Χαμάληδες και πριμαντόνες (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Έχω εγκαίρως επισημάνει ότι στα δικά μου μάτια η μεγαλύτερη δυσκολία του Ολυμπιακού του Σόλιντ σε αυτό το ξεκίνημα της περιόδου δεν είναι στην άμυνα, είναι στην επίθεση. Δεν μιλάω τόσο για τις γραμμές και τους παίκτες που τις απαρτίζουν, αλλά για τη συμπεριφορά της ομάδας συνολικά. Όταν ένας προπονητής αποφασίζει να φτιάξει μια ομάδα που θα παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, το ρίσκο να καταργήσει σχεδόν τη στρατηγική και να κάνει κάθε φορά κάτι δεδομένο θα πρέπει να ανταμείβεται με φάσεις για γκολ. Αν αυτό δεν συμβαίνει, η πρωτοβουλία και η αυτοκαταστροφή είναι περίπου το ίδιο πράγμα.

Ο Σόλιντ παιδεύεται να φτιάξει μια ομάδα που θα παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Τι σημαίνει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Γενικά σημαίνει επιθετική νοοτροπία και διάθεση να κάνεις παιχνίδι. Το ειδικό μέρος είναι πιο ενδιαφέρον. Κατ' αρχάς, ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας σημαίνει κλείνω τον αντίπαλο, δηλαδή ανεβάζω την άμυνά μου όσο ψηλότερα γίνεται και κατά συνέπεια πρεσάρω, δηλαδή πιέζω οργανωμένα και όχι όποτε γουστάρω τους παίκτες του αντιπάλου που κατεβάζουν την μπάλα. Αν δεν το κάνω κι αφήνω τον αντίπαλο να τη μοιράζει όπως θέλει, με τις ταχύτητες που παίζεται το μοντέρνο ποδόσφαιρο απλώς εκθέτω την άμυνά μου. Όλοι οι επιθετικοί του κόσμου σήμερα τιμωρούν τις απροστάτευτες άμυνες.

Κατοχή

Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, παίρνω την πρωτοβουλία δεν σημαίνει έχω απαραίτητα κατοχή μπάλας. Αν έχω την μπάλα έξω από την περιοχή της άμυνάς μου και τη στριφογυρίζω μεταξύ στόπερ, αμυντικού χαφ και λίμπερο (όπως έκανε ο Ολυμπιακός στην Κρήτη), δεν έχω την πρωτοβουλία: απλώς κωλοβαράω και δικαιώνω τον «Αναστό» όταν λέει ότι «δεν υπάρχει κατοχή μπάλας, κατοχή υπήρχε το 1940»!

Υποψίες

Παίζω ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας σημαίνει πιέζω και ξέρω τι θα κάνω με την μπάλα όταν την πάρω στα πόδια μου. Στα γκολ που ο Ολυμπιακός πέτυχε εναντίον του ΠΑΟ και της ΑΕΚ (εκεί που υπήρχαν κενοί χώροι) φάνηκε ότι οι δημιουργικοί και επιθετικοί παίκτες του Ολυμπιακού (όχι μόνον ο Τζόρτζεβιτς, ο Οκκάς και ο «Ρίμπο», αλλά και ο Καφές, ο Στολτίδης, ο Κωνσταντίνου και ο Μπαμπαγκίντα) ήξεραν κάτι πολύ σημαντικό: πού βρίσκεται και πώς θα κινηθεί ο συμπαίκτης τους. Η γρήγορη κυκλοφορία, η κίνηση στον χώρο όσων δεν έχουν την μπάλα (ο Μπαμπαγκίντα στο ματς με την ΑΕΚ ανοίγει τον διάδρομο στον Κωνσταντίνου πριν από το 1-2) και η γνώση της αδυναμίας της άμυνας του αντιπάλου (θυμηθείτε τα δύο γκολ εναντίον του ΠΑΟ) δημιούργησαν τη βάσιμη υποψία ότι υπάρχει ένα πλάνο προσχεδιασμένης ανάπτυξης.

Πίστη

Άλλο, όμως, οι υποψίες κι άλλο η βεβαιότητα. Η βεβαιότητα δημιουργεί πίστη, η υποψία νέες υποψίες. Η νέα υποψία είναι ότι στα ντέρμπι ο Ολυμπιακός πιο πολύ εκμεταλλεύτηκε τα δώρα των αντιπάλων παρά δημιούργησε. Η στατικότητα της επίθεσης στα ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟK και τον ΟΦΗ (αλλά και με τη Λιόν και τη Ρεάλ Μαδρίτης, στα οποία ο πρωταθλητής είχε κατοχή μπάλας, αλλά λίγες ευκαιρίες) μαρτυρά ότι το μάθημα δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό.

Επιπόλαιος

Θα έλεγα με πόνο ψυχής (γιατί εμένα αυτό το ποδόσφαιρο που γουστάρει ο Σόλιντ μου αρέσει και το έχω δει) ότι ο δρόμος είναι γεμάτος αμφιβολίες. Το πιο ανησυχητικό για τον Ολυμπιακό είναι ότι στις τρεις συνεχείς ήττες του οι αντίπαλοι προπονητές έκαναν το ίδιο: μαζεύουν την ομάδα τους στα 30 μέτρα της άμυνας, περιμένουν πρεσάροντας χαμηλά και ψάχνουν τις αντεπιθέσεις γνωρίζοντας ότι η ομάδα του Σόλιντ, προσπαθώντας να πάρει την πρωτοβουλία, θα τους δώσει χώρους να τρέξουν και χρόνους να παίξουν. Η Λιόν το έκανε στο β' ημίχρονο και θα μπορούσε να καθαρίσει το ματς νωρίτερα –μην ξεχνάτε ότι δεν της μέτρησαν κανονικό γκολ. Ο ΠΑΟΚ και ο ΟΦΗ ακολούθησαν την ίδια στρατηγική (της υπομονής), ξέροντας ότι ο Ολυμπιακός θα τους δώσει τις ευκαιρίες να (αντ)επιτεθούν γιατί στο κουβάλημα της μπάλας είναι επιπόλαιος.

Λατρεία

Αν κάθε φορά που ο Ολυμπιακός βρίσκει μια κλειστή άμυνα μπλέκει, τότε μιλάμε για αυτοκαταστροφή. Ο Νορβηγός γουστάρει το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά στην Ελλάδα υπάρχει λατρεία του ποδοσφαίρου της προσαρμογής στον αντίπαλο ή (για να δανειστώ τον εύστοχο όρο ενός φίλου) του «ποδοσφαίρου των πειρατών»! Ο Ρεχάγκελ (που έξω θεωρείτο ξεπερασμένος) εδώ έσκισε και γιατί αυτό που «διδάσκει» είναι πολύ κατανοητό στον μέσο ποδοσφαιριστή, οπαδό, παράγοντα, αθλητικογράφο: για όλους αυτούς ο Σόλιντ είναι κάτι μυστήριο. Κάτι σαν Δον Κιχώτης που γράφει σε μπλοκάκι.

Συμπαίκτες

Πώς λύνεται το πρόβλημα με τις κλειστές άμυνες; Με ακόμα καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, πολλές κούρσες των παικτών που έρχονται από τα μετόπισθεν, ακόμα περισσότερο πρέσινγκ. Κυρίως, όμως, πρέπει να γίνει βίωμα ότι το παιχνίδι του Σόλιντ είναι μοιρασμένο και απαιτεί τη συμμετοχή όλων: δεν υπάρχουν χαμάληδες και πριμαντόνες, αλλά μόνο συμπαίκτες. Ο προπονητής επιμένει στο να κάνει κατανοητή τη διάταξη και δεν την αλλάζει (παρά μόνο όταν η ομάδα του μοιάζει κουρασμένη, όπως στο «Ζερλάν» και στην Κρήτη), ακριβώς γιατί πιστεύει ότι οι παίκτες του πρέπει να μάθουν καλά τις θέσεις, τις κινήσεις και τους τρόπους των συμπαικτών τους. Αν ένας ή δύο ή τρεις πιστεύουν ότι αυτό δεν χρειάζεται γιατί οι ίδιοι με την μπάλα στα πόδια πρέπει να έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι γουστάρουν, πρόοδος δεν θα υπάρξει.

Εγγύηση

Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, δεν υπάρχει εγγύηση ότι το ποδόσφαιρο του Σόλιντ οδηγεί σε συγκλονιστικές επιτυχίες. Μπορεί να του πάρουν όσους παίκτες θέλει και πάλι να μην καταφέρει να φτιάξει την ομάδα που ονειρεύεται: τίποτα στο ποδόσφαιρο δεν είναι δεδομένο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αν δεν πιστεύεις στο ιδεολόγημα του κόουτς, δεν υπάρχει πιθανότητα να κάνεις τίποτα. Η πίστη και η εμπιστοσύνη είναι η βάση της επιτυχίας: όλα τα άλλα έπονται.

Άκαπνος

Ο Σόλιντ θέλει πιστούς στρατιώτες. Φοβάμαι ότι ο Ολυμπιακός έχει πολλούς λοχίες, που μάλιστα έχουν κερδίσει την προαγωγή τους στα πεδία των μαχών και τον βλέπουν σαν άκαπνο δόκιμο ανθυπολοχαγό….