Όταν η Ελλάδα λιαζόταν... (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Θα το γράψω ευθέως και σ' όποιον αρέσει. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να δω, επιστρέφοντας από το Βελιγράδι, ήταν φωτογραφίες του Ζαγοράκη στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να ακούσω στα δελτία ειδήσεων της Δευτέρας ήταν ατάκες του Γιάννη Ιωαννίδη για «το DNA του Ελληνα». Ο εθνικισμός γίνεται επικίνδυνος όταν υποθάλπεται από τα χείλη πολιτικών και ακόμα πιο επικίνδυνος όταν διοχετεύεται στην κοινή γνώμη «με τρόπο», υπογείως. Οσο για τις «μέρες Πορτογαλίας», φοβάμαι ότι μπερδέψαμε τους Γάλλους με τους γάλους. Μόνο αφελής θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το θαύμα του 2004 ήταν προϊόν πολυετούς μεθοδικής προσπάθειας. Ακόμα αφελέστερος είναι εκείνος που πιστεύει ότι άλλαξε (ή πρόκειται να αλλάξει κάτι) στο σεληνιακό τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μαγκιά του Ρεχάγκελ και των παιδιών του, ακόμα μεγαλύτερη μαγκιά των ελάχιστων που πίστευαν εξαρχής σε αυτή την ομάδα, τριπλή μαγκιά όσων έσπασαν τον κουμπαρά για να πάνε στην Πορτογαλία, αλλά ως εκεί.

Ελάτε τώρα και στοιχηθείτε, όσοι έχετε μερίδιο στην επιτυχία της Εθνικής μπάσκετ.

Το μεγαλύτερο μερίδιο ανήκει φυσικά στους 12 παίκτες, στον Παναγιώτη Γιαννάκη, στο υπόλοιπο «τιμ» και σε όλους όσοι εργάστηκαν για την εποποιία του Βελιγραδίου. Οταν η υπόλοιπη Ελλάδα λιαζόταν στις παραλίες, είκοσι νοματαίοι ίδρωναν στο Καρπενήσι και έβαζαν τα θεμέλια του θριάμβου. Για τα συναισθήματα που μας χάρισαν στο Βελιγράδι, θα τους ευγνωμονούμε εις τους αιώνες των αιώνων.

Μερίδιο έχουν τα παλικάρια της «ενδιάμεσης γενιάς», εκείνοι που, δίχως να κερδίσουν μετάλλια, κράτησαν την ομάδα στην κορυφογραμμή 16 συνεχή χρόνια: ο Σιγάλας, ο Οικονόμου, ο Κορωνιός, ο Αλβέρτης, ο Ρεντζιάς, ο Παπανικολάου, ο Καλαϊτζής, ο Μπουντούρης, ο Γιαννούλης. Οι περισσότεροι από αυτούς θα μπορούσαν να παίζουν ακόμα στην Εθνική ή θα επιστρέψουν σε αυτή μελλοντικά. Αποκλείεται να μην ένιωσαν λίγη ζήλια παρακολουθώντας τον τελικό από την τηλεόραση.
Μερίδιο έχουν οι προπονητές που δούλεψαν στην Εθνική από το 1990 και μετά, καλλιεργώντας το μέλλον, τροφοδοτώντας την ανανέωση, ξεχορταριάζοντας τον δρόμο προς το αύριο: Δενδρινός, Πετρόπουλος, Γιαννάκης, Ιωαννίδης και πολλοί αφανείς «ασίσταντ» σαν τον Λάκη Τσάβα.

Μερίδιο έχει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο οποίος, μέσα στα κολλήματα και στις εμμονές του, δεν εγκατέλειψε ποτέ τις επάλξεις, ούτε επέτρεψε να αλωθεί η Εθνική ομάδα από τις ορδές των ομογενών και των ελληνοποιημένων. Θα ήταν εύκολο να παίζουμε σήμερα με τον Πέτζα, τον Γιάριτς και τον Νεστέροβιτς.

Μερίδιο έχει μια δράκα αφοσιωμένων στην «επίσημη αγαπημένη» οπαδών, οι οποίοι την ακολουθούν παντού, συχνά με αιματηρές οικονομίες και οδυνηρές επαγγελματικές θυσίες. Τώρα που οργανώθηκαν, αποδείχθηκε ότι είναι πολύ περισσότεροι απ' όσο νομίζαμε.

Μερίδιο έχουν οι αγνοί φίλαθλοι που (αποστρέφονται το χουλιγκαναριό των ελληνικών γηπέδων, αλλά) σπεύδουν συν γυναιξί και τέκνοις για να χειροκροτήσουν την Εθνική όποτε παίζει στην Ελλάδα. Ηλθαν και στο Βελιγράδι τέτοιοι και πλημμύρισαν τη σερβική πρωτεύουσα στο μπλε.

Μερίδιο έχει μια στρατιά από αφανείς εργάτες του μπάσκετ, από υπαλλήλους και παράγοντες της Ομοσπονδίας μέχρι διαιτητές, κριτές, δημοσιογράφους. Δεν είναι εύκολο να διακονείς ένα «μικρό» σπορ στην Ελλάδα. Ούτε χαρίζει γενναιόδωρη ανταμοιβή.

Μερίδιο έχει η Eurobank, η οποία ανέλαβε τη χορηγία των Εθνικών ομάδων μπάσκετ σε δύσκολη εποχή και έκτοτε τις στηρίζει επίμονα, προσδοκώντας ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Δίχως τα χρήματα της τράπεζας, η Ομοσπονδία μπάσκετ θα φυτοζωούσε.

Μερίδιο έχουν, στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή μας, οι απόντες. Τους θέλαμε δίπλα μας στο Βελιγράδι, μα εκείνοι χειροκροτούσαν από ψηλά. «Από εκεί ο κόσμος φαίνεται πιο ωραίος», σχολίασε με πικρό χαμόγελο ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο συνάδελφος και φίλος μας Γιάννης Αντωνόπουλος έφυγε μες στο καλοκαίρι (όπως και ο Κώστας Κωνσταντίνου, από τα πρώτα χρόνια του «Τρίποντου»), αλλά ήταν στη σκέψη όλων. Αλλο τίποτα δεν μπορούσαμε να κάνουμε, ήπιαμε σαμπάνια στη μνήμη τους.