Το χρέος της επαγγελματικής δουλειάς (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

O πλανήτης της μπάλας ακόμη συζητάει, ενεός, το αδιανόητο που συνέβη τις προάλλες στο Καμερούν - Αίγυπτος. Εντός έδρας ισοπαλία με αδιάφορο αντίπαλο, αποκλεισμός απ' το Μουντιάλ 2006, με ξοδεμένο πέναλτι στις καθυστερήσεις! Δεν θα είχε συμβεί ποτέ, ή -μάλλον- και να συνέβαινε δεν θα είχε καμιά σημασία, εάν πρώτα η Ακτή Ελεφαντοστού (ενώ όντως ένιωθαν τελειωμένοι, παρά ταύτα) δεν μεριμνούσε να πάρει το δικό της παιγνίδι στο, αν δεν απατώμαι, Σουδάν.
Ισχύει και για μας, απόψε με τους Γεωργιανούς στο Νέο Φάληρο. Η Εθνική είναι, ούτως ή άλλως, υποχρεωμένη να κάνει επαγγελματική δουλειά. Όχι μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν πιθανότητες, μία ή δύο στις χίλιες, να συμβεί το διπλά (σε Τίρανα και Αλμάτι ταυτόχρονα) αδιανόητο. Ούτε επειδή το χρωστάει στον κόσμο, την ομοσπονδία, τον Ρεχάγκελ, τον Τύπο. Σε κανέναν δεν χρωστάει η Εθνική το παραμικρό.

Η Εθνική είναι υποχρεωμένη να κάνει επαγγελματική δουλειά, για έναν και μοναδικό λόγο. Για να μην περάσει με κανέναν τρόπο στις νεότερες φουρνιές το μήνυμα ότι επίσημο ματς του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος (όχι με μία πιθανότητα πρόκρισης στις χίλιες, με... καμία) υπάρχει, ποτέ, περίπτωση να 'ναι «αδιάφορο». Αυτό, ναι, το οφείλει.
Αυτή η ομάδα, τη διετία 2002-04, έδωσε πολλά. Τη χαρά της νίκης, την έκσταση της υπέρβασης. Πλέον, το ακόμη πιο σημαντικό, μας μαθαίνει να «ξέρουμε να χάνουμε». Έπλασε και διαπαιδαγώγησε κοινό. Κατ' ουσίαν ξένο προς το σύνηθες κοινό των ελληνικών κερκίδων. Προσμένουμε να το δούμε, σήμερα στο Καραϊσκάκη.
Να ξέρεις να χάνεις με αξιοπρέπεια, είναι μεγαλείο. Κι εμείς από κάπου το διδαχθήκαμε. Ξέρετε πού κι από ποιους. Γυρίσαμε απ' την Πορτογαλία νικητές, αλλά συνάμα νιώσαμε την ανωτερότητα των ηττημένων Πορτογάλων στην κερκίδα. Καιρός να το διδάξουμε, όπως οι Πορτογάλοι σε μας, κι εμείς στους παρακάτω.

Στους Γεωργιανούς, επί τη ευκαιρία. Αυτοί προσέλαβαν, εν χορδαίς, τον Αλέν Ζιρές, αλλ' η υπομονή τους τελείωσε στους 16 μήνες. Τον απέλυσαν, για αθέτηση όρου του συμβολαίου. Ποιον όρον αθέτησε ο Γάλλος; Ότι θα τους πήγαινε... στο Μουντιάλ. Ας δουν λοιπόν, και θα 'χουν να λένε, όπως εμείς πέρυσι το καλοκαίρι, πώς το ελληνικό κοινό θα ευχαριστήσει απόψε τους αποκλεισμένους του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Ο Ρεχάγκελ έκανε συστηματικό αγώνα, τέσσερα χρόνια τώρα, να μας μάθει να μη βιαζόμαστε. Να μην πεταγόμαστε στο μεθαύριο, πριν καν έρθει το αύριο. Χθες, στο μπρίφιγκ με τους δημοσιογράφους, το απαίτησε. Πρώτα το ματς, ύστερα το συμβόλαιο. Με τη σειρά. Το καθετί, στον χρόνο του. Δεν έχει άδικο.

Τα αυτονόητα είπε ο Γερμανός. Ευχαριστώ τον κόσμο για την αγάπη, κι εγώ τον αγαπώ, αλλά μη με πνίγετε, αφήστε με ν' αποφασίσω μόνος. Θα 'ναι, κάτι τέτοιο, για το κοινό καλό. Δεν είναι για το κοινό καλό να παρθούν αποφάσεις εν θερμώ. Υπό πίεσιν. Αποφάσεις, για τις οποίες μετά (η κοινή πείρα λέει ότι) μετανιώνεις.

Ο Ρεχάγκελ δεν θα το κάνει, να πάρει την οποιαδήποτε απόφαση, αν πρώτα δεν πάει να βρει την τέλεια ησυχία του, αν δεν καταφύγει στη ρίζα του, εκεί που γεννήθηκε και (στα πρώτα, πολύ δύσκολα, μεταπολεμικά χρόνια) μεγάλωσε. Στο Ρουρ. Είναι το μίνιμουμ που οφείλουμε, όλοι, να σεβαστούμε.