Ένα μεγάλο αίνιγμα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ποιος είναι τελικά ο αληθινός Παναθηναϊκός; Αυτός που δεν έκανε φάση με τον Ιωνικό ή αυτός που έκανε οκτώ ευκαιρίες στην άμυνα της Βέρντερ; Αυτός που υπέφερε με τον Μερίνο ή αυτός που σταμάτησε τον Ροναλντίνιο; Αυτός που δεν είχε λύση απέναντι στον Ιακουίντα ή αυτός που δεν άφησε σχεδόν ποτέ τον Λάρσον να σπριντάρει; Νομίζω ότι απάντηση δεν υπάρχει. Παρά τις θριαμβολογίες, ο ΠΑΟ του Μαλεζάνι ακόμα αναζητείται. Θυμίζω απλώς ότι πέρυσι στο «Χάιμπουρι» ο ΠΑΟ πήρε ισοπαλία με προπονητή τον Σκάζνι και νίκησε τη Σεβίλλη με τον Τότη Φυλακούρη.

Ποιος χάρηκε περισσότερο το ματς του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα; Νομίζω οι αμυντικοί του «τριφυλλιού». Για τον Βύντρα, τον Μπίσκαν, τον Δάρλα και κυρίως τον Μόρις το ματς πρέπει να ήταν εμπειρία. Όλοι, για να σταματήσουν όποιον είχαν απέναντί τους (όχι μόνο τον Ετό, τον Λάρσον ή τον Ροναλντίνιο, αλλά και τον Ντέκο, τον Φαν Μπόμελ, τον Ινιέστα, τον Μέσι, τον Μπελέτι), χρειάστηκε να είναι 100% συγκεντρωμένοι. Όλοι βρέθηκαν σε καταπληκτική –κυρίως ψυχική– κατάσταση: πωρώθηκαν και γούσταραν. Δεν μιλάμε για ποδόσφαιρο στην προκειμένη περίπτωση, αλλά για εκείνη την παράξενη ασθένεια που λέγεται «πυρετός δημιουργίας» και αποτελεί τη μοναδική αληθινή απόδειξη ότι ο άνθρωπος μπορεί να έχει μέσα του και κάτι το θεϊκό. Το έβλεπες στα μάτια των παιδιών της άμυνας του ΠΑΟ ότι την Τρίτη το βράδυ ήταν άλλου. Σε άλλες διαστάσεις.

Τέχνη

Η συγκυρία να βρεθούν και οι τέσσερις σε καταπληκτική κατάσταση το ίδιο βράδυ έγινε αιτία για να δούμε μια άμυνα-έργο τέχνης. Τακτικά, όμως, ο ΠΑΟ δεν πήρε το αποτέλεσμα χάρη στο άψογο (και πολύ καθαρό) παιχνίδι των αμυντικών του, αλλά χάρη στο στήσιμό του και τη λειτουργία της μεσαίας γραμμής του. Το ματς είναι για να κάνεις θεωρία στις σχολές προπονητικής για το πώς γίνεται ανασταλτικά το πρέσινγκ και η αλληλοκάλυψη. Οι μέσοι βγαίνουν εναλλάξ πάνω στον αντίπαλο που κουβαλάει μπάλα, οι διάδρομοι κλείνουν, οι χώροι μειώνονται και δεν υπάρχει φάση στην οποία επιτιθέμενος μπορεί να παίξει ένας εναντίον ενός με τον αντίπαλό του στη μέση του γηπέδου. Τρεις, τέσσερις φορές που η μπάλα έφτασε στους επιθετικούς (που είχαν –ειδικά ο Ετό– παραδόξως πιο πολλούς χώρους στη διάθεσή τους για να τρέξουν), φρόντισαν οι καταπληκτικοί αμυντικοί να καθαρίσουν. Όμως η Μπάρτσα δεν έβγαλε σε 90 λεπτά κανέναν παίκτη από τα μετόπισθεν σε θέση να απειλήσει, γι' αυτό και ο ΠΑΟ κινδύνεψε ελάχιστα.

Νοοτροπία

Ανασταλτικά, αυτό ήταν το καλύτερο ματς του ΠΑΟ του Μαλεζάνι και γι' αυτό οι θριαμβολογίες δικαιολογούνται. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι η λάθος εκτίμηση. Το χθεσινό ματς είναι απόδειξη ότι ο Μαλεζάνι δουλεύει πολύ. Το ερώτημα όμως που τον συνοδεύει καιρό τώρα δεν αφορά ούτε στο πόσο δουλεύει ούτε στο πώς. Αφορά σχεδόν αποκλειστικά στο τι ομάδα προσπαθεί να φτιάξει. Η παλιά ομάδα του ΠΑΟ, που νικούσε την Μπαρτσελόνα και έκανε πορείες στην Ευρώπη με όπλο την άμυνά της, διαλύθηκε γιατί δεν ικανοποιούσε με τη νοοτροπία της. Η νέα ομάδα θα έπρεπε να είναι πιο επιθετική, να ξέρει να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ώστε να μην εγκλωβίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα από αντιπάλους που την περιμένουν. Κυρίως, θα πρέπει να έχει νοοτροπία νικητή, την οποία οι προηγούμενοι –κατηγορούνται ότι– δεν είχαν.

Κριτική

Υπάρχει πάντα μια στιγμή στην οποία πρέπει να γίνεται κριτική. Όταν την κάνεις την ώρα που οι άλλοι θριαμβολογούν καμιά φορά γίνεσαι δυσάρεστος, αποδεικνύεις όμως ότι δεν κρίνεις εκ του αποτελέσματος –κάτι ασυγχώρητο. Το ματς του ΠΑΟ με την Μπαρτσελόνα είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι μιας ομάδας που δεν είναι αυτή που ο προπονητής του ΠΑΟ υποσχέθηκε. Ή –για να είμαι πιο ακριβής– είναι ένα σπουδαίο παιχνίδι μιας ομάδας που προέκυψε στην πορεία, αλλά δεν σχεδιάστηκε από τον προπονητή της. Τώρα, που ο κόουτς τη βρήκε, πρέπει και να τη βελτιώσει, αλλά η δουλειά που έχει να κάνει είναι ακόμα πολύ μεγάλη. Αλίμονό του αν πιστέψει ότι το χθεσινό παιχνίδι είναι φάρος και οδηγός για τη συνέχεια.

3-4-3

Ο Μαλεζάνι πέρασε το καλοκαίρι δοκιμάζοντας σχήματα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς και δύο κόφτες. Έψαχνε τρόπους αξιοποίησης του Ολισαντέμπε και του Βόουτερ, πόνταρε στον Γκέκα –και μέχρις ενός σημείου στον Σανμαρτεάν– και χρησιμοποιούσε τον Μάντζιο λιγότερο από τον Γκάντσεφ. Η ομάδα που αντιμετώπισε την Μπαρτσελόνα δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτή που έπαιξε στην Κρακοβία και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Αν ήταν η ίδια, θα έλεγα ότι ο κόουτς είχε δει σωστά και ότι είχαν άδικο όσοι του φώναζαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Το ότι άλλαξε την ομάδα Του, το σχήμα Του και προβληματίστηκε για τις προτεραιότητές Του τον τιμάει. Αλλά δικαιώνει ταυτόχρονα όλους εκείνους (με πρώτο ίσως τον Δημήτρη Σαραβάκο) που διέκριναν από τα φιλικά κιόλας ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.

Αίνιγμα

Ο ΠΑΟ είχε σπουδαία απόδοση την Τρίτη, αλλά δεν έχει λύσει τα προβλήματα που τον βασανίζουν από την αρχή της περιόδου. Πατάει λίγο στην περιοχή, αλλάζει πολύ από αγώνα σε αγώνα, έχει παίκτες με αδικαιολόγητα νεύρα. Αν ο προπονητής του είχε δοκιμάσει το τωρινό σχήμα στα φιλικά και αν είχε αξιολογήσει καλύτερα το υλικό της ομάδας στην προετοιμασία, σήμερα θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Με λιγότερα πειράματα και πιο ξεκάθαρες ιδέες, ο καλός Μαλεζάνι (που είναι στην Αθήνα κοντά εννέα μήνες και θα έπρεπε να είχε προσαρμοστεί) θα είχε βρει μια ομάδα της οποίας η λειτουργία δεν θα ήταν αίνιγμα.

Περίπτωση

Όσοι διαφωνείτε, σκεφτείτε απλώς το εξής: ο ΠΑΟ που έπαιξε με την Μπαρτσελόνα υπάρχει περίπτωση να κάνει το ίδιο ματς με την ΑΕΚ; Κι αν όχι, υπάρχει κάποιος που να μπορεί με βεβαιότητα να πει τι ματς θα κάνει; Εγώ ομολογώ ότι έχω μπερδευτεί πολύ. Ευτυχώς, λιγότερο από τον Μαλεζάνι...