Η ευτυχία που δεν ξεχνάς (Αντώνης Καρπετόπουλος / SportDay)

Επειδή βλέπω την μπόρα της απόλυτης ισοπέδωσης να έρχεται, θέλω εγκαίρως να πω ότι δεν ξεχνώ. Δεν ξεχνώ το ματς με τη Φινλανδία, στο οποίο ο Ρεχάγκελ, εισπράττοντας μια βαρύτατη «πεντάρα», αποφάσισε με ποιους θα πορευτεί και ποιους θα αφήσει. «Μπορεί στον συγκεκριμένο αγώνα να έκανα ως προπονητής τεράστια λάθη», έλεγε στην επιστροφή σε στενό συνεργάτη του, «όμως καμία ομάδα δεν δέχεται πέντε γκολ αν έχει τους ποδοσφαιριστές που πρέπει. Αυτή η ομάδα δεν τους έχει και πρέπει γρήγορα να τους βρούμε».

Εϊρε
Δεν ξεχνώ ένα φιλικό ματς στη Λεωφόρο με αντίπαλο το Εϊρε. Ηταν δεν ήταν στο γήπεδο πέντε χιλιάδες κόσμος και ο αγώνας δεν ξεκόλλησε ποτέ από το 0-0. Ο μακαρίτης ο Γιάννης ο Κυράστας, θυμάμαι ακόμα ότι μου έλεγε πως αυτή η Εθνική κινδυνεύει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη από την ανυπομονησία μας. «Δες πώς ακυρώνει τον αντίπαλο, πώς κλείνει τους χώρους, πώς δεν αφήνει κανέναν να κάνει ευκαιρίες», μου έλεγε και εγώ γκρίνιαζα. «Εχει δυο, τρεις καλούς επιθετικούς, κάποια στιγμή θα αρχίσει να σκοράρει και θα κάνει ένα σερί αποτελεσμάτων που θα το θυμόμαστε όλοι. Αφήστε τη στην ησυχία της, να δουλέψει και να βρει την αυτοπεποίθηση που της λείπει και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους με τον χρόνο». Είχε δίκιο.

Σερί
Δεν ξεχνώ τη στιγμή του σερί. Δύο ήττες, η μία άδικη (από την Ισπανία, που περπατούσε στη Λεωφόρο), η άλλη δίκαιη (από τα δεύτερα της Ουκρανίας στο Κίεβο) και μετά η έκρηξη. Η Αρμενία και η Ιρλανδία φαίνονταν εύκολες, οι Ισπανοί βουνό, οι Ουκρανοί ανίκητοι. Στο Ερεβάν ο αντίπαλος ήταν το άγχος και με τους Ιρλανδούς στη Λεωφόρο, η ανυπομονησία. Πέντε επίσημα ματς με μηδέν παθητικό, σχεδιασμένα, σοβαρά, άψογα. Και καθόλου βαρετά.

Ισπανία
Δεν ξεχνώ το ταξίδι στην Ισπανία, όπου η ομάδα αυτή κατάλαβε πόσο σπουδαία είναι και πόσο μεγάλη μπορεί να γίνει. Οι Ισπανοί στη Σαραγόσα γελούσαν και φώναζαν «θίνκο, θίνκο», κουνώντας επιδεικτικά το χέρι ότι τάχα θα μας βάλουν πέντε γκολ. Κάναμε πλάκα με το σινάφι των Ελλήνων παραγόντων πριν από το ματς και αναρωτιόμασταν πώς γίνεται η Σαπφώ Νοταρά, δηλαδή η ΕΠΟ, να βγάλει μια κούκλα κόρη, δηλαδή μια καλή Εθνική. Το γήπεδο είχε κατηφόρα στην αρχή, αλλά όταν έπειτα από μισή ώρα ο Γερμανός διόρθωσε την ενδεκάδα, ήρθαν τα πάνω κάτω. Στο σφύριγμα της λήξης οι Ισπανοί μάς έδιναν στην εξέδρα συγχαρητήρια, λες και είχαμε παίξει εμείς. Στο αεροδρόμιο την επόμενη μέρα κανένας δεν μιλούσε για πρόκριση. Ελεγαν όλοι κάτι σημαντικότερο: ότι έχουμε μια καλή ομάδα.

Εuro
Δεν ξεχνώ, φυσικά, την Πορτογαλία. Μετά το ματς με την Ισπανία, που εμφανίστηκε ξανά μπροστά μας για να μας θυμίσει πόσο σπουδαία ομάδα είναι και τι κατόρθωμα κάναμε στα προκριματικά που την αφήσαμε δεύτερη, είχα πει ότι οι μισοί από τους παίκτες της Εθνικής κάνουν τα καλύτερα ματς της ζωής τους και ότι αν συνεχίσουν έτσι δεν αποκλείεται να κατακτήσουν και το τρόπαιο. Γέλασε όλο το πλατό με την υπερβολή και σε δεύτερη σκέψη κι εγώ σκέφτηκα «τι κουταμάρα ξεστόμισα τώρα;». Το 'πα και το ξέχασα, όπως πολλά άλλα, αλλά μου το θύμισε ένας παίκτης της Εθνικής μετά την επιστροφή. «Το 'χες πει», μου είπε και ντράπηκα να του πω ότι δεν το πίστευα.

Θαύμα
Δεν ξεχνώ τα ματς με τη Γαλλία, την Τσεχία, τον τελικό. Σε καθένα από αυτά η προσέγγιση γινόταν ολοένα και δυσκολότερη, η αγωνιστική κριτική ήταν αδύνατο να καταγράψει το θαύμα. Δεν υπήρχαν «γιατί και πώς», παρά μόνο δυνατά συναισθήματα: κανείς δεν είναι ικανός να αναμετρηθεί δημοσιογραφικά με αυτά, ούτε να τα περιμένει μπορεί ούτε να τα καταγράψει. Μεγαλώνουμε ζώντας συγκινήσεις, σικέ μεγάλες στιγμές, απερίγραπτους έρωτες και φουσκωμένα πάθη. Και μετά έρχεται το θαύμα της Πορτογαλίας και καταλαβαίνεις τι θα πει μια στιγμή αληθινής ευτυχίας, που τη θυμάσαι για πάντα. Δεν κέρδισες τίποτα εσύ, τα παιδιά τα έκαναν όλα, σε αυτά ανήκει το θαύμα, αλλά ποιος τολμά να πει ότι η απόλαυση της τέχνης ανήκει μόνο στον δημιουργό και όχι στο κοινό που συγκινείται;

Αγωνία
Δεν ξεχνώ την ήττα στην Αλβανία, το φοβισμένο ματς με τους Τούρκους στην Αθήνα, τις προσδοκίες ότι θα προκριθούμε γιατί είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης. Ο κόσμος ποτέ δεν μπουχτίζει στα θαύματα, θέλει κι άλλα, αλλά τέτοια κατά παραγγελία δεν γίνονται. Τα τριάντα πέντε λεπτά σούπερ εμφάνισης με τη Δανία τα διαδέχονται τριάντα πέντε λεπτά άγχους. Οι διαδικαστικές νίκες με την Αλβανία, το Καζακστάν και τη Γεωργία σβήνουν όταν ο Γιαννακόπουλος σημαδεύει το δοκάρι με τους Τούρκους. Η Ουκρανία μοιάζει βουνό, το ίδιο και το Καζακστάν. Η ανάγκη να ξαναζήσεις ένα όνειρο κάνει το εγχείρημα αγωνιώδες και η αγωνία είναι κακός σύμβουλος. Από τη Δανία ακούγεται μόνο σιωπή. Σιωπή που θέλω να ελπίζω ότι πριν από το τέλος μοιάζει με αγάπη μεγάλη.

Για πάντα
Το είπα το βράδυ του τελικού, το λέω κι απόψε: η ομάδα αυτή θα είναι για πάντα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να της στερήσει τον τίτλο. Να μην το ξεχάσετε, ό,τι κι αν γίνει απόψε…