Η ισορροπία (του Σωκράτη) ανάμεσα στους δύο κόσμους (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Στην Ιρλανδία υπάρχει εταιρεία στοιχημάτων που ήδη ξεκίνησε και πληρώνει, από τώρα, όσους (πελάτες της) πόνταραν το καλοκαίρι στην Τσέλσι για την κατάκτηση του πρωταθλήματος 2005-06 στην Αγγλία. Ξεκίνησε πριν, καν, το 1-4 στο «Ανφιλντ». Απ' την περασμένη, κιόλας, εβδομάδα. Το 1-4 ήρθε μετά, απλώς, να επιβεβαιώσει πόσο... δίκιο έχουν οι άνθρωποι.

Είναι το ερώτημα, ιδίως μετά την Κυριακή το βράδυ, κι ως προς τα καθ' ημάς: Τελείωσε; Απ' τη (μόλις) πέμπτη εβδομάδα; Πέντε στα πέντε, 15-1, με δύο ματς εντός έδρας δίχως κόσμο, με δύο ντέρμπι εκτός έδρας δίχως τον κόσμο του, +7 και +7, μοιάζουν αριθμοί που αντιστοιχούν σε πορεία υπερταχείας. Τα περσινά 54 γκολ απ' τις 30 αγωνιστικές, εφέτος οι «κόκκινοι» είναι σε ρυθμό να τα πιάσουν... από τον Ιανουάριο, άντε το πολύ, τον Φεβρουάριο. Λίγο μετά την είσοδο στον δεύτερο γύρο.

Ολυμπιακός και Τσέλσι. Με τα λεφτά τους και μόνον; Είναι, σημειώναμε εδώ προχθές, το επιχείρημα πίσω από το οποίο βρήκαν να εθελοτυφλούν οι ανταγωνιστές της Τσέλσι στην Αγγλία. Για την περιουσία του Αμπραμόβιτς, το business plan του κλαμπ παραείναι συγκρατημένο. Δεν προκαλεί. Ισχύει και με τον Ολυμπιακό. Για την «άχαστη» μηχανή που έχει στήσει (και κόβει ζεστό χρήμα) ο Κόκκαλης, εξασφαλίζοντας συντριπτικό το συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στον εσωτερικό ανταγωνισμό, η επανεπένδυση στο ποδοσφαιρικό τμήμα είναι εμφανέστατα χαμηλού προφίλ.

Λοιπόν; Ο Ολυμπιακός είναι η μοναδική ομάδα που μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα. Είναι κι η μοναδική, που μπορεί να το χάσει. Μπορεί; Η ιστορία της προηγούμενης σεζόν δεν χρησιμεύει για οδηγός. Ναι, τότε άφησε το αβαντάζ να εξανεμιστεί, το 'κανε θρίλερ, εν τέλει πήρε το τρόπαιο από τα λάθη των άλλων. Αλλά οι πιθανότητες να το ξανακάνει, δεύτερη σερί χρονιά; Όχι, ακριβώς, πως δεν είναι... ικανός. Τ' αποδυτήριά του φαίνεται πως παραμένουν τρύπια. Εύθραυστα. Μ' όλη τη συνεκτική εισφορά, διόλου ασήμαντη, του σεβάσμιου Σάββα (Θεοδωρίδη). Του τόσο συμβατού, με την ιδιαιτερότητα του «ερυθρόλευκου» ψυχισμού, Σάββα.

Δεύτερη σερί χρονιά, όμως, οι οιωνοί δείχνουν ότι τα περσινά δύσκολα θα επαναληφθούν. Ο (δίχως παρελθόν στην Ελλάδα) Σόλιντ, ως παρουσία, δεν γίνεται να πυροδοτήσει ακραία φαινόμενα ντε φάκτο διχασμού. Να μαλώσουν ποιοι, με ποιους, για ποιο πράγμα; Για το τι σημειώνει, όπως ο Μπένγκτσον κάποτε ή ο Φαν Χάαλ, στο μπλοκάκι; 'Η, για το αν κάνει ο Νορβηγός καλές αλλαγές; Το πολύ-πολύ. Το οποίο είναι πάρα πολύ λίγο, για να 'ναι αληθινό πρόβλημα.
Ένα ζήτημα, που μένει να λυθεί για να μη φέρει στην πορεία ανακατωσούρα, είναι το κοινό. Ο «υπέροχος κόσμος», που... έκλεισε πέρυσι το Καραϊσκάκη, και προκάλεσε την έντονη δυσφορία του «άλλου κόσμου», που είχε (χρυσό)πληρώσει για να 'ναι το Καραϊσκάκη, το αυτονόητο, ανοικτό. Για την ώρα, ο ισορροπιστής ανάμεσα στους δύο κόσμους Σωκράτης έχει το κεφάλι του, σε κάποιο βαθμό, ήσυχο. Το Καραϊσκάκη ξανανοίγει, για ματς Α' Εθνικής, κατά τον Νοέμβριο. Ως τότε, όσοι έχουν βύσμα, εξυπηρετούνται (με την καταστρατήγηση του πνεύματος της ποινής) στις σουίτες και στα εστιατόρια.
Εκτός έδρας, πάλι, απλούστατα η ΠΑΕ δεν θέλει και δεν παίρνει, παρά τα συνθήματα και τις απαιτήσεις, εισιτήρια. Η ομάδα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, και με τον Παναθηναϊκό και με την ΑΕΚ έκανε μια χαρά τη δουλειά της. Επιπλέον, η εταιρεία γλίτωσε τα απολύτως βέβαια (για ψύλλου, έστω, πήδημα) πρόστιμα. Κατά πάσα πιθανότητα, γλίτωσε και μια-δυο αγωνιστικές! Να πεις ότι θα την έκανε... ακόμη καλύτερα, η ομάδα τη δουλειά της, με τους οπαδούς κοντά; Πόσο, άραγε, καλύτερα; Οι παίκτες, με τον κόσμο, μέχρι στιγμής έχουν το 1-3 από τη Ρόσενμποργκ. Και το 3-0 στην Καλλιθέα όπου, για πολλή ώρα, έπεφτε το κράξιμο να παίξουν μπάλα.

Κερκίδα σημαίνει εξ' ορισμού, όχι μόνο τόνωση, και μουρμούρα. Κερκίδα Ολυμπιακού σημαίνει εξαιρετική τόνωση κι εξαιρετική μουρμούρα. Απαγορεύεται η... ισοπαλία, δεν συζητάμε για ήττα, μ' οποιονδήποτε αντίπαλο σ' οποιαδήποτε έδρα. Απαγορεύεται, ως κι η ισχνή νίκη! Απαγορεύονται, γενικώς, τα κενά. Ακούγεται (έως) αρρωστημένο. Αλλά πάλι, μεταξύ μας, ο φόβος (των ποδοσφαιριστών για το κράξιμο) είναι που φυλάει τα έρμα. Και τους κρατάει, τόσα χρόνια κι ύστερα από τόσες «κούπες», ακόμη... στην τσίτα.