Οι ομάδες δεν φτιάχνονται με SMS από την Κίνα (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Από την Πέμπτη το βράδυ που τελείωσε το ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, όλες οι συζητήσεις ήταν γύρω από τα επεισόδια, τους τραυματισμούς, τις καταστροφές, τις ποινές των αθλητικών δικαστών και τα πρόσθετα μέτρα που θα πρέπει να παρθούν για την πάταξη της βίας στα γήπεδα. Και όχι άδικα, αφού τα όσα συνέβησαν μέσα κι έξω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας προκάλεσαν σοκ στην κοινή γνώμη και υπενθύμισαν ότι, παρά την έκρηξη της Εθνικής μπάσκετ στο Βελιγράδι, τα βαρίδια που ταλαιπωρούν το άθλημα εδώ και χρόνια παραμένουν στη θέση τους...

Όμως τα... κατορθώματα των σκληροπυρηνικών οπαδών των δύο ομάδων δεν πρέπει να επισκιάσουν το παιχνίδι. Όχι μόνο γιατί, αν συμβεί κάτι τέτοιο, το μπάσκετ θα έχει υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα του, αλλά και γιατί η αθλητική φιλοσοφία λέει ότι «το παιχνίδι είναι πάνω απ' όλα». Και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Σε πείσμα των καιρών λοιπόν και των φαινομένων, σήμερα θα μιλήσουμε για το παιχνίδι. Και για τίποτε άλλο!

Οι φίλοι του μπάσκετ αδημονούσαν για το παιχνίδι της Πέμπτης, στο οποίο θα έρχονταν επί σκηνής το κατεστημένο και το νέο κύμα του ελληνικού μπάσκετ, ο κυρίαρχος των τελευταίων χρόνων Παναθηναϊκός και ο αφυπνισθείς το καλοκαίρι Ολυμπιακός, ο οποίος απέκτησε παίκτες και δημιούργησε ελπίδες. Η μεταξύ τους αναμέτρηση σίγουρα ήταν πρόωρη, πράγμα που σήμαινε ότι τα συμπεράσματα δεν θα μπορούσαν να ήταν ασφαλή. Όμως, ανεξάρτητα από το σκορ και την εικόνα που παρουσίασαν οι δύο ομάδες στο παρκέ, κάποια πράγματα μιλούσαν εκ των προτέρων από μόνα τους και κάποια άλλα ασφαλώς και προσδιορίζουν το μέλλον.

Αξίωμα πρώτο και ακαταμάχητο: για να φτιάξεις ομάδα μέσα σ' ένα καλοκαίρι, δεν αρκεί να ξοδέψεις λεφτά για να πάρεις παίκτες. Πρέπει να ξέρεις καλά ποιους παίκτες παίρνεις και γιατί. Και κατόπιν, πρέπει να δουλέψεις σκληρά μέσα στο γήπεδο για να υλοποιήσεις αυτά ακριβώς που ονειρευόσουν νωρίτερα, όταν έκανες τις μεταγραφές. Ακόμα κι έτσι, πάντως, είναι αδύνατον από την πρώτη χρονιά να φθάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Όμως μπορείς να δώσεις αδιάψευστα δείγματα για το αν είσαι στον σωστό δρόμο ή όχι.

Ο Ολυμπιακός, το καλοκαίρι που μας πέρασε, αγόρασε μια ντουζίνα παίκτες, αποφασισμένος να επανέλθει στο προσκήνιο του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αλλοι από τους παίκτες αυτούς είχαν παρελθόν και εμπειρία (Ζουκάουσκας, Έντνι, Χατζής), άλλοι ένα αξιόλογο παρόν (Ζίζιτς, Ράντσικ, Λιούις, Παπαμακάριος, Μπάρλος) και άλλοι έδιναν υποσχέσεις για το μέλλον (Σχορτσιανίτης, Βασιλόπουλος, Σεϊμπούτις). Από την άποψη της ηλικιακής σύνθεσης, η χημεία ήταν σωστή. Αυτό που απέμενε να αποδειχθεί, ήταν κατά πόσο με τους παίκτες αυτούς ο Καζλάουσκας θα μπορούσε να φτιάξει μια ομάδα που θα ανταποκρινόταν στα σημερινά στάνταρ του αθλήματος.

Το πρώτο λάθος στην όλη ιστορία φάνηκε όταν ο Ολυμπιακός άρχισε προετοιμασία και ο Καζλάουσκας ήταν στην Κίνα, απ' όπου έδινε συμβουλές μέσω κινητής τηλεφωνίας στον βοηθό του, τον Σφαιρόπουλο. Ο προπονητής έπρεπε να είναι με την ομάδα, γιατί οι ομάδες δεν φτιάχνονται ούτε με SMS ούτε με λιγκουαφόν. Και μην παρασυρθεί κανείς από το ότι και ο Ομπράντοβιτς έλειπε τα τελευταία καλοκαίρια από την προετοιμασία του Παναθηναϊκού λόγω των υποχρεώσεών του με την εθνική Γιουγκοσλαβίας. Γιατί ο Ομπράντοβιτς είχε μια στρωμένη ομάδα και έναν συνεργάτη (Ιτούδης) ο οποίος ύστερα από τα τόσα χρόνια που είναι κοντά του, είναι σε θέση να ξέρει όχι μόνο τη φιλοσοφία του πάνω στη δουλειά, αλλά ακόμα και τις πιο απόκρυφες σκέψεις του.

Το στήσιμο της νέας ομάδας του Ολυμπιακού έγινε λοιπόν μέσω ενός ικανού αντιπροσώπου (Σφαιρόπουλος), ο οποίος προσπαθούσε να υλοποιήσει τη φιλοσοφία και τις αρχές ενός προπονητή τον οποίο, επί της ουσίας, γνώριζε ελάχιστα. Όπως αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, οι πιθανότητες επιτυχίας του ερασιτεχνικού αυτού εγχειρήματος ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, πράγμα που επιβεβαιώθηκε στο πρώτο σοβαρό τεστ. Όχι ότι κάτω από άλλες συνθήκες προετοιμασίας ο νεότευκτος Ολυμπιακός θα μπορούσε να νικήσει με το «καλημέρα» τον κυρίαρχο Παναθηναϊκό. Όχι. Θα μπορούσε, όμως, να δείξει καλύτερα στοιχεία ως ομάδα και πάνω απ' όλα να μη χάσει με τριάντα πόντους - δηλαδή μια διαφορά που θέτει νωρίς-νωρίς εν αμφίβολω το όλο εγχείρημα.

Η δεύτερη αρνητική διαπίστωση από την ατυχή πρεμιέρα του Ολυμπιακού έχει να κάνει με τις ιδιότητες των παικτών που επέλεξε. Ο Ζουκάουσκας είναι ένας παλιομοδίτικος και μάλλον ξεθυμασμένος σέντερ, φοβερά ευάλωτος στο «πικ εν ρολ», ο οποίος απλώς προσθέτει μπόι στην ομάδα. Ο Σχορτσιανίτης, που καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να κερδίσει το χαμένο έδαφος και (κακά τα ψέματα) αν τα καταφέρει, έχει τέτοιο ταλέντο ώστε κάνει θραύση, είναι κι αυτός σέντερ φορ, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να παίζει μαζί με τον Ζουκάουσκας. Και το χειρότερο? επί της ουσίας κοντό σέντερ φορ είναι και ο Κροάτης Ζίζιτς, που, καταχρηστικά και παρά φύσιν, χρησιμοποιείται τόσα χρόνια ως πάουερ φόργουορντ. Αν μάλιστα σ' αυτούς τους τρεις προσθέσει κανείς και τον προϋπάρχοντα Αγαδάκο, τότε θα διαπιστώσει ότι ο Ολυμπιακός έχει τέσσερις ψηλούς, από τους οποίους σχεδόν πάντα θα παίζει μόνο ο ένας και οι άλλοι τρεις θα βλέπουν...
Αυτομάτως, όμως, δημιουργείται πρόβλημα στη θέση «4». Γιατί, όπως είπαμε, ο Ζίζιτς είναι μπάσταρδο «τεσσάρι» και γιατί (συν τοις άλλοις) ο Σλοβάκος Ράντσικ έχει προβλήματα υγείας, τα οποία κανείς δεν ξέρει αν θα του επιτρέψουν να βοηθήσει -και πόσο. Οσο για τους Βασιλόπουλο, Μπάρλο, είναι δύο παιδιά που μπορούν να προσφέρουν και μέσα και έξω, οπότε θα ήταν κακό και για την ομάδα και για τους ίδιους αν εξ ανάγκης ο ρόλος τους γινόταν μονοδιάστατος.
Το ουσιαστικότερο, πάντως, πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι στην περιφέρεια, όπου δεν έχει τον απαιτούμενο αριθμό παικτών, οι οποίοι θα βάλουν την μπάλα στο παρκέ, θα δημιουργήσουν ή θα εκτελέσουν. Ο Λιούις είναι καθαρό «τριάρι», ο Χατζής παίζει με το σουτ ύστερα από σκριν, χωρίς προσωπικές φάσεις. Ο Σεϊμπούτις, ταλαντούχος, αλλά με αδύναμο κορμί και ελάχιστη εμπειρία, θέλει δουλειά για να προσαρμοσθεί σε τέτοιο ρόλο. Και ποιοι απομένουν λοιπόν; Ο γερο-Εντνι και ο Παπαμακάριος, για να αντιμετωπίσουν την αρμάδα του Παναθηναϊκού, αποτελούμενη από τους Διαμαντίδη, Λάκοβιτς, Σπανούλη και συνεπικουρούμενη από τους Καλαϊτζή, Χατζηβρέττα και Σκεπάνοβιτς.

Και τελικά, λογίζεται τόσο γρήγορα και παρά την τριαντάρα του ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός ως ουσιαστικός αντίπαλος του Παναθηναϊκού, ώστε να γίνονται τέτοιες συγκρίσεις; Οχι. Οι συγκρίσεις δεν γίνονται από την άποψη αν ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να υπερισχύσει του Παναθηναϊκού ή έστω να τον απειλήσει, αλλά με βάση το ότι ο Παναθηναϊκός έχει δημιουργήσει ένα αγωνιστικό μοντέλο, το οποίο είναι καταξιωμένο και διεθνώς, τόσο από τον ίδιο όσο και από την Εθνική ομάδα.

Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Ολυμπιακός έχει εξασφαλισμένη την αποτυχία. Εκτός αν ο ίδιος πιστεύει ότι μόνη επιτυχία γι' αυτόν είναι να βάλει αμέσως από κάτω τον Παναθηναϊκό. Ναι, τότε σίγουρα θα αποτύχει. Αν όμως στόχος του είναι να δημιουργήσει το δικό του μοντέλο και μέσα από αυτό να επιδιώξει βαθμιαία την καταξίωση, ναι αυτό μπορεί να το κάνει. Με αρκετή βέβαια υπομονή και γενναίο ξεσκαρτάρισμα παικτών ή και αλλαγή προπονητή -ιδίως αν ο Καζλάουσκας θελήσει και του χρόνου να λείπει όλο το καλοκαίρι στην Κίνα.

***

Και η άλλη πλευρά; Ο Παναθηναϊκός ως ομάδα έχει κατακτήσει ένα επίπεδο που του επιτρέπει να μην ανησυχεί για την κυριαρχία του στην Ελλάδα. Βεβαίως δεν μπορεί να αγνοήσει την προσπάθεια του Ολυμπιακού, ούτε και να εφησυχάσει επειδή κέρδισε διά περιπάτου στον πρόωρο αγώνα του Κυπέλλου. Ομως οι βασικοί του στόχοι είναι η Ευρωλίγκα, το φάιναλ φορ της Πράγας και η κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου. Γι' αυτά ετοιμάζεται και με βάση αυτά θα κριθεί.
Η εντύπωση που επικρατεί μέχρι στιγμής είναι ότι παρουσιάζεται ισχυρότερος από πέρυσι. Γιατί ο Σπανούλης ενίσχυσε και αριθμητικά και ποιοτικά τον νευραλγικό τομέα που αναλύσαμε παραπάνω. Και γιατί ο Τομάσεβιτς μπορεί να μη λύνει με τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα στη θέση του σέντερ, αλλά σίγουρα βελτιώνει την κατάσταση, η οποία μπορεί να γίνει έως πολύ καλή, αν ο Φέμερλινγκ ξεχάσει τα περσινά και παίξει όπως με την εθνική ομάδα της πατρίδας του στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό του Βελιγραδίου.

Φθάνει όμως αυτή η ενίσχυση για την αναρρίχηση στην κορυφή της Ευρώπης; Μπορεί και ναι (δύσκολα), μπορεί και όχι (το πιθανότερο), επειδή από τον Παναθηναϊκό συνεχίζει να λείπει εκείνος ο περιφερειακός (κατά βάση «τριάρι») σούπερ σταρ, που θα προσδώσει μεγαλύτερη οντότητα στην ομάδα και θα προσθέσει πολύτιμο σκορ, κυρίως εκεί που δεν αρκεί η καλή αμυντική προσπάθεια. Και απ' ό,τι ξέρω, οι άνθρωποι της ομάδας έχουν τα μάτια τους ανοιχτά προς αυτή την κατεύθυνση, βέβαιοι ότι αν βρουν το λαβράκι που αναζητούν, ο Παναθηναϊκός θα έχει εκ του ασφαλούς το πάνω χέρι την άνοιξη που μας έρχεται.