Τέλος εποχής για Φέργκιουσον και Βενγκέρ (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Στην Αγγλία, οι αποστάσεις που δημιουργεί η Τσέλσι προξενούν προβλήματα στους υπόλοιπους, αλλά και στο πρωτάθλημα γενικότερα, που σύμφωνα με την εκτίμηση πολλών αρχίζει να γίνεται προβλέψιμο. Είναι πιθανό αυτή η εκτίμηση να επιβεβαιωθεί, αν οι βασικοί αντίπαλοι της Τσέλσι δεν καταφέρουν να την ανταγωνιστούν στη μεταγραφική αγορά. Βέβαια, δεν μπορεί όλοι οι καλοί ή ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές κάθε χρόνο να καταλήγουν στην Τσέλσι, αφού το ρόστερ δεν είναι απεριόριστο. Αλλωστε, οι ανταγωνιστές της στην Αγγλία αρχίζουν να δίνουν περισσότερο βάρος στο σκάουτινγκ και στα φυτώριά τους, αφού έτσι θα μπορέσουν να αποκτήσουν ταλαντούχους ποδοσφαιριστές χωρίς ν' αναγκαστούν να καταφύγουν σε μία κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τον Αμπράμοβιτς στη μεταγραφική αγορά.

Η Τσέλσι, πάντως, είχε και την τύχη να πετύχει τους δύο βασικούς ανταγωνιστές της, την Αρσεναλ και τη Μάντσεστερ, στο κλείσιμο ενός κύκλου. Ο σερ Αλεξ, «σαράντα χρόνια κλέφτης», άρχισε να μένει πίσω από τις εξελίξεις στο άθλημα κι εγκλωβισμένος στις εμμονές του μεταμόρφωσε μία επιθετική ομάδα σ' ένα άχρωμο αγωνιστικό σύνολο, που φοβάται να χάσει, περισσότερο απ' όσο θέλει να νικήσει. Μετά τη φυγή του Μπέκαμ, το 4-4-2 άλλαξε σε 4-5-1 και το ποδόσφαιρο της ανίας άρχισε να επισκέπτεται όλο και συχνότερα το «Ολντ Τράφορντ». Πέρα απ' όλα αυτά κι εκτός από τους Φέρντιναντ, Ρονάλντο και Ρούνεϊ, που ήρθαν στην ομάδα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, δεν έγινε κανενός είδους ανανέωση. Την εποχή που η Γιουνάιτεντ βρισκόταν ψηλά, η πιο ανθεκτική βάση της ήταν η θέση του τερματοφύλακα, όπου η σταθερότητα του Σμάιχελ εγγυόταν και την καλή πορεία.

Από τον Σμάιχελ και μετά, η αναζήτηση ενός σταθερού τερματοφύλακα συμπίπτει με την απαρχή της αγωνιστικής πτώσης, που, λόγω της ποιότητας του υλικού της ομάδας, ήταν αργή και μόνο μετά το «αντίο» του Μπέκαμ, άρχισε να γίνεται εμφανής. Φαντάζομαι ότι η είσοδος του Γκίγκς στο παιχνίδι με τη Λίβερπουλ, στο τελευταίο λεπτό του ματς ως αλλαγή, του ποδοσφαιριστή από τον οποίο ξεκινούσε για χρόνια η ενδεκάδα της Μάντσεστερ, μαρτυρά με τον καλύτερο τρόπο το τέλος μιας εποχής για τους «κόκκινους διαβόλους». Μιας εποχής, που ξεκίνησε με τον βασικό κορμό της μεγάλης ομάδας νέων της Γιουνάιτεντ του 1992, στον οποίο λίγο αργότερα θα προστεθεί κι ο μεγάλος Ερίκ Καντονά, για να φτάσει στο υψηλότερο σημείο δόξας το 1999, με τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, στη Βαρκελώνη. Η παρακμή, που είναι κομμάτι της ζωής, δεν μπορεί ν' αφήσει ανεπηρέαστες τις ομάδες και τους ανθρώπους που τις στελεχώνουν. Ηδη, ο Φέργκιουσον, το μεγάλο αφεντικό της Μάντσεστερ για χρόνια, ο άνθρωπος του οποίου η κρίση δεν μπορούσε ν' αμφισβητηθεί από κανένα, άρχισε ν' αποδοκιμάζεται από τους φιλάθλους της ομάδας, εξαιτίας της ασταθούς και μέτριας φετινής απόδοσης της Γιουνάιτεντ.

Η ομάδα, εκτός από το κλείσιμο ενός αγωνιστικού κύκλου που άρχισε το 1989 με τον ερχομό του σερ Αλεξ, βιώνει και τη σημαντικότερη αλλαγή στη φυσιογνωμία της μετά την τραγωδία του 1958, μιας και φέτος πέρασε στα χέρια του Αμερικανού εκατομμυριούχου Μάλκολμ Γκλέιζερ. Η αβεβαιότητα για τις προθέσεις των νέων ιδιοκτητών, η μειωμένη κερδοφορία και τα μεγάλα χρέη που έχει ο Γκλέιζερ προς τις τράπεζες, εξαιτίας του δανεισμού, στον οποίο προσέφυγε για ν' αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο των «κόκκινων διαβόλων» απειλούν την ομάδα. Η οικονομική αβεβαιότητα έχει συνεισφέρει σε μεγάλο βαθμό στο θολό τοπίο που τυλίγει το «Ολντ Τράφορντ». Προχθές, ο Αρσέν Βενγκέρ, ο άνθρωπος που για χρόνια έδωσε χρώμα στην Πρέμιερσιπ με τις κόντρες που είχε με τον σερ Αλεξ, βγήκε να τον υπερασπιστεί, υποστηρίζοντας ότι κακώς αποδοκιμάζεται ο Φέργκιουσον από τους φίλους της Γιουνάιτεντ και πως μία τέτοιου είδους συμπεριφορά από τους φιλάθλους δείχνει αχαριστία απέναντι στον άνθρωπο που πρόσφερε τα πάντα στη Γιουνάιτεντ. Ο Βενγκέρ, υπερασπιζόμενος τον Φέργκιουσον, επί της ουσίας υπερασπίζεται και τον εαυτό του, αφού κι ο δικός του κύκλος κλείνει σιγά σιγά με την είσοδο της Αρσεναλ στο νέο γήπεδο, που θα σημάνει την αποχώρησή του από τον πάγκο των «κανονιέρηδων». Χωρίς την ευρωπαϊκή διάκριση για την ομάδα του Χάιμπουρι.