Παίζοντας Εθνική, Ρεχάγκελ και... Ηλία Νικολακόπουλο! (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Μ’ αρέσει αυτό το παιγνίδι. Θέλω να παίξω... Ηλία Νικολακόπουλο κι εγώ. Μπορώ; Ελάτε, καλέ μου κύριε. Ρωτήστε με. Δέχομαι να 'μαι ο 795ος, πίσω από το δείγμα των 794 ανά την Ελλάδα. Κι ας μην προσμετρηθώ, για το (ήδη γνωστό, άλλωστε) αποτέλεσμα. Δεν θέλω να το επηρεάσω. Να ερωτηθώ, μόνο, θέλω. Ω, σας ευχαριστώ πολύ που, έστω εκπρόθεσμο, με παίζετε. Πάμε.

ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΡΕΧΑΓΚΕΛ: Η καλύτερη. Μας πήρε γκάου και μας έκανε ανθρώπους. Ύστερα, οι άνθρωποι πήραν το Ευρωπαϊκό. Είναι, πράγματι, ασύλληπτο τι μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος, άμα πρώτα φροντίσεις να τον κάνεις να νιώσει και να συμπεριφερθεί ως τέτοιος.

ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ Ο ΡΕΧΑΓΚΕΛ; Μη με ρωτάτε, μονάχα, το μισό. Ολοκληρώστε το, παρακαλώ. Να μείνει ή να 'ρθει ο... ποιος; Δεν είμαι προσωπολάτρης, ούτε το ερώτημα-δίλημμα είναι «Καραμανλής ή τανκς». Ρεχάγκελ ή Αναστόπουλος, π.χ., βγάζω τα παπούτσια του Ρεχάγκελ και του φιλώ τα πόδια να μείνει. Ρεχάγκελ ή Χίντινκ, πάλι, λέω πως αξίζει τον κόπο το ρίσκο (αφού ευχαριστήσουμε, με όλες τις πρέπουσες τιμές, τον Γερμανό) να δοκιμάσουμε το «κάτι άλλο». Αναντικατάστατοι δεν υπάρχουν.

ΕΥΘΥΝΕΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ: Έχετε ακουστά το δόγμα των ομαδικών σπορ, όλοι μαζί κερδίζουμε και όλοι μαζί χάνουμε; Αυτό. Δεν κάνει να κερδίζει ο προπονητής (το Euro 2004) και να χάνουν οι παίκτες (την πρόκριση στο Μουντιάλ). Δεν κάνει, επίσης, να κερδίζουν οι παίκτες (το τρόπαιο) και να χάνει ο προπονητής (το «εισιτήριο» για τη Γερμανία). Ένα πράγμα και δόξα τω Θεώ να λέμε γι' αυτό, είναι ο προπονητής με τους παίκτες. Και δεν παίζουμε... μόνοι στον ανταγωνισμό, ε; Αυτό το μόλις 17%, ότι κάποιον ρόλο στον αποκλεισμό μπορεί και να 'παίξαν οι αντίπαλοι, είναι η καταπληκτική ιδιαιτερότητά μας. Σημαίνει ότι για (περισσότερους από) οκτώ στους δέκα Έλληνες, μόνοι κερδίζουμε, μόνοι χάνουμε, άλλοι δεν υπάρχουν!
ΜΕΛΛΟΝ: Το υπέροχο μυθιστόρημα που ξεκίνησε το 2001 στο «Ολντ Τράφορντ» και κορυφώθηκε το 2004 στο «Ντα Λουζ», αυτό μας τελείωσε. Δεν έχει άλλο, ούτε χρησιμεύει πια ως όχημα για να πάμε προς τα εμπρός. Πορτογαλία, τέλος. Προ πολλού. Αλλά η Εθνική, ήδη ανανεωμένη κατά το ένα τρίτο, φυσικά έχει (και... θέλει δεν θέλει, θα προχωρήσει στο) μέλλον. Αρκεί, τα σημειώναμε και χθες εδώ, να μείνουν απείραχτες οι αρχές Ρεχάγκελ. Η παρακαταθήκη-θησαυρός μας. Ειδάλλως, θα επιστρέψουμε στο (και θα 'χουμε μονάχα) παρελθόν.

ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΚΛΕΚΤΟΡΑΣ; Δεν έχω, οπωσδήποτε, αντίρρηση. Υπό έναν όρο. Να τα μαζέψει, να πάρει (αν έχει) και την οικογένειά του, να πάει για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό, να μη ακούει ραδιόφωνο, να μη διαβάζει εφημερίδες, να μη νβλέπει τηλεόραση, τον αριθμό του κινητού του να μην τον έχουν περισσότεροι από δυο-τρεις άνθρωποι.

ΞΕΝΟΣ, ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; Οχι, προς Θεού! Είναι η μοναδική τύχη μας. Να μην καταλαβαίνει γρι από ελληνική πραγματικότητα. Αμα τη μάθει, ασ' τα, βράσ' τα.

ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ; Γιατί; Δεν σας αρέσουν οι φατσούλες που πηγαίνουν, από πέρυσι, στο γήπεδο να βλέπουν Εθνική; Θέλετε, στα καλά καθούμενα, να δούμε αγκαλιασμένους τον Τσουκαλά με τον Χατζηχρήστο, στο κάγκελο, να κράζουν τον Θεράπεια ή Προδότη; Να λείπει το βύσσινο.

ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ: Η καλύτερη. Γιατί, αφότου ο Ρεχάγκελ τούς έκανε ομάδα, παραμένουν ομάδα (όπως στη δόξα, έτσι) και στην αποτυχία.

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟ EURO; Στέλιος Γιαννακόπουλος. Δεν είναι ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής της ομάδας, δεν είναι καν ο πιο ολοκληρωμένος. Αλλά είν' εκείνος που αυτούς τους 13-14 μήνες υπερασπίστηκε με τη μεγαλύτερη επιτυχία, αν θέλετε με τις λιγότερες απώλειες, το νέο επαγγελματικό επίπεδο στο οποίο εκτοξεύθηκε.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΑΛΟΠ: Απέδειξε ότι ο (...τάχα) τόνος, από τους ακροατές που μιλάνε στα ραδιόφωνα κι από τους δημοσιογράφους που γεμίζουμε κουτάκια στις εφημερίδες, δεν έχει πολλή σχέση με τον αληθινό κόσμο. Με την πραγματικότητα της κοινωνίας. Ο τόνος απεικονίζει ένα μικρόκοσμο, που νομίζει πως είναι το κέντρο του κόσμου. Ο αληθινός κόσμος, όμως, είναι άλλος. Και... αλλού.
(Ωραίο ήταν, το παιγνίδι-Νικολακόπουλος. Να το ξαναπαίξουμε, σε πρώτη ευκαιρία!).