Πρωτόκολλο της ταλαιπωρίας με άλυτα προβλήματα (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Η επιστροφή των χρυσών παιδιών του Παναγιώτη Γιαννάκη αποτελεί την ωραιότερη εφαρμογή του δημοσιογραφικού αξιώματος «μην αφήνεις τις μικρές λεπτομέρειες να σου καταστρέψουν μια ωραία ιστορία». Η επιστροφή έπρεπε να είναι μεγαλειώδης, μοναδική, ξεχωριστή, ασύγκριτη με όσες προηγήθηκαν και όσες θα ακολουθήσουν. Επρεπε να θυμίζει την επιστροφή της ποδοσφαιρικής Εθνικής από την Πορτογαλία ή έστω εκείνη τη θρυλική επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου από το Χέρφιλντ, τότε που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατανίκησε τον θάνατο με τη δύναμη της Μιμής. Ναι, αγαπητέ αναγνώστη: της ίδια γυναίκας που, αποδεικνύοντας ότι «και ο θάνατος φοβέρα θέλει», τα έφτιαξε σήμερα με τον πρώην γκόμενο της Αντζελας Δημητρίου, το ονοματεπώνυμο του οποίου δεν θυμάμαι, αν και θα έπρεπε.

Από όλες τις διαστροφές η γεροντολαγνεία είναι αυτή που με συναρπάζει λιγότερο, αν και ομολογώ ότι, όπως μου έχει πει ο οδηγός μου ο Θόδωρος, έχει την πλάκα της. Ο Θόδωρος από τότε που είδε τον «Σοφέρ της κυρίας Ντέιζι» έψαχνε γκόμενες στις αυλές των παλιοημερολογίτικων εκκλησιών, αλλά αυτό είναι μια ιστορία την οποία θα σας πω άλλη φορά…

Σημασία έχει ότι το μέγα πλήθος που περιμέναμε να πάει στο αεροδρόμιο δεν πήγε. Και πώς να πάει δηλαδή; Η Εθνική γύρισε στις 2:00 το μεσημέρι. Τα σχολεία είναι ανοιχτά. Οι μπαμπάδες δουλεύουν. Οι μαμάδες βλέπουν την Τατιάνα. Οι σοβαροί άνθρωποι μεσημεριάτικα δεν τρέχουν στα αεροδρόμια και οι ασόβαροι συνήθως έχουν κάτι ωραίο να κάνουν. Κανονικά, όσοι πήγαν είναι τόσο αργόσχολοι που θα έπρεπε να συλληφθούν, αλλά πώς να δουλέψει μετά το αεροδρόμιο; Γιατί ο κύριος όγκος της σκόρπιας διαδήλωσης που περίμενε την Εθνική ήταν δημοσιογράφοι, συγγενείς των παικτών και κυρίως υπάλληλοι του «Ελ. Βενιζέλος».

(Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε τους ρεπόρτερ να ρωτήσουν τους παίκτες πώς νιώθουν για το πλήθος του κόσμου που τους υποδέχτηκε! Να είσαι ο Κακιούζης, να τα πάρεις στο κρανίο και να πας το κύπελλο πίσω…)

Υποθέτω ότι η παρουσία του Γιώργου Ορφανού στο αεροδρόμιο προβλεπόταν από το πρωτόκολλο της ταλαιπωρίας, το οποίο οι αθλητές οφείλουν να σεβαστούν αν κάνουν μια επιτυχία. Γυρνάς στην Ελλάδα και σε περιμένει ο υφυπουργός, που κανονικά θα έπρεπε για την περίσταση να ντυθεί όπως στο σκίτσο που δημοσιεύεται στο κέντρο της σελίδας. Αν τον βλέπαμε σαν τον Πάρκερ, η υποδοχή θα είχε νόημα. Θα πήγαινε πολύς κόσμος να δει το αξιοθέατο και αν τον άκουγε να τάζει και πριμ στους παίκτες, μπορεί να έσκαγε στα γέλια…

Πάλι καλά που κερδίζει τους τίτλους ο Ορφανός, διότι έτσι σοβαροί όπως είναι οι παράγοντες στο μπάσκετ μην αποκλείετε να πιστωνόταν και την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ o Γκαγκάτσης! Χθες η ΕΠΟ μοίρασε σε δελτία Τύπου το γεγονός ότι ο πρόεδρός της είναι ο πρώτος που έστειλε συγχαρητήρια στον Βασιλακόπουλο. Μη σας κάνει εντύπωση. Οι επιτυχίες είναι σαν τα πορτοφόλια. Ο πρώτος που θα πει «αυτό είναι δικό μου», το πήρε…

(Μιλώντας για δελτία Τύπου, χθες έλαβα ένα από τον Συνασπισμό, στο οποίο αναφερόταν ότι με τον Γκαγκάτση συναντήθηκε ο Αλέκος Αλαβάνος. Δεν βρίσκω τον λόγο, αλλά αφού ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει, δεν πειράζει…)

Περισσότερο από όλα μου άρεσαν οι δηλώσεις του Γκαγκάτση, όπως καταγράφονται στο σχετικό δελτίο. «Για μας ήταν μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή και αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βιώνει (sic) το να έχει δύο ομάδες στα σημαντικότερα ομαδικά αθλήματα, του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ (sic), που είναι πρωταθλήτριες Ευρώπης. Αυτό όμως έρχεται σε αντίφαση, όπως είπε και ο πρόεδρος κ. Αλαβάνος, με τη στήριξη του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου και του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Ευχαριστώ τον πρόεδρο και τα μέλη του ΣΥΝ που ήταν παρόντα (sic) σ' αυτή την ενημέρωση και πιστεύω ότι τα προβλήματα θα οδηγηθούν σε λύσεις (sic), γιατί μέσα από τον διάλογο βρίσκονται οι λύσεις».

Η Ελλάδα βιώνει. Τα μέλη του ΣΥΝ που ήταν παρόντα. Τα προβλήματα θα οδηγηθούν σε λύσεις….

Πόσο δύσκολο είναι να μάθεις αγγλικά όταν μιλάς σπαστά ελληνικά…

Τέλος πάντων. Αν είναι να τον κάνει ρεζίλι ο Αλαβάνος τον πρόεδρο, να μην τον ξανασυναντήσει ποτέ. Ή να μάθει πρώτα τη γλώσσα του ποδοσφαίρου, ώστε να μπορούν να συνεννοηθούν...

«Το Κύπελλο σηκώσαμε και όλοι παλαβώσαμε», «Φίλαθλος». «Χαίρε, ω χαίρε, Εθνική», «Πρωταθλητής». «Των Ελλήνων τα ιερά», «Goal». «Σεισμός, σεισμός, γιορτάζει ο Ελληνισμός», «Εθνοσπόρ». «Μια τόσο μικρή χώρα, μια τόσο μεγάλη καρδιά», «SportDay». Ξεφυλλίζοντας τα χθεσινά πρωτοσέλιδα, έμεινα άφωνος από τον τρόπο που διάλεξαν οι διευθυντές των εφημερίδων για να γιορτάσουν την επέτειο της γέννησης του Αμερικανού ποιητή Τόμας Ελιοτ, ο οποίος είδε το φως της ζωής σαν χθες το 1888.

Κάποιοι θα νομίζουν ότι οι ποιητικές ρίμες είχαν να κάνουν με την Εθνική μπάσκετ και όχι με τον Ελιοτ. Λάθος. Διότι η ωραιότερη ποιητική αναφορά της ημέρας δεν έχει να κάνει με το μπάσκετ. Είναι ο τίτλος της «SportDay» στο ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ: «Περιμένουν ματαίως τον Λόταρ Ματέους». Τι επίπεδο, Θεέ μου!

Την ίδια επέτειο γιόρτασαν και οι οπαδοί της Λάρισας, λανσάροντας το σύνθημα «ΑΕΛ, ΑΕΛ, έχω πονοκέφαλο, ρίξε μια βούρτσα (ή κάτι που μπερδεύεται με αυτή…) στον Δικέφαλο, στον Δικέφαλο»! Το εντυπωσιακό στην περίπτωση είναι ότι οι οπαδοί της ΑΕΛ διασκεύασαν με αυτόν τον ξεχωριστό –είναι αλήθεια– τρόπο τον παλιό ύμνο της ΑΕΚ που είχε τραγουδήσει ο Λευτέρης Πανταζής. Το ρεφρέν έλεγε: «Και τα παίρνω στον εγκέφαλο, με Δικέφαλο, με Δικέφαλο, με Δικέφαλο».

(Ωστόσο, η Ιστορία στάθηκε καλή με τον πρόεδρο του Πανιωνίου, ο οποίος χρόνια αργότερα, κάνοντας μια πράξη περίσσιας –θα έλεγα– τόλμης, τραγούδησε τον ύμνο του Πανιωνίου. Ισως μέτρησε και το ότι είναι γραμμένος στα μέτρα του Πανταζή ή –για να είμαι πιο ακριβής– κάνει μια σαφέστατη αναφορά στον ίδιο! Επειδή δεν το πιστεύετε, σας δημοσιεύω το χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Με Πετζαρόπουλο γκολπόστ και κέντρο Σαραβάκο,
επίθεση σαν σίδερο και άμυνα από βράχο,
ομάδα, ομαδάρα μου, εσύ μας οδηγείς
και στην καρδιά αιώνια, εσύ για Πανταζής.
Σύλλογος αιώνιος, Πανιώνιος (τρις)».

Ετσι, μετά τον Ανδρέα Μικρούτσικο, που έγραψε ένα τραγούδι για τον αδερφό του («Θάνε, ξαναμπαίνει η άνοιξη, Θάνε, ουρανού κατάνυξη, Θάνε»), βρήκαμε και κάποιον που τραγουδάει εντελώς για την πάρτη του…)

Ελπίζω, μιας και μιλάμε για τραγούδια, η νίκη στο μπάσκετ να σταθεί αιτία για να βρει ο Νίκος Καρβέλας μια νέα, απροσδόκητη έμπνευση. Θυμίζω ότι ο μεγάλος συνθέτης έχει γράψει το τραγούδι «Είμαστε νικητές», προς τιμήν του κατορθώματος του Ρεχάγκελ.

«Η νύχτα έχει πάρει φωτιά. Σε γαλανόλευκο σεντόνι τυλιγμένοι αγκαλιά. Μαζί πετάμε ψηλά (ναι). Στ' αστέρια κοντά (ναι). Είμαστε νικητές. Μωρό μου, κλάψε όσο θες. Ο κόσμος έχει αλλάξει όψη (δις). Το νήμα της το έχουμε κόψει (sic)».

Δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει, αλλά κινδυνεύουμε σοβαρά ως χώρα να μας διώξουν από τη FIFA για δυσφήμηση του αθλήματος. Τώρα που το σκέφτομαι, αν είχε τραγουδήσει ο Πανταζής και είχε γράψει τους στίχους ο Γκαγκάτσης, μάλλον θα μας έδιωχναν και από τη FIBA…

Σταματάω εδώ. Μια ανδρική φωνή από τον πάνω όροφο σκίζει τον αττικό ουρανό, ρωτώντας τον σύντροφό του «αν τον έχει μόνο για να του πλένει τα σώβρακα». Παρ' όλη την εθνική υπερηφάνεια, τα αληθινά προβλήματα αυτής της χώρας μένουν άλυτα…

ΛΟΤΑΡ ΜΑΤΘΕΟΥΣ

Μετά την επιτυχημένη, ομολογουμένως, πορεία ως παράγοντας του Αρη, επόμενη στάση ο ΠΑΟΚ. Τα συζήτησε με τον Γούμενο, τα βρήκανε και μάλιστα σε διπλό ρόλο. Προπονητής και διευθύνων σύμβουλος. Υποδεχθείτε τον! Ο Λόταρ Ματθέους επιτέλους στην Ελλάδα.