Αφήστε με να απολαύσω το όνειρο (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ξεκινήσαμε για το Βελιγράδι οι παλιοί της παρέας με τα ίδια, περίπου, συναισθήματα τα οποία μας συνόδευαν στα προηγούμενα Ευρωμπάσκετ. Ονειρα χίλια, αλλά και μνήμες οδυνηρές, από αυτές που γεννούν αμφιβολίες.
Οι χίμαιρες της Ντιζόν, της Αττάλειας, αλλά και των χαμένων προημιτελικών της τελευταίας διετίας (Στοκχόλμη, Αθήνα) μας κύκλωναν τις νύχτες σαν φαντάσματα. Τις ξορκίσαμε μια και καλή όταν η Εθνική νίκησε τους Ρώσους και προκρίθηκε στους τέσσερις. Από εκείνη τη βραδιά καταλάβαμε ότι το 2005 είναι η αφετηρία μιας νέας εποχής. Οχι η επόμενη μέρα των πρόσφατων αποτυχιών, αλλά η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας.

Τα τέσσερα από τα εφτά παιχνίδια της Εθνικής μας στο δεύτερο χρυσό της Ευρωμπάσκετ μάλλον θα τα ξεχάσω γρήγορα: με τη Γαλλία στην πρεμιέρα, με τη Βοσνία, με το Ισραήλ και με τη Γερμανία. Ναι, για τον τελικό μιλάω! Μήπως έγινε κανένας τελικός και δεν το πρόσεξα; Κατά την ταπεινή μου άποψη, η ιστορία του ελληνικού θριάμβου γράφτηκε στον αγώνα του α' γύρου με τη Σλοβενία, στον προημιτελικό με τους Ρώσους και, φυσικά, στον ημιτελικό με τη Γαλλία.

Οσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, η ήττα από τους Σλοβένους αποδείχθηκε θείο δώρο, κρυμμένη ευλογία. Η Εθνική μας χρειαζόταν κάποιον να την προσγειώσει, κάποιον να καταδείξει τις αδυναμίες της, κάποιον να τη συσπειρώσει εν όψει των νοκ άουτ αγώνων που ακολουθούσαν. Βαθμολογικό κόστος δεν υπήρξε. Παράλληλα, η δεύτερη θέση του ομίλου αποδείχθηκε προτιμότερη από την πρώτη. Το πολυήμερο ρεπό κατέστρεψε όλες σχεδόν τις νικήτριες των ομίλων. Αντίθετα, η Ελλάδα έφτασε στα ημιτελικά με πρόγραμμα στρωτό και βατό: Βοσνία, ρεπό, Ισραήλ, ρεπό, Ρωσία, ρεπό. Ούτε παραγγελία να το είχαμε κάνει.

Η νίκη επί της Ρωσίας ήταν αυτή που έκανε τη φωνή μας να κλείσει. Οπως σωστά επισήμανε ο Νίκος Ζήσης στο ξεκίνημα, αυτό το ματς κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία. Οχι μόνο νίκησε η ελληνική ομάδα, αλλά έδειξε μέταλλο, χαρακτήρα, προσωπικότητα. Πιστεύαμε ότι δεν είχε την ψυχολογία για να γυρίσει τέτοιο ματς, αλλά τα παλιόπαιδα απέδειξαν ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο και μας έπεισαν ότι έχουμε ομάδα για τίτλο. Ο εφιάλτης των πρώτων 15 λεπτών (και ειδικά της α' περιόδου, όταν η Εθνική ξεκίνησε με 1/15 σουτ) ξεχάστηκε σε ένα μαγευτικό δεύτερο ημίχρονο. Η ικανότητά της να σκαρφαλώνει από τον πάτο του πηγαδιού έμελλε να της χρειαστεί πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις.
Αυτά που ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου μοιάζουν και σήμερα με όνειρο τρελό. Αφού φοβάμαι ότι ξαφνικά θα ξυπνήσω και θα παίζουμε ακόμα με τους Εβραίους.

Νομίζω ότι ήταν το συγκλονιστικότερο φινάλε που έχω ζήσει ποτέ σε αγώνα μπάσκετ. Η Εθνική έβαλε 16 πόντους στα τελευταία 67 δευτερόλεπτα, γύρισε τον ημιτελικό από το -7, πέτυχε ένα έπος άνευ προηγουμένου. Και, επιτέλους, βρήκε ένα «μεγάλο» σουτ, ένα νικητήριο σουτ, σε αγώνα από τον οποίο κρεμόταν η μοίρα της. Εάν το 'χανε ο Διαμαντίδης, η ηρωική ελληνική αντεπίθεση θα είχε κιόλας ξεχαστεί. Θα είχαμε παίξει μικρό τελικό, πιθανότατα θα χάναμε από την Ισπανία, θα μέναμε τέταρτοι, θα γυρίζαμε πίσω με το στίγμα του «λούζερ», του αποτυχημένου, του φοβιτσιάρη. Αλλά ο Διαμαντίδης το μπουμπούνισε. Και τότε καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να καταλήξει σε ξένα χέρια η κυπελλάρα. Κάποιοι θα συμπεράνουν ότι έτσι ήθελε ο Θεός, άλλοι θα πουν ότι συνωμότησε το σύμπαν για να γίνει η διακαής επιθυμία μας πραγματικότητα, εμείς πάντως φωνάξαμε «Ανάσταση». Γύρισε ο τροχός. Είχαμε σειρά να χαμογελάσουμε, διάβολε. Εάν βρισκόταν ένας Διαμαντίδης να βάλει ένα τέτοιο καλάθι πέρυσι κόντρα στους Αργεντινούς, μπορεί να ήμασταν τώρα και Ολυμπιονίκες.

Αλλά ας μην κρυβόμαστε. Η περυσινή ομάδα δεν ήταν τόσο δυνατή όσο η φετινή. Ούτε η προπέρσινη, του Ιωαννίδη. Η αισιοδοξία με την οποία τυλίξαμε τα όνειρά μας στο Βελιγράδι πήγαζε όχι από τη μετριότητα των αντιπάλων, όχι από κάποια ευκαιριακή συγκυρία, αλλά από την ίδια τη δυναμικότητα της ελληνικής ομάδας. Για πρώτη φορά στην ιστορία λέγαμε ότι «στην τέλεια μέρα της η Εθνική μας δεν χάνει από κανέναν».

Μέχρι το βράδυ του τελικού δεν είχαμε δει αυτή την ιδανική εικόνα σε επίσημο αγώνα. Οπως αναμενόταν, την πλήρωσαν οι καημένοι οι Γερμανοί. Το ολοκληρωτικό μπάσκετ που έπαιξε η Ελλάδα στο ραντεβού του τίτλου μετέτρεψε τη γερμανική ομάδα σε σωρό από συντρίμμια και μας έκανε να πανηγυρίζουμε τον τίτλο από το πρώτο δεκάλεπτο κιόλας! Οποιος καταφέρει να βρει ψεγάδι στην απόδοση της Εθνικής μας απέναντι στην παρέα του Νοβίτζκι κερδίζει χρυσούν (όχι ωρολόγιον, αλλά) μετάλλιον.

Πίσω στο δωμάτιο, το iPod έπαιζε: «Wake me up when September ends». Ξυπνήστε με όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης. Ή και αργότερα. Αλλά πάντως έγκαιρα για να πάμε Ιαπωνία! Μέχρι τότε αφήστε με να το απολαύσω. Αυτό το όνειρο είναι το πιο γλυκό.