Κατάρες και αλήθειες (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε χθες 4-3-3. Το επάρατο σύστημα, που τόσα προβλήματα δημιουργεί, χθες δεν χρησιμοποιήθηκε. Όμως η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν περίπου ίδια με τη Μαδρίτη. Μουδιασμένο ξεκίνημα, σταδιακή άνοδος, εξισορρόπηση του ματς, κατοχή μπάλας, ισοφάριση έπειτα από μια καταπληκτική ενέργεια του Καφέ και ήττα στο τέλος με ένα γκολ–καρμπόν με αυτά που δέχτηκε στο «Μπερναμπέου». Η αλλαγή του συστήματος (οι τρεις πίσω, τα δύο αμυντικά χαφ, τα καλυμμένα άκρα κ.λπ.) δεν βοήθησαν τον Ολυμπιακό να πάρει αποτέλεσμα.

Είχα προαναγγείλει ότι σήμερα θα σας έγραφα για συστήματα και για το επάρατο 4-3-3 που ο Σόλιντ άλλαξε στο «Ζερλάν». Το άλλαξε όμως; Κοιτάζοντας κάποιος τη σύνθεση λέει «ναι», έλα όμως που το γήπεδο λέει άλλα. Μολονότι οι ρόλοι ήταν κάπως διαφορετικοί, ο Ολυμπιακός δεν είχε ποτέ του ούτε τρεις ούτε πέντε στην άμυνα. Ο Μπουλούτ ή ο Πάντος, ανάλογα με τη φορά της φάσης, οπισθοχωρούσαν, αλλά σπάνια το έκαναν και οι δύο. Τις λίγες φορές που οι δύο ακραίοι μπακ χαφ βρέθηκαν μαζί στη γραμμή της άμυνας, ανέβαινε ο Κωστούλας. Όταν οι δύο ήταν αρκετά μπροστά, γύριζε ο Τουρέ: οι αμυντικοί έτσι κι αλλιώς είναι πάντα τέσσερις. Τρεις ήταν πάντα και οι μέσοι, μιας και τους Τουρέ και Στολτίδη πλαισίωναν ή ο Κωστούλας ή κάποιοι από τους ακραίους μπακ χαφ, ενώ τρεις ήταν πάντα οι παίκτες στην επίθεση. Απλώς ο Οκκάς έμοιαζε μόνος λόγω του ότι ο «Τζόλε» και ο Καφές δεν έκαναν τις συγκλίσεις που ο προπονητής ζητάει.

Τρικ

Ο Σόλιντ παίζει 4-3-3 ακόμα και όταν στα χαρτιά νομίζεις ότι κάνει κάτι άλλο. Το τρικ του χθες το βράδυ ήταν να παρασύρει τον Ουγιέ να πιστέψει ότι θα αγωνιστεί πολύ κλειστά, κάνοντας άμυνα με επτά παίκτες, ώστε να παρασυρθεί η Λιόν να ανοίξει το ματς στο πλάι και να βρει ο Ολυμπιακός χώρους στον άξονα, για να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα του Οκκά. Όμως το καταπληκτικό φάουλ του Ζουνίνιο τα χάλασε όλα.

Σχήμα

Αυτά τα περάσματα, από κάτι που αρχικά μοιάζει με 3-6-1 στο αγαπημένο 4-3-3 του κόουτς, δείχνουν πόσο ευμετάβλητη μπορεί να είναι η διάταξη μιας σχηματοποιημένης ομάδας. Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι η διάταξη (ελπίζω να σας εξήγησα ότι αυτή με δύο εντολές την κάνεις ό,τι θες…), αλλά οι ρόλοι. Στο 4-3-3 του φετινού Ολυμπιακού, αν αριστερά παίζουν ο Γεωργάτος, ο Ριβάλντο και ο Τζόρτζεβιτς ο αμυντικός θα υποφέρει –γιατί οι άλλοι δύο δεν μαρκάρουν– και ο επιθετικός θα έχει πολλές ευκαιρίες –γιατί οι άλλοι δύο έχουν ποιότητα. Και οι τρεις μαζί, όμως, συνυπάρχουν κόντρα στη λογική. Χθες με τον Μπουλούτ, τον Στολτίδη και τον «Τζόλε» σε αυτή την πλευρά (ανεξαρτήτως διάταξης) όλα ήταν λογικότερα. Και αν ο Σόλιντ δεν έβγαζε τον Στολτίδη, μάλλον θα έπαιρνε την ισοπαλία.

Ρόστερ

Ας πούμε μια αλήθεια για να ξορκίσουμε τις κατάρες. Ο Ολυμπιακός έχει ένα τόσο κακοφτιαγμένο ρόστερ που κανένας προπονητής (που φτιάχνει ομάδες και δεν παίζει χύμα, γιούργια και πίσω γερά) δεν θα μπορούσε να τον καλουπώσει σε ένα σύστημα χρησιμοποιώντας στην ενδεκάδα τους καλούς παίκτες του. Για να παίξει ο Ολυμπιακός 3-5-2 χρειάζεται δύο μπακ χαφ που να παίζουν όλη την πλευρά και τέτοιους δεν έχει –ενώ σε ένα τέτοιο σχήμα είναι απορίας άξιον το πού θα παίξει ο «Τζόλε». Για να παίξει ταμπούρι 5-4-1 ή μοντέρνο 4-4-2 (που είναι παντός καιρού) χρειάζεται κάποιο δεξί χαφ (και τέτοιο δεν αγόρασε), ενώ είναι βέβαιο ότι οι πλάγιοι αμυντικοί του θα είναι τόσο ακάλυπτοι όσο και στο 4-3-3 του Σόλιντ. Άλλο σύστημα λογικό, εγώ δεν ξέρω.

Μεταγραφές

Τι έχει συμβεί; Τα τέσσερα τελευταία καλοκαίρια (για την ακρίβεια, από την τρίτη χρονιά του Τάκη Λεμονή κι έπειτα, δηλαδή και επί ημερών Προτάσοφ, Μπάγεβιτς και Σόλιντ) καμία μεταγραφική καμπάνια δεν έγινε με βάση κάποιο τεχνικό σχέδιο. Οι μεταγραφές στον Ολυμπιακό γίνονται με βάση το αν ο πρόεδρος ξέρει τον παίκτη που προτείνεται. Ο Κόκκαλης δεν θα έπαιρνε ποτέ το καλοκαίρι τον Ντραγκουτίνοβιτς και τον Μπενζά, διότι δεν τους ξέρει. Θα αγόραζε ευχαρίστως τον Ρομπέρτο Κάρλος και τον Ρονάλντο αν αυτοί κόστιζαν τρία εκατομμύρια ευρώ ο ένας κι ας είχαν τρία χρόνια να παίξουν μπάλα!

Αυθαιρεσία

Ο Ολυμπιακός παίρνει το πρωτάθλημα γιατί στην Ελλάδα στα 25 από τα 30 ματς που δίνει μπορεί να γίνει κάθε τακτική αυθαιρεσία. Μπορεί να παίξει δεξί χαφ ο Μπαμπαγκίντα, δεξί εξτρέμ ο Καστίγιο, αμυντικό χαφ ο «Τζόλε», έξω αριστερά ο Οκκάς, στόπερ ή λίμπερο ο Τουρέ, φορ ο Ριβάλντο και να νικήσει ο Ολυμπιακός την Καλλιθέα 7-0. Όμως αυτές οι τακτικές αυθαιρεσίες πληρώνονται: όταν η κατάσταση σοβαρεύει, ο μαλθακός Ολυμπιακός χάνεται. Αυτή η έλλειψη πλάνου –το χύμα ποδόσφαιρο- δημιουργεί παίκτες με «υπαρξιακά προβλήματα»: όταν αρχίζει η θύελλα και οι αυτοσχεδιασμοί δεν περνάνε, το ατομικό ταλέντο δεν σε σώζει. Σε βοηθά μόνο η ομαδική δουλειά και γι' αυτή χρειάζεται οργάνωση παιχνιδιού, δηλαδή εφαρμογή όσων διδάσκονται στην προπόνηση. Αυτό προσπαθεί να κάνει κατανοητό ο Νορβηγός.

Πίστη

Για μένα δεν είναι έκπληξη η εικόνα του Ολυμπιακού του Σόλιντ. Πρόκειται για μια ομάδα της οποίας οι παίκτες προσπαθούν να μάθουν κάτι που δεν τους φαίνεται απαραίτητο. Αυτό το μάθημα το αντιμετώπισαν σε κάποια ματς με σοβαρότητα (ΠΑΟ, ΑΕΚ), σε άλλα με επιπολαιότητα (Ρόζενμποργκ, ΠΑΟΚ) και σε άλλα με αρχικές επιφυλάξεις, που ευτυχώς δεν έγιναν φόβοι, γιατί τότε ο Ολυμπιακός θα γνώριζε τη διάλυση (Ρεάλ Μαδρίτης, Λιόν). Αυτό που –κυρίως– χρειάζεται είναι πίστη. Αν δεν πιστέψουν στο δόγμα του Σόλιντ, η χρονιά θα χαθεί με ανούσια σκαμπανεβάσματα απόδοσης και το καλοκαίρι ή θα φύγει ο τεχνικός (και ο Ολυμπιακός θα έχει χάσει μία ακόμα ευκαιρία να γυρίσει σελίδα) ή θα φύγουν αρκετοί πρωτοκλασάτοι. Και αυτή τη φορά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα φύγει ο κόουτς.