Μια τολμηρή ματιά στο μέλλον (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Xθες συνέλαβα εαυτόν, επ' αυτοφώρω, σε μια πράξη βγαλμένη από τα βάθη του παρελθόντος: κοίταζα το πρόγραμμα της αγωνιστικής του Κυπέλλου Ελλάδας για να δω σε ποιο γήπεδο μπορώ να πάω ή ποιο ματς προλαβαίνω να δω από την τηλεόραση. Πλησιάζει η Αποκάλυψη, μάλλον!

Ομολογώ ότι δεν με συγκινεί το ελληνικό πρωτάθλημα, εδώ και χρόνια. Για την ακρίβεια, δεν με συγκινούσε ποτέ. Στο φτωχό και παράξενο μυαλό μου, η χειμερινή σεζόν του μπάσκετ ολοκληρώνεται με το φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας, ενώ η θερινή αφορά αποκλειστικά (όχι τις μεταγραφές και τα φιλικά τουρνουά, αλλά) τις υποχρεώσεις της Εθνικής ομάδας. Είναι τόση η αποστροφή, την οποία μου προκαλεί η ατμόσφαιρα των γηπέδων μας στους αγώνες μεταξύ των μεγάλων ομάδων (ειδικά τότε), ώστε προτιμώ ν' αφήνω τη θέση μου κενή. Κι όταν αποφασίζω να παρακολουθήσω κάποιο ματσάκι, διαλέγω γήπεδα όπως του Αμαρουσίου ή, παλαιότερα, του Περιστερίου. Μακριά από ομάδες που έχουν «ποδοσφαιρογενές» κοινό.

Κι όμως, αύριο λέω να πάω να δω Πανιώνιο-ΠΑΟΚ. Και την Κυριακή ΑΕΚ-Απόλλωνα.

Το Ευρωμπάσκετ, φίλοι μου, το Ευρωμπάσκετ. Ο πυρετός της πορτοκαλί μπάλας δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται μέσα σε λίγες μέρες. Το κατόρθωμα της Εθνικής με ζέστανε όσο ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν. Κι είμαι βέβαιος ότι το ίδιο ισχύει γι' αρκετούς φιλάθλους. Το ζητούμενο είναι να τους κρατήσουμε κοντά μας, αυτούς που θα περάσουν διστακτικά τις πύλες των γηπέδων μπάσκετ μετά από τόσο καιρό.

Οχι τόσο μ' επικοινωνιακά τρικ, όσο με ουσία. Όχι μόνο με ουσία, αλλά και μ' επικοινωνιακά τρικ.

Η απόφαση του Πανιωνίου ν' αφήσει τη στρούγκα της Νέας Σμύρνης και να μετακομίσει στην ευρύχωρη και φωτεινή «αρένα» του Ελληνικού είναι μια θαρραλέα ματιά προς το μέλλον, αλλά θα πρέπει να υποστηριχτεί από συνεχές φλερτ με το κοινό (δεν είναι δα εκατομμύρια οι Πανιώνιοι) και βέβαια από δημιουργία ικανής ομάδας. Αλλιώς δεν μπορεί να θεωρηθεί επένδυση, ούτε να μακροημερεύσει.

Υπάρχει το παράδειγμα (ή ίσως αντιπαράδειγμα) της ΑΕΚ. Η οικογένεια Φιλίππου μετακόμισε την «Ένωση» στο Γαλάτσι, έκανε φιλότιμη προσπάθεια να φέρει στο γήπεδο ουδέτερους φιλάθλους, έφερε σπουδαίους παίκτες και προπονητές, αλλά τα θαλάσσωσε στις σχέσεις της με τους -εκκεντρικούς, εδώ που τα λέμε- οπαδούς της. Κι όταν αποφάσισε ν' αποσυρθεί από το προσκήνιο (μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου), φρόντισε πρώτα ν' αποδεκατίσει την ομάδα, με το ξεπούλημα Ζήση, Χατζή. Ολ' αυτά, την ίδια στιγμή που ο Ολυμπιακός αποδεικνύει ότι το δικό του κοινό έχει ακόμα σφυγμό.

Ωραία δεν θα ήταν να ξεκινούσε η χρονιά με δυνατό Παναθηναϊκό, δυνατή ΑΕΚ, δυνατό Ολυμπιακό; Όσο κι αν η αφεντιά μου προτιμά να βλέπει μπάσκετ στο Μαρούσι ή στην Πάτρα, ο χώρος χρειάζεται ισχυρούς πόλους για ν' ανακάμψει. Οσο περισσότερους κι ισχυρότερους τόσο το καλύτερο. Η επαρχία δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει μπροστάρισσα. Για τη Θεσσαλονίκη, η οποία διατηρεί τη δυναμική της ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες, θα τα πούμε άλλη μέρα, όταν έχουμε τα πρώτα δείγματα γραφής. Προς το παρόν, στην Πυλαία κατοικοεδρεύει το Φεστιβάλ τραγουδιού και στο Αλεξάνδρειο η αμφισβήτηση.