω ότι η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι «η ομάδα του Κακιούζη». Θα ήταν άδικο για τον Παπαλουκά, για τον Διαμαντίδη, για τον Παπαδόπουλο, για τον Ζήση, για οποιονδήποτε από τα υπόλοιπα μέλη αυτής της θαυματουργής παρέας. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος, ο οποίος δικαιούται να ονομάσει αυτή την Εθνική «δική μου», είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης. «Μια νύχτα του 1987 έμεινα ξάγρυπνος χάρη στον άνθρωπο που κάθεται δίπλα μου», υποκλίθηκε στον προπονητή του ο Θοδωρής Παπαλουκάς. «Σε αυτόν χρωστάμε τα πάντα».

Η Εθνική Ελλάδας του 2005 είναι μια συλλογή από «Γιαννάκια». Φτιαγμένη κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσην του δημιουργού της. Με ευψυχία, με προσήλωση, με αγάπη, με πάθος, με αλληλοσεβασμό, με μέταλλο, αλλά και μαθημένη να παίζει το ίδιο μπάσκετ που έπαιζε κάποτε ο Παναγιώτης, βγάζοντας τους Ελληνες στον δρόμο. Την προηγούμενη φορά που θήτευσε στην Εθνική ο Γιαννάκης από το πόστο του προπονητή, δεν ήταν έτοιμος. Ούτε εμπειρίες στο κοουτσάρισμα διέθετε ούτε τον κατάλληλο δίαυλο συνεννόησης με παίκτες της δικής του γενιάς, όπως ο Φασούλας. Εστω κι έτσι, όμως, απέδειξε ότι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Καμωμένος για αφεντικό της Εθνικής ομάδας.

Τώρα που απέκτησε και τις απαραίτητες εμπειρίες, κοουτσάροντας μεγάλους αγώνες (με το Μαρούσι και την ίδια την Εθνική), ο Γιαννάκης είναι ο άνθρωπος-μπάσκετ. Ο ιδανικός για να μας οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας, εκεί όπου ο ίδιος πάτησε (και ανταμείφθηκε σηκώνοντας πρώτος το Κύπελλο) πριν από 18 χρόνια. Ενα γνήσιο τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ. Η ομάδα τον πίστεψε, ο ίδιος πίστεψε την ομάδα και όλοι μαζί καβαλήσαμε το κύμα το οποίο μας έφερε επιτέλους στην απέναντι όχθη. «Παίξτε για τους εαυτούς σας», είπε στους παίκτες πριν από τον τελικό. «Ο,τι κι αν γίνει απόψε, δεν είναι το τέλος, παρά μόνο η αρχή. Το μέλλον είναι δικό σας».

Δικό τους και δικό μας! Για εμάς τους ακραιφνείς μπασκετανθρώπους, ο χθεσινός τελικός ήταν η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Επειτα από τόσες χαμένες ευκαιρίες, επιτέλους δικαιωθήκαμε. Και γι' αυτό θα είμαστε αιώνια ευγνώμονες στον Παναγιώτη Γιαννάκη και στα παιδιά του. Μας έκαναν να δακρύσουμε από ευτυχία και θα προσπαθήσουμε να τους το ανταποδώσουμε με όποιον τρόπο περνάει από τα ταπεινά μας χέρια.