Προφητείες, βραβεία και νευροπάθειες (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Σε μια χώρα στην οποία προδόθηκε ο Λεωνίδας, δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας και αφορίστηκε ο Παπαδιαμάντης βρίσκω απόλυτα λογικό το ότι κανείς δεν βρέθηκε να πει μια καλή κουβέντα για τον τίτλο στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Φως» την Τετάρτη, ανήμερα δηλαδή του παιχνιδιού στο καταραμένο «Ζερλάν».

«Αν είσαι 1-1 στη Ρεάλ ως το 86', τότε μπορείς και στη Λιόν».

Καταλάβατε; Επειδή το «Φως» ρίσκαρε και κατάφερε να πέσει μέσα, να πετύχει κέντρο, να χτυπήσει φλέβα χρυσού, πείτε το όπως σας αρέσει, τώρα όλοι οι υπόλοιποι κάνουν το κορόιδο. Αφού δεν είναι σε θέση να παραδεχτούν τις ιδιαίτερες ικανότητες του «Φωτός», καλά θα κάνουν να κρυφτούν, γιατί στο 86' το σκορ ήταν 1-1. Μετά… έγιναν τα γνωστά, αλλά αυτά δεν χρειάζεται να τα μαντέψει κανείς. Ακόμα και ένας Πητ Παπαδάκος, μιλώντας στον Θέμη σε μια κακή μέρα του, θα προέβλεπε το τέλος αυτού του παιχνιδιού. Είναι το αντίθετο των ταινιών του Τζέιμς Μποντ. Σε αυτές μόλις ο χρόνος αρχίζει να μετρά αντίστροφα για να τελειώσει το έργο, γίνεται ένα κόλπο και σώζεται η ανθρωπότητα. Στα ματς του Ολυμπιακού μόλις ο χρόνος αρχίσει να μετρά αντίστροφα, γίνεται κάτι και πέφτουν όλοι τάβλα.

Στην καλή εφημερίδα, όμως, όπως μαθαίνω από καλά πληροφορημένες πηγές (κλάιν μάιν...), έχει πέσει μεγάλος προβληματισμός. «Αφού μπορούμε να προβλέψουμε μέχρι το 86'», σκέφτονται, «γιατί δεν το προχωράμε, κατ' αρχάς μέχρι το 90’ και, αν πάει καλά, μέχρι τη λήξη, μήπως έτσι καταφέρει και δεν χάσει την επόμενη φορά εκτός έδρας ο Ολυμπιακός; Ετσι κι αλλιώς τα έχουμε δοκιμάσει όλα».

Ετσι, ο επόμενος τίτλος θα είναι ο εξής: «Αν είσαι 1-1 στη Λιόν μέχρι το 89', μπορεί, που λέει ο λόγος, κάποτε να τα καταφέρεις»…

Την ίδια ώρα, λοιπόν, που στο «Φως» σκέφτονται να ξαναστήσουν το Μαντείο των Δελφών, ένας άλλος θεσμός γεννιέται. Αυτός της «Εξύμνησης της Λευκής Ισοπαλίας», που θα συνοδεύεται από το βραβείο «Χρήστος Αρχοντίδης». Για τους φίλους του «Αρχο» –που δεν είναι λίγοι, ίσα ίσα.

Το βραβείο φέρει δικαίως το όνομα του κορυφαίου Έλληνα προπονητή ποδοσφαίρου, όλων των ειδών, συμπεριλαμβανομένων των Subbuteo, ξύλινου σφαιριστηρίου, ποδοσφαίρου με σούστες κ.λπ. Το βραβείο παίρνει το όνομά του λόγω του ότι ο κυρ Χρήστος ήταν ο πρώτος που ανήγαγε σε τρομακτική επιτυχία την ισοπαλία που κατάφερε να πάρει η Εθνική την 30ή Μαρτίου 1983 στο Γουέμπλεϊ.

(Σημειωτέον, ο Αρχοντίδης είναι –όπως ο Πανταζής και ο Θάνος Μικρούτσικος– ένας από τους λίγους που το όνομά τους έχει γίνει τραγούδι! Πριν από λίγα χρόνια ο Αντώνης Ρέμος είχε τραγουδήσει σε στίχους Ναταλίας Γερμανού «στην καρδιά σου πως υπάρχω, ότι βασιλεύω κι ΑΡΧΟ κι ότι μ' αγαπάς το ίδιο όπως σ' αγαπώ»...)

Ηταν τόσο μεγάλη η χαρά του κυρ Χρήστου τότε για το 0-0 στο Γουέμπλεϊ, που ο θρύλος λέει ότι (για να γνωρίζουν και οι νέοι) μετά τη λήξη του παιχνιδιού, όντας σε έξαλλη κατάσταση, αγκάλιαζε και φιλούσε τους Αγγλους ποδοσφαιριστές, που εν τω μεταξύ είχαν αλλάξει φανέλες με τους δικούς μας, νομίζοντας πως ήταν οι Έλληνες!

Αυτός ο άθλος, αυτή η λευκή ολόχρυση ισοπαλία θεωρείται ακόμα και σήμερα από πολλούς –και όχι άδικα– ανώτερος από την κατάκτηση του Euro στην Πορτογαλία. Κι αυτό γιατί οι Αγγλοι έπειτα από εκείνον τον αλησμόνητο για τον Χρήστο Αρχοντίδη αγώνα αποφάσισαν να γκρεμίσουν το Γουέμπλεϊ, ενώ οι Πορτογάλοι άφησαν τα στάδιά τους άθικτα.

Υποψήφιος, λοιπόν, για το βραβείο «Εξύμνησης της Λευκής Ισοπαλίας Χρήστος Αρχοντίδης» είναι ο Παύλος Παπαδημητρίου, λόγω του χθεσινού άρθρου του στο «Sportime» και στη στήλη του «Play by Play», με τίτλο «Ο ΠΑΟ το 'χει». Αναδημοσιεύω την εισαγωγή και είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε με την πρότασή μου:

«Καλημέρα σας. Δυστυχώς δεν νίκησε ο Παναθηναϊκός. Δεν νίκησε, παρ' ότι μπορούσε να νικήσει. Βέβαια, δεν έχασε κιόλας, ενώ θα ήταν δυνατό να χάσει από την Μπαρτσελόνα. Στ' αλήθεια δεν ξέρω αν τελικά θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι ή δυσαρεστημένοι από το τελικό 0-0 του αγώνα του Ολυμπιακού Σταδίου. Κι αν είδα σωστά τις δηλώσεις που έκανε στη ΝΕΤ (…), ούτε ο Μαλεζάνι ήξερε πώς να νιώσει».

Μολονότι εγώ τον Ιταλό τον είδα μες στην τρελή χαρά, καταλαβαίνω τον συνάδελφο. Από τη στιγμή που ο ψύχραιμος Παύλος, πέρα από τα αμλετικά διλήμματά του (να είμαστε ή να μην είμαστε…), κατάφερε με έναν τρόπο μεταφυσικό να «δει» τις δηλώσεις του Ιταλού, επηρεασμένος προφανώς από τη μαγεία του παιχνιδιού και του αποτελέσματος, τότε αξίζει να βραβευτεί. Εχει πέσει όμως πάνω σε αντιπάλους πολύ δυνατούς.

Το πρωτοσέλιδο του «Derby», σε συνδυασμό με το ρεπορτάζ που το συνοδεύει, είναι κάτι το καταπληκτικό. «Υπόκλιση από τον ξένο Τύπο για τον Παναθηναϊκό», γράφει, αγγίζοντας το βραβείο. Μόνο που ο ξένος Τύπος έχει διαφορετική γνώμη.

Γράφει το «Derby» στη σελίδα 11, μεταφέροντας τα ρεπορτάζ των ξένων εφημερίδων:

«Αs: "Η Μπαρτσελόνα παρουσίασε άσχημο ποδόσφαιρο (…) και ήταν ανίκανη να επικρατήσει ενός κατώτερου αντιπάλου".
Sport: "Και πάλι τα αστέρια της Μπάρτσα δεν έλαμψαν και η καταστροφή ήταν σχεδόν αναπόφευκτη".
Μarca: "Η Μπαρτσελόνα τα… μπέρδεψε κι έφυγε με ισοπαλία από την Αθήνα.
L' Equipe: "Ανιαρό παιχνίδι έγινε στην Αθήνα και η ισοπαλία ικανοποιεί και την Μπαρτσελόνα και τον Παναθηναϊκό».

Σταματάω εδώ, γιατί αν αυτοί είναι ύμνοι για τον ΠΑΟ, ο «Πρωταθλητής» είναι η μοναδική εφημερίδα που εκφράζει 100% τη διοίκηση της «πράσινης» ΠΑΕ…

Κι όμως, αυτό που το «Derby» δεν κατάφερε να κάνει με το πρωτοσέλιδό του και τα ρεπορτάζ του το πέτυχε ο καλός συντάκτης του Κώστας Πιτιακούδης, διότι ως γνωστόν «όσα ξέρει ο Πιτιακούδης δεν τα ξέρει ο Γκόντζος όλος».

Στην έγκριτη στήλη του ο Πιτιακούδης εξυμνεί τη λευκή ισοπαλία με έναν τρόπο που θα ζήλευε κι ο ίδιος ο «Αρχο». «Ο Παναθηναϊκός -γράφει- κέρδισε (σ.σ. ναι ΚΕΡΔΙΣΕ) την Μπαρτσελόνα κι αυτός ασχολούνταν… (κ.λπ., κόβω το υπόλοιπο, γιατί μπροστά στη διαπίστωση ότι το 0-0 αποτελεί νίκη του ΠΑΟ δεν έχει αξία).

Τελικά το αποτέλεσμα αυτό είναι τόσο σπάνιο, τόσο μοναδικό και τόσο υπέρλαμπρο, που θα γίνει όπως με τα Σκόπια: θα αποκτήσει διπλή ονομασία. Για τους ξένους (και ειδικά τους ανθέλληνες) θα είναι μια λευκή ισοπαλία, ενώ στην Ελλάδα θα είναι νίκη και –γιατί όχι;– θρίαμβος. Η μεγαλύτερη ήττα της Μπάρτσα στα χρονικά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου…

(Ήθελα να κλείσω σήμερα μόνο με το επίτευγμα του ΠΑΟ, αλλά ένας φίλος μού ζήτησε να γράψω κάτι για τον Μπουμπένκο, που γύρισε στον Πανιώνιο. Σας πληροφορώ ότι ο άνθρωπος είναι εντελώς καλά. Το πρόβλημα που είχε στα νεφρά, για το οποίο νοσηλεύτηκε πριν από λίγες μέρες, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Απλώς είχε δει μια κασέτα με ένα ματς του φετινού Πανιωνίου και άρχισε να γελάει. Καμιά φορά από τα γέλια παθαίνεις τα χειρότερα…).

Μολονότι η στήλη ασχολήθηκε με τον ΠΑΟ, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να χαρίσω το σκίτσο στο κέντρο της σελίδας στον Ριβάλντο. Είμαι βέβαιος ότι σήμερα λογιών λογιών αρθρογράφοι θα επισημάνουν την απουσία του στο «Ζερλάν» και θα ήθελαν να τον δουν να επιστρέφει στην ενδεκάδα όπως ο θρυλικός Μοναρχίξ. Ο μόνος, ίσως, που τρέχει λιγότερο και από τον Βραζιλιάνο άσο…