Να μείνουν (απείραχτες) στην Εθνική οι αρχές Ρεχάγκελ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αυτό το 1-0 με τη Γεωργία ήταν, θαρρεί κανείς, η μικρή σύνοψη ολόκληρου του ταξιδιού της Εθνικής, εδώ και 13-14 μήνες, σε τούτη την προκριματική διαδρομή του Μουντιάλ.

Όπως πάντα, η ομάδα είχε τη διάθεση. Που κάποιες φορές άγγιζε την περιοχή της αυταπάρνησης. Όπως πάντα, η ομάδα είχε το πνεύμα αλληλεγγύης (των ποδοσφαιριστών), το ένας-για-όλους-και-όλοι-για-έναν. Όπως πάντα, η ομάδα είχε την (όχι απαραιτήτως ανώτερη από εκείνη των αντιπάλων, αλλά οπωσδήποτε την) ανταγωνιστική ποιότητα.

Όπως πάντα, επίσης, δεν είχε διαθέσιμες όλες τις λύσεις. Όπως πάντα, δεν είχε την πολυτέλεια να παίζει με το μάξιμουμ της φρεσκάδας. Όπως πάντα –άλλο που χθες ο Κομπιασβίλι βρήκε δοκάρι νωρίς– δεν απέφυγε τα ατομικά λάθη στους ευαίσθητους χώρους. Κι όπως (αν όχι πάντα, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολή να το ισχυριστούμε, σίγουρα όμως) αρκετές φορές, η διαχείριση του αγώνα από τον πάγκο πιο πολύ δημιούργησε ή όξυνε, παρά έλυσε (ή έκρυψε) επιμέρους προβλήματα.

Γι' αυτό στο τέλος της ημέρας μιλάμε το πολύ πολύ για καλά διαστήματα (με ρυθμό και ροή παιχνιδιού) της Εθνικής. Όχι για καλά παιχνίδια της Εθνικής. Όπως είπε κι ο Στέλιος Γιαννακόπουλος πριν επιστρέψει στην Αγγλία: «Βάσει εικόνας και αποτελεσμάτων, δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε τον αποκλεισμό». Μπορούμε, μονάχα, να υποστηρίξουμε (αλλά, πάλι, ποιο το όφελος;) ότι κι οι άλλοι δύο διεκδικητές της δεύτερης θέσης στο ίδιο καζάνι, πάνω-κάτω, έβρασαν. Το δείχνει και η τελική κατάταξη. Η Τουρκία, στο +1 απ' τη Δανία. Η Δανία, στο +1 απ' την Ελλάδα. Και οι τρεις, από έξι (σε δώδεκα ματς) νίκες. Οι Τούρκοι, απλώς, έφεραν μία ισοπαλία περισσότερη απ' τους Δανούς. Και οι Δανοί, μία ισοπαλία περισσότερη από μας. Διαφορά... μισής λεπτομέρειας του ενός απ' τον άλλον.

Με τους Γεωργιανούς παίξαμε για (ακόμα ένα) καλό διάστημα. Ένα καλό ημίχρονο. Ύστερα, βγήκαν στην επιφάνεια... όλα από λίγο. Ο Μάντζιος, που βιάστηκαν να τον βγάλουν, πάνω που είχε ανοίξει τα φτερά του –και στο φινάλε ψάχναμε όπως όπως λύσεις ένδον (διότι, απ' έξω, τις είχαμε ξοδέψει). Ο Δέλλας, που είχε επτά μήνες να παίξει ποδόσφαιρο. Ο Ζαγοράκης, που τραυματίστηκε. Ο Μπασινάς, που τραβάει τα δικά του και, τον ακούσατε αργότερα, τα έχωσε (μες στα μούτρα του Παναθηναϊκού). Ο Παπαδόπουλος, που ήταν πέντε εβδομάδες off. Ο Βρύζας, που δεν έχει αγώνες. Ο Καφές, που (αφού δεν ξεκίνησε ούτε τώρα βασικός) είναι σαν να του λέμε πως δεν θα ξεκινήσει ποτέ. Read my lips. Διάβασε τα χείλη μου: π-ο-τ-έ!

Για να είμαστε ειλικρινείς, σε σχέση με όσα οι διοργανωτές πρόσμεναν, στο Καραϊσκάκη δεν έγινε κανένα παλλαϊκό συλλαλητήριο υπέρ του Ρεχάγκελ. Ναι, δυο, τρεις φορές στη ροή του ματς πυρήνες στην κερκίδα έδιναν το σύνθημα, αρκετοί ακολουθούσαν, αλλά αμέσως το πράγμα έφθινε ξανά κι αυτό ήταν όλο. Για τα ομολογουμένως εξωπραγματικά ποσοστά δημοφιλίας του Γερμανού στην ελληνική κοινωνία, τα ντεσιμπέλ ακούστηκαν... λίγα. Καλύτερα, αν θέλετε τη γνώμη μου. Καλύτερα, δηλαδή, να πάρει τις αποφάσεις του δίχως ασφυκτική πίεση. Το 'πε και στο μικρόφωνο, με τη λήξη: «Εμένα δεν μπορεί κανείς να με πιέσει». Αρα, δίχως πίεση, είναι άριστες οι πιθανότητες να φτάσει στη σωστή κατάληξη.

Το ζήτημα δεν είναι –και δεν ωφελεί να το προσεγγίζουμε ως– προσωποκεντρικό. Πιο πολύ κι απ' το αν ο Ρεχάγκελ θα μείνει, ενδιαφέρει να μείνουν (απείραχτες) οι αρχές που ο Ρεχάγκελ έμπασε στο παιχνίδι. Αυτές είναι που εμπεριέχουν όλη την αξία. Προ Ρεχάγκελ, η Εθνική ήταν ένα ξέφραγο οικόπεδο, στο οποίο όποιος ήθελε, όποια ώρα ήθελε, έμπαινε, αφόδευε με την άνεσή του, έφευγε, ξαναρχόταν άμα του κάπνιζε και λογαριασμό δεν έδινε. Ο Ρεχάγκελ έβαλε την περίφραξη, το 'κλεισε, το 'κανε οχυρό αδιαπέραστο. Σε παράγοντες, σε ΠΑΕ, σε μανατζαραίους, σε δημοσιογράφους και λοιπούς σεσημασμένους κλάδους.

Αυτό (χρησιμεύει να) είναι το αδιαπραγμάτευτο της επόμενης μέρας. Είτε με τον Ρεχάγκελ είτε με τον, ασφαλούς κύρους, διάδοχό του.