Σπίθες στην μπαρουταποθήκη (SportDay/ Νίκος Παπαδογιάννης)

Oπως το όνομα Σωκράτης Κόκκαλης θα είναι για πάντα συνυφασμένο στο μυαλό μου με την αθλιότητα της Σαραγόσα («αυτούς τους οπαδούς θέλουμε, ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να τους αλλάξουμε»), αυτό του Παύλου Γιαννακόπουλου θα συνοδεύεται στο εξής από την απίστευτη προχθεσινή του δήλωση: «Δεν ξέρω τίποτα απ' όσα έγιναν, δεν είδα καν το ματς. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η διοίκηση και ο κόσμος του Παναθηναϊκού είδαν την ομάδα όπως την ονειρεύονται».
Καταλάβαμε, πρόεδρε, καταλάβαμε. Πάνω απ' όλα είναι να σκίζει η ομαδάρα μας. Την ενισχύουμε, μοιράζοντας εισιτήρια στους κάφρους, κλείνουμε τα μάτια στα αίσχη και τα ανοίγουμε μόνο για να καμαρώσουμε «αυτά που ονειρευόμασταν» και «αυτό που έχει σημασία». Ισχυρίζεστε ότι πρεσβεύετε κάτι διαφορετικό, κάτι πιο γνήσιο και αγνό, στην πραγματικότητα όμως παίζετε το παιχνίδι με τους ίδιους σκληροπυρηνικούς όρους των άλλων. Και όταν σας το επισημαίνουμε, διαμαρτύρεστε κι από πάνω. «Να μας κρίνετε με βάση όσα προσφέρουμε», λέτε.
Προχθές, προσφέρατε μόνο σπίθες οργής και μισαλλοδοξίας. Σπίθες μέσα στην μπαρουταποθήκη.
Παρά τα περί του αντιθέτου μηνύματα που έρχονταν τις τελευταίες μέρες, η Θεσσαλονίκη έδωσε δείγματα καλής (καλύτερης) συμπεριφοράς προχθές. Ο φανατισμός ήταν έντονος στο κλειστό της Πυλαίας, τουλάχιστον όμως υπήρξε απροσδόκητη αυτοσυγκράτηση και αποτελεσματικός έλεγχος από την αστυνομία. Τα τηλε-ταμπλόιντ, που στήθηκαν από νωρίς έξω από το γήπεδο, δεν βρήκαν τίποτε άλλο να δείξουν παρά μόνο έναν κάδο απορριμμάτων που καιγόταν.
Παίχτηκε και καλούτσικο μπάσκετ για τα δεδομένα της εποχής, ειδικά από τον ΠΑΟΚ, ο οποίος επιμένω ότι έχει τα γνωρίσματα αξιόλογης ομάδας. Ο Αρης έχει πολλά προβλήματα με τους Αμερικανούς του και ίσως αργήσει να βρει τον δρόμο του. Του λείπει πάντως ο καλός ελληνικός πυρήνας, που θα του έδινε δύναμη ψυχής για τέτοιο ντέρμπι. Οπως θα είδατε, ο ΠΑΟΚ έχτισε την υπεροχή του πάνω στη ζεστή καρδιά του Βασιλειάδη, του Γκαγκαλούδη, του Μαυροκεφαλίδη, του Ξανθόπουλου. Αυτοί παρέσυραν και τους λεγεωνάριους.
Το πλάνο που είδαμε στο φινάλε της τηλεοπτικής μετάδοσης, με τον Τρέισι Μάρεϊ χωμένο στις αγκαλιές των ενθουσιασμένων οπαδών, έλεγε όλο το «στόρι» του ντέρμπι. Ο κρυόπλαστος Μάρεϊ πωρώθηκε στα 40 του, 10.000 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του!
Πίσω στον Πειραιά, μέσα από τα αποκαΐδια του Φαλήρου, έμεινε να κοιτάζει αποσβολωμένος τα μαζεμένα σύννεφα ένας Ολυμπιακός, σκέτο ερείπιο. Το υλικό του είναι αναμφισβήτητα καλό, αλλά η χημεία του αποδεικνύεται προβληματική. Ο Εντνι φαίνεται ότι δεν έχει πια τη σπιρτάδα για να τα βάλει με τζόβενα τύπου Διαμαντίδη ή Σπανούλη, δεύτερος χειριστής δεν υπάρχει (αφού ο Παπαμακάριος χρησιμοποιήθηκε μόνο ως ρεζέρβα του Αμερικανού), «τεσσάρι» επίσης δεν υπάρχει, αφού ο Ζίζιτς παίζει φουνταριστός, ο Χατζής μοιάζει ακόμα ξένο σώμα, ο Λιούις δεν βοηθάει σε τίποτα.
Σύμφωνοι, είναι πολύ νωρίς για στέρεα συμπεράσματα, αλλά το χθεσινό δείγμα γραφής ήταν δυσοίωνο. Δεν περίμενα ότι θα ξεχώριζε τόσο νωρίς ανάμεσα στους συμπαίκτες του ο εξαιρετικός Βασιλόπουλος. Σημάδια ανάκαμψης δείχνει και ο Σχορτσιανίτης, αλλά καλύτερα να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντί του.
Για τον Παναθηναϊκό, χρειάζονται σχόλια; Μια βαθιά υπόκλιση αρκεί. Πέρυσι έγραφα ότι στις κορυφαίες βραδιές του είναι ικανός να νικήσει ακόμα και ομάδα του ΝΒΑ. Προχθές ήταν απλώς καλός και νίκησε με 30 πόντους, μέσα στο σπίτι του άμεσου ανταγωνιστή του. Εάν χάσει το φετινό νταμπλ, θα είναι θαύμα.