Ενα άσυλο ανιάτων συντηρείται μέσα κι έξω από τα γήπεδα (SportDay/ Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Ενα άσυλο ανιάτων συντηρείται μέσα κι έξω από τα γήπεδα
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κοινωνιολόγος ή βαθύς γνώστης
της ιστορίας του ελληνικού «αθλητισμού» για να καταλήξει
στο συμπέρασμα ότι τα επεισόδια που σημειώνονται στα γήπεδα,
είτε του μπάσκετ είτε του ποδοσφαίρου, δεν είναι ποτέ ξαφνικά

Τα γεγονοτα της Πέμπτης στο ΣΕΦ δεν είναι πρωτοφανή και για όσους δεν τα παρακολούθησαν, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Θα επαναληφθούν με την πρώτη ευκαιρία. Αλλωστε, κάθε «παιχνίδι» στο μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο είναι μία ευκαιρία για επεισόδια. Μάλιστα, αρχίζω να πιστεύω ότι η επαναλαμβανόμενη καταδίκη των επεισοδίων δεν συνεισφέρει τίποτε στη συζήτηση για την καταπολέμηση της βίας. Ενα ευχολόγιο είναι, που καθίσταται υποκριτικό. Δεν θα πρέπει, επίσης, να μας διαφεύγει ότι οι εικόνες των επεισοδίων είναι από εκείνες που η τηλεόραση λατρεύει. Προσφέρουν δράση, εντυπωσιακές σκηνές, καλύπτουν αρκετό τηλεοπτικό χρόνο και εξυπηρετούν την ανάγκη των παρουσιαστών να εκφωνούν τους «δεκάρικους» εναντίον της βίας.
Τα επεισοδια της Πέμπτης ήταν «αναμενόμενα» και εν πολλοίς «προαναγγελθέντα». Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κοινωνιολόγος ή βαθύς γνώστης της ιστορίας του ελληνικού «αθλητισμού» για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα επεισόδια που σημειώνονται στα γήπεδα, είτε του μπάσκετ είτε του ποδοσφαίρου, δεν είναι ποτέ ξαφνικά. Ολοι γνωρίζουν πού και πότε θα συμβούν και παρ' όλα αυτά δεν μπορεί κανείς να τα αποτρέψει. Γιατί για τον σχεδιασμό και την πρόκληση των επεισοδίων εργάζονται πολλοί περισσότεροι από όσους εργάζονται ή ασχολούνται με την αποτροπή τους.
Οι παραγοντεσ συντηρούν τους στρατούς των οπαδών που, τους φανατίζουν –με την βοήθεια των φιλικών τους Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και τους χρησιμοποιούν– όποτε κρίνουν σκόπιμο. Και η αστυνομία παρακολουθεί, από κοντά πάντα, χωρίς να συλλαμβάνει όσους προκαλούν τα επεισόδια ή παρεμβαίνει, όταν θέλει να κάνει περιττή επίδειξη δύναμης και να χρησιμοποιήσει τα δακρυγόνα που κοντεύουν να λήξουν. Οκτώ, μόλις, συλλήψεις ήταν το αποτέλεσμα της αστυνομικής παρέμβασης στον πόλεμο της Πέμπτης.
Ο γραφων δεν είναι της άποψης ότι η αστυνομία πρέπει να αναλαμβάνει τον ρόλο του διαιτητή ανάμεσα στη σύγκρουση δύο εχθρικών στρατών. Γιατί οι οπαδοί του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού που τα έκαναν άνω κάτω την Πέμπτη, ήταν αυτό ακριβώς. Στρατοί έτοιμοι για πόλεμο. Ομως οι αστυνομικοί -στους οποίους είναι βολικό να τα φορτώνουμε όλα- πρέπει να κάνουν συλλήψεις και όχι να περιμένουν την επόμενη ευκαιρία για να πάρουν ρεβάνς από τους κάφρους. Υποψιάζομαι ότι οι διοικήσεις των ομάδων δεν γνωρίζουν ποιοι είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν στα επεισόδια, ούτε πώς έφτασαν στα χέρια τους τα εισιτήρια. Αύριο, αυτές οι ίδιες διοικήσεις θα μιλήσουν για το μηδαμινό αντίκρισμα που έχει η επένδυση που έχουν πραγματοποιήσει στο μπάσκετ. Για τη λειτουργία της αθλητικής δικαιοσύνης, ό,τι και να γράψω είναι μάλλον πλεονασμός.
Ολοι γνωριζουμε ότι βρίσκεται αιχμάλωτη των επιθυμιών εκείνου που κάθε φορά έχει τον έλεγχο των κέντρων αποφάσεων. Το γεγονός ότι και άλλες χώρες βασανίστηκαν από φαινόμενα βίας, αλλά προσπάθησαν και βρήκαν τρόπους αντιμετώπισής τους -γιατί προφανώς το ήθελαν- δεν μας κίνησε την περιέργεια. Τα διάφορα όργανα που έχουν συσταθεί με σκοπό τη μελέτη και την πρόληψη των φαινομένων βίας λειτουργούν σαν πρυτανεία αργομισθίας. Οταν ένα παιχνίδι γίνεται χωρίς τα σύννεφα της βίας να το περιτριγυρίζουν, η προσοχή όλων συγκεντρώνεται στο ίδιο το παιχνίδι. Και αυτό, όπως προκύπτει από τα γεγονότα, υπάρχουν πολλοί που δεν το θέλουν. Προτιμούν να διαχειρίζονται ένα «χαλασμένο» προϊόν, ένα παιχνίδι που είναι ευάλωτο στην επιδίωξη του κάθε ηλιθίου, παρά να πληρώσουν το κόστος της κάθαρσής του. Και οι ηλίθιοι των γηπέδων ΔΕΝ ανήκουν σε μία μόνον ομάδα και ΔΕΝ ευδοκιμούν σε μία μόνο χώρα. Χρησιμοποιούν το παιχνίδι ως πρόσχημα. Ως πρόσχημα της μανίας τους για την καταστροφή. ΔΕΝ επιζητούν την καταστροφή του παιχνιδιού, αλλά την καταστροφή γενικότερα. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, οι ηλίθιοι παράγουν πολιτισμό. Εναν «πολιτισμό» μίσους, χωρίς αρχές και χωρίς κώδικες, αλλά με αξίες. ΄H μάλλον, μία και μόνη αξία. Της καταστροφής.
Το παραδοξο και κατ' εξοχήν επικίνδυνο στοιχείο της ιστορίας είναι ότι αυτό το χαλασμένο «προϊόν» στο οποίο αναφέρθηκα λίγο πριν και το οποίο ελάχιστοι «αγοράζουν», πολλοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι εμφανίζονται πρόθυμοι -με το αζημίωτο- να το προωθήσουν. Το μόνο που τους λείπει είναι η φανέλα της ομάδας που «υποστηρίζουν». Η αντίδραση της πολιτείας μετά τις θλιβερές εικόνες της Πέμπτης, ανύπαρκτη.
Θυμιζω ότι πριν από μία εβδομάδα, μετά τη συνάντησή του με τον υφυπουργό Αθλητισμού, ο πρωθυπουργός δήλωσε ικανοποιημένος από τις προσπάθειες καταπολέμησης της βίας. Οπως φαντάζομαι ότι ικανοποιημένος είναι και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης από την πορεία των ερευνών, που θα οδηγήσουν στην ανακάλυψη των υπευθύνων για τους ξυλοδαρμούς των Συρίγου, Νικολακόπουλου και Στέλλα. Ουδείς έχει θορυβηθεί από το γεγονός της ανακάλυψης εκρηκτικού μηχανισμού με δυναμίτη στον σταθμό του Θησείου. Αυτή τη φορά η δυναμίτιδα δεν έσκασε. Την άλλη φορά, γιατί είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσει και άλλη φορά, όταν εκραγεί ο δυναμίτης, ποιος θα επωμισθεί το κόστος των απωλειών;
Δυστυχωσ, όσο το άσυλο ανιάτων που αναπτύσσεται εκτός γηπέδων
-και ευδοκιμεί εντός- δεν περιορίζεται τόσο η καταδίκη των επεισοδίων και των ηθικών αυτουργών θα παραμένει ένα κενό γράμμα. Ενα γράμμα με παραλήπτη την υποκρισία, την ατολμία και τη θρασύτητα.