Η πρόκληση της διαχείρισης μιας αθλητικής επιτυχίας (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Προφανώς η επιτυχία της Εθνικής μπάσκετ είναι τεράστια. Τεράστια αφ’ εαυτής. Δεν είναι τεράστια συγκρινόμενη με κάποια άλλη. Αν σκεφθεί κάποιος το μέγεθος της χώρας, το μέγεθος της επιτυχίας και το μπάχαλο που γίνεται στον αθλητισμό όποτε το κυβερνών κόμμα σχεδιάζει πολιτικές και δράσεις, τότε αντιλαμβάνεται, φαντάζομαι, το μέγεθος του κατορθώματος των παιδιών.

Βέβαια, ο αντίκτυπος αυτής της επιτυχίας είναι μικρότερος από εκείνον του '87 ή τον περσινό της Πορτογαλίας, ένα γεγονός που εξηγείται. Το 1987 ήταν η πρώτη φορά που ελληνική Εθνική ομάδα σημείωνε μια επιτυχία τέτοιας εμβέλειας. Το 1987 ήταν ένα μεθύσι απίστευτο που γέννησε εκπληκτικά πράγματα, με το αποκορύφωμα τις –συχνά- αυτοσχέδιες μπασκέτες σε απίθανες τοποθεσίες της ελληνικής επικράτειας. Το περσινό κατόρθωμα της Πορτογαλίας ήρθε από το δημοφιλέστερο άθλημα και ήταν ένα κατόρθωμα που αγωνιστικά κρατούσε τις αναλογίες του '87, σε ό,τι αφορά στο μέγεθος των αντιπάλων μας. Βέβαια, η Εθνική του μπάσκετ του 1987 είχε στη σύνθεσή της τρεις τουλάχιστον παίκτες μεγάλης κλάσης, πράγμα που δεν συνέβη με την Εθνική ποδοσφαίρου πέρυσι και με τη φετινή θριαμβεύτρια του Ευρωμπάσκετ.
Αυτές οι δύο ομάδες είχαν δύο κοινά σημεία. Ηταν, καθαρά, ομάδες συνόλου μ' έναν προπονητή εμπνευσμένο, ο οποίος είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στις επιλογές του και τις δυνατότητες των παικτών του. Η σημερινή Εθνική ομάδα του μπάσκετ, όμως, πήγε στο Βελιγράδι λίγο–πολύ με τον αέρα και τον τίτλο του φαβορί, ιδιαίτερα μετά τις εμφανίσεις της στο τουρνουά «Ακρόπολις». Ηταν μια ομάδα από την οποία περιμέναμε τη διάκριση, παρατήρηση που, φυσικά, δεν μειώνει στο ελάχιστο την επιτυχία της. Αυτή, όμως, η επιτυχία, αφού περάσουν οι δικαιολογημένες υπερβολές των πανηγυρισμών, θα αφήσει πίσω της, πέρα από τις αναμνήσεις, και μερικά ερωτήματα.

Παρά το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα του μπάσκετ σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις τα τελευταία χρόνια πλασάρεται στην πρώτη πεντάδα, το μπάσκετ έχει χάσει τελείως τη λάμψη του και το ενδιαφέρον του. Ο κόσμος γύρισε την πλάτη του στα γήπεδα του μπάσκετ και το ελληνικό πρωτάθλημα για λόγους που όλοι γνωρίζουμε τώρα πια. Και εκτός από την απαξίωση του ελληνικού πρωταθλήματος, ήρθε και η σταδιακή παρακμή των ευρωπαϊκών διοργανώσεων έτσι που το άθλημα έμοιαζε μ' ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό που είχε γνωρίσει ημέρες δόξας στο παρελθόν. Η επιτυχία του '87 ήταν υπεύθυνη για τη μεγάλη ανάπτυξη του μπάσκετ στην Ελλάδα, μόνο που σ' εκείνη την περίοδο των παχιών αγελάδων έγιναν αρκετά λάθη, ενώ ο σχεδιασμός δεν είχε μακρύ ορίζοντα.

Τώρα, αναρωτιέμαι, αυτή η μεγάλη επιτυχία της τωρινής Εθνικής μπάσκετ αρκεί από μόνη της για να εγγυηθεί την εκ νέου ανάπτυξη του μπάσκετ στη χώρα μας και να προσελκύσει ξανά το ενδιαφέρον των φιλάθλων; Το άθλημα μάς πηγαίνει πολύ. Παραστάσεις επιτυχιών, έχουμε. Ανθρώπους που να το αγαπούν με γνώσεις και όρεξη για δουλειά, επίσης έχουμε. Οπως και ταλέντα. Το μπάσκετ είναι άθλημα που δεν απαιτεί το εύρος των επενδύσεων που απαιτεί το ποδόσφαιρο. Ετσι, γιατί, λοιπόν, να μη δημιουργήσουμε μια δεξαμενή με προοπτικές διακρίσεων, γιατί να μη δημιουργήσουμε σχολή, βρε αδερφέ; Βέβαια, πρέπει πρώτα απ' όλα να κρατήσουμε τα ταλέντα που φεύγουν για το εξωτερικό, αλλά αυτό χρειάζεται και ανθρώπους με χρήματα που είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν στο άθλημα, με προσοχή και χωρίς εξτρεμισμούς ή τσιγγουνιές τύπου Φιλίππου.

Αυτή η επιτυχία της Εθνικής νομίζω ότι δείχνει κάτι ακόμα. Πως στον πρωταθλητισμό μπορούμε –έστω και υπό προϋποθέσεις- να καταφέρουμε σημαντικά πράγματα, αλλά το μυστικό στον αθλητισμό δεν είναι αυτό. Είναι τα ανοικτά στάδια που δίνουν σε όλους, ανεξάρτητα από ηλικία, τη δυνατότητα να αθληθούν, όχι για να γίνουν πρωταθλητές, αλλά για να νιώσουν καλύτερα.

Ομως, όταν μιλάμε για ανοικτά στάδια, δεν μιλάμε γι’ αυτά τα επικοινωνιακά παιχνιδάκια της Πετραλιά, που ανοίγουν τα στάδια για τις κάμερες της τηλεόρασης και παιδάκια του δημοτικού κάνουν ζωγραφιές για να τους χαϊδέψει η υπουργός το κεφαλάκι. Μια τρυφερή εικόνα για το δελτίο της ΝΕΤ και μόνο.