Δεν υπάρχει κανένας εχθρός (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Πήρα πάρα πολλά e-mail στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) αυτή την εβδομάδα από φίλους του ΠΑΟ και αναγνώστες της «SportDay», οι οποίοι μου καταλογίζουν ότι στην κριτική μου έχω αδικήσει τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Χαίρομαι ειλικρινά, γιατί ο Ιταλός είναι πολύ συμπαθής. Και σε μένα είναι συμπαθής και ποτέ δεν έχω γράψει ότι πρέπει να τον διώξουν ή να τον κρεμάσουν ή να τον σταυρώσουν ή δεν ξέρω τι άλλο. Αλλά άλλο η συμπάθεια που νιώθω για τους ανθρώπους και άλλο η πραγματικότητα με την οποία ασχολούμαι. Καταλαβαίνω τα οπαδικά αισθήματα, αλλά ποτέ δεν αποτέλεσαν κριτήριο για τις κρίσεις μου.

Ο Μαλεζάνι ήρθε στον ΠΑΟ τον περασμένο Φεβρουάριο. Του δόθηκε -και πολύ σωστά- αρκετός χρόνος για να προσαρμοστεί. Του προσφέρθηκε αυτή η δυνατότητα όχι μόνο από τη διοίκηση του ΠΑΟ (που πολύ καλά έκανε και τον στήριξε στα δύσκολα, αφού τον πιστεύει) αλλά και από τους οπαδούς της ομάδας και από τον Τύπο. Θυμίζω ότι τα αποτελέσματά του υπήρξαν χειρότερα από αυτά του Τότη Φυλακούρη, αλλά πολύ σωστά δεν του ασκήθηκε κριτική για τίποτα. Ούτε για τον αποκλεισμό από τη Σεβίλλη με δύο γκολ στα τελευταία λεπτά (σας θυμίζει κάτι;) ούτε για την απώλεια του πρωταθλήματος (που ουσιαστικά χάθηκε στα κακοπροετοιμασμένα ματς με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ) ούτε για τα κρούσματα απειθαρχίας, τα οποία στο διάστημα της παραμονής του φούντωσαν. Αντιθέτως, ο Ιταλός κόουτς πιστώθηκε προσωπικά όποια επιτυχία είχε ο ΠΑΟ στο συγκεκριμένο διάστημα: όχι μόνο τη βελτίωση της άμυνας (η οποία επί Σκάζνι είχε γίνει... μπάτε σκύλοι, αλέστε) αλλά και τη νίκη στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό κ.ά.

Επιλογές

Το καλοκαίρι, ο προπονητής του ΠΑΟ, με γνώση πλέον της ελληνικής πραγματικότητας, έκανε τις επιλογές του. Πήρε αρκετούς καινούργιους παίκτες, έδιωξε κάποιους και κράτησε τους περισσότερους. Δεν λέω ότι η ομάδα που έπρεπε να παρουσιάσει τον Σεπτέμβριο όφειλε να είναι 100% έτοιμη: υπάρχουν πράγματα που και να θες, δεν γίνονται. Ωστόσο, όφειλε σε αυτή την ομάδα να φαίνεται αμέσως κάτι, το χέρι του προπονητή. Ο ΠΑΟ έπρεπε να είναι προϊόν ενός ξεκάθαρου τεχνικού σχεδίου. Μην ξεχνάμε ότι ο προπονητής του είχε την πολυτέλεια να πετάξει ένα πρωτάθλημα. Η θυσία του πρωταθλήματος ήταν αυτό που στα δικά μου μάτια δημιούργησε μεγάλες απαιτήσεις και όχι η προσδοκία ότι θα δω κάτι που δεν έχω ξαναδεί: αυτά μπορεί να τα πιστεύουν οι οπαδοί, όχι όσοι κάνουν τη δουλειά τη δική μου.

Ψύχωση

Η εντύπωση που δημιουργήθηκε την καλοκαιρινή περίοδο είναι ότι η θυσία του πρωταθλήματος δεν πήγε στράφι. Μόνο που όποιος το πιστεύει αυτό, ξεχνάει ότι, όπως στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι υπάρχει η ψύχωση ότι όλοι οι παίκτες που φέρνει είναι παικταράδες (ανεξάρτητα αν λέγονται Λέμενς, Μπαμπαγκίντα, Ντάνι, Μπουλούτ κ.λπ.), στον ΠΑΟ υπάρχει η επίπλαστη σιγουριά ότι ετοιμάζεται μία νέα ομάδα που θα κάνει θαύματα και δεν θα θυμίζει την παλιά. Χρόνια τώρα, καλοκαιριάτικα, πλασάρεται το ίδιο έργο. Αν μας προετοιμάζουν για υπερπαραγωγή και προκύπτει σινεμά του δημιουργού με επιχορήγηση από το κέντρο κινηματογράφου, εγώ δεν φταίω.

Χρόνος

Το καλοκαιρινό σχέδιο του Μαλεζάνι υπήρξε τελικά μια θλίψη. Ο Μπίσκαν και ο Κονσεϊσάο δεν μπόρεσαν ποτέ να βρεθούν μαζί. Ο Σέριτς αποδείχτηκε καλός παίκτης, αλλά όχι αριστερό μπακ. Ο Ολισαντέμπε δεν αντικατέστησε τον Κωνσταντίνου, ο Σανμαρτεάν εξαφανίστηκε και το 3-4-3 της Κρακοβίας και της Νίκαιας το θυμόμαστε νομίζω όλοι ως εφιάλτη. Η μεγάλη αρετή του κόουτς ήταν ότι σε στιγμές πανικού δεν έχασε την ψυχραιμία του και άλλαξε πολλά. Μπράβο του και μαγκιά του. Όμως ο χρόνος που χάθηκε ίσως αποδειχτεί στο ταμείο που θα γίνει στο τέλος πολύ ακριβός.

Υλικό

Τι έσωσε τον Μαλεζάνι; Πιστεύω το γεγονός ότι ο ΠΑΟ έχει πολύ καλύτερο υλικό από τους ανταγωνιστές του. Δεν έχει μέσους που σκοράρουν (ούτε και τρόπους για να φτάνουν αυτοί στο γκολ, αφού το καλοκαίρι δουλεύαμε άλλα πράγματα…), αλλά οι επιθετικοί του είναι εξαιρετικοί παίκτες. Στην άμυνα υπάρχει η πολυτέλεια αναπληρωματικών που λέγονται Γκούμας και Κώτσιος και στη μεσαία γραμμή αποδείχτηκαν χρήσιμοι ακόμα και παίκτες, όπως ο Αντριτς, που στην προετοιμασία ο προπονητής τον δοκίμαζε στη γραμμή των στόπερ (!). Κυρίως όμως ο ΠΑΟ έχει τη δύναμη να ποντάρει σε νέα παιδιά, κάτι που ο Ολυμπιακός δεν κάνει εκ πεποιθήσεως (και συχνά το πληρώνει) και η ΑΕΚ δεν κάνει γιατί φοβάται. Στον ΠΑΟ η διοίκηση κατ' αρχήν πίστεψε στον Δάρλα, τον Μάντζιο, τον Λεοντίου, τον Τζιόλη: ο προπονητής αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να ποντάρει σε αυτούς στα δύσκολα, γιατί φρόντισαν να μην έχει άλλους.

Φρεσκάδα

Η ποιότητα και η φρεσκάδα του υλικού κρατάει ζωντανό τον ΠΑΟ, που δεν έχει κάνει από το ξεκίνημα της σεζόν κανένα ολοκληρωμένο παιχνίδι –ειδικά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στα ντέρμπι πέταξε ημίχρονα και παρουσιάστηκε και στα δύο μπερδεμένος στην αρχή. Στη Λιβαδειά και στη Νίκαια οι εμφανίσεις ήταν για κλάματα. Με τον Πανιώνιο σκόραρε μόνο στις στημένες φάσεις, με τον Ακράτητο χάζευαν τον Μερίνο και στην Καλλιθέα για ένα ημίχρονο επικρατούσε ύπνος βαθύς. Σε όλα αυτά τα παιχνίδια ο προπονητής άλλαζε παίκτες στα πλάγια, επιθετικά δίδυμα, κεντρικούς αμυντικούς και έδινε την εντύπωση ότι παλεύει. Μόνο που δεν υπάρχει εχθρός. Εχθρός στην πραγματικότητα είναι μόνο ο εαυτός του.

Έγκλημα

Την Κυριακή ο ΠΑΟ παίζει με τον ΠΑΟΚ και μετά πάει στη Βαρκελώνη. Ο Μαλεζάνι δεν κινδυνεύει, δεν θα φύγει και δεν πρέπει να φύγει, γιατί έτσι όπως έχει μπλέξει τον ΠΑΟ, είναι ο μόνος που μπορεί να τον ξεμπλέξει. Αν οι δυσκολίες αυτών των ματς τον βοηθήσουν να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του, προλαβαίνει να φτιάξει μία πολύ καλή ομάδα, η οποία θα ξέρει τι θέλει, δεν θα πελαγώνει όταν την πρεσάρουν και θα προσφέρει και θέαμα. Και δεν χρειάζεται να χάσει και άλλο πρωτάθλημα ο ΠΑΟ για να τα δει κανείς αυτά. Η απώλεια του φετινού με βάση και την κατάσταση των υπολοίπων θα είναι έγκλημα...