Όχι άλλο φαρμάκι (Αντώνης Καρπετόπουλος / Sportday)

Είσαι οπαδός του ΟΦΗ. Δεν είσαι από αυτούς που πάνε στο γήπεδο κάθε Κυριακή για να βρίσουν, ούτε βλέπεις το ποδόσφαιρο σαν ευκαιρία για εκτόνωση. Είσαι νορμάλ άνθρωπος. Έχεις μια νορμάλ δουλειά, μια νορμάλ οικογένεια, νορμάλ φίλους, νορμάλ ζωή. Δεν έχεις μάθει να απαιτείς υπερβολικά πράγματα, πιστεύεις ότι υπάρχουν ομάδες που δεν αγωνίζονται για πρωταθλήματα και Κύπελλα και τίτλους, αλλά για την αξιοπρέπειά τους και για να μπορούν να περηφανεύονται για την έδρα τους ή γιατί κάποτε, κόντρα στα προγνωστικά, έκαναν το θαύμα της μιας βραδιάς. Γι' αυτό είσαι ΟΦΗ. Για την κρητική περηφάνια, που φουντώνει στο στήθος όταν πιεις δυο ρακές παραπάνω.

Είσαι οπαδός του ΟΦΗ. Το ξέρεις ότι στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο τα καλά και είσαι πάντα προετοιμασμένος. Όμως άλλο πράγμα είναι οι δυστυχίες που έρχονται ξαφνικά κι άλλο οι καταδίκες από δικαστήριο με στημένη σύνθεση. Άλλο να πονάς κι άλλο να σε μαχαιρώνουν. Άλλο να υποφέρεις κι άλλο να πρέπει ντε και καλά να πεθάνεις. Άλλο να έχεις αγωνία κι άλλο να ξέρεις τον δολοφόνο πριν αρχίσει το θρίλερ. Άλλο να περιμένεις θρίλερ κι άλλο να βλέπεις μια κωμωδία κακής ποιότητας. Άλλο να χάνεις κι άλλο να χάνεις πάντα.

Προσχήματα

Είσαι οπαδός του ΟΦΗ. Σου έχουν πει ότι άλλες ομάδες από την επαρχία διαλύθηκαν και εσύ χρόνια τώρα βλέπεις την ομάδα σου στην Α' Εθνική κατηγορία. Αναρωτιέσαι πώς γίνεται να συγκρίνεται η δυναμικά αναπτυσσόμενη για δύο δεκαετίες Κρήτη με τις φτωχές πόλεις της Βορείου Ελλάδος, οι ομάδες των οποίων παρήκμασαν, καταστράφηκαν οικονομικά και χάθηκαν. Αναρωτιέσαι γιατί κάθε φορά που βρίσκεται κάποιος με καταγωγή από τη Μεγαλόνησο και δυνατό πορτοφόλι, τα χρέη της ομάδας ξαφνικά αυξάνουν. Αναρωτιέσαι πώς γίνεται άνθρωποι με φορολογικές δηλώσεις της πλάκας να εμφανίζονται ως πιστωτές της ΠΑΕ, χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο να δικαιολογήσουν τα χρήματα. Αναρωτιέσαι ποιοι, διάολε, είναι όλοι αυτοί που κατά καιρούς εμφανίζονται ως μέτοχοι. Αναρωτιέσαι πώς γίνεται με την ΠΑΕ να δουλεύουν συγκεκριμένοι μάνατζερ, που της πουλάνε ό,τι περισσεύει από άλλους. Αναρωτιέσαι γιατί χάθηκαν εντελώς τα προσχήματα.

Παράξενα

Είσαι οπαδός του ΟΦΗ. Θυμάσαι ότι η τελευταία νίκη του ΟΦΗ επί του Παναθηναϊκού ήταν το 1996, προτελευταία αγωνιστική ενός πρωταθλήματος το οποίο οι «πράσινοι» είχαν ήδη κερδίσει και κατέβηκαν στην Κρήτη για εκδρομή. Από εκεί κι έπειτα έχεις δει πολλά, συμπτωματικά και παράξενα. Έχεις δει το 1997 τον ΠΑΟ να βάζει τρία γκολ με διαιτητή τον Τσαγκαράκη, με τον οποίο τις άλλες ομάδες δεν τις κέρδιζε ποτέ. Τα τρία γκολ γενικά τα βλέπεις συχνά. Το 1999 έχεις δει τα δύο από τα τρία να τα πετυχαίνει ο Μάουρο, που ελάχιστοι οπαδοί του ΠΑΟ τον θυμούνται, ίσως γιατί ανάθεμα κι αν έχει βάλει άλλη φορά στη ζωή του δύο γκολ. Γενικά, η Κρήτη κάνει καλό στους παίκτες του ΠΑΟ. Έχεις δει τον Σίγκουρντσον να μεταμορφώνεται σε Γκαρίντσα και τον Καραγκούνη να περνάει από τα σέντερ μπακ σαν άνεμος. Έχεις δει πέρυσι το τελευταίο γκολ του Κωνσταντίνου με τη φανέλα του ΠΑΟ και φέτος το πρώτο του Φλάβιο Κονσεϊσάο.

Διασυρμοί

Είσαι οπαδός του ΟΦΗ και με αντίπαλο τον ΠΑΟ έχεις δει πράγματα αξέχαστα. Έχεις δει συνολικά 52 γκολ του ΠΑΟ τα τελευταία οκτώ χρόνια στα ματς που αντιμετωπίζει την ομάδα σου –με καμία άλλη ομάδα δεν έχει συμβεί κάτι ανάλογο. Γενικά, στα ματς αυτά δεν έχεις πλήξει ποτέ. Έχεις δει τον ΟΦΗ να προηγείται και να χάνει, να κρατάει για ένα ημίχρονο και στο τέλος να χάνει, να χάνει 0-3, να μειώνει το σκορ και τελικά να χάνει, να χάνει με δύο γκολ από στημένες φάσεις, να χάνει παίζοντας ηρωικά, να χάνει χαλαρά, να χάνει ενώ η εξέδρα ειρωνεύεται τους παίκτες, να χάνει με τον κόσμο να ξεσηκώνεται, να χάνει με τον κόσμο να βαριέται να κράξει. Να χάνει με τον Μυριοκεφαλιτάκη, να χάνει με τον Ξημέρη, να χάνει με τον Βατσινά. Να χάνει με ένα σωρό κόσμο που στα επίσημα κάνει δημόσιες σχέσεις ενώ η ομάδα γνωρίζει διασυρμούς.

Σωθικά

Είσαι οπαδός του ΟΦΗ. Δεν σε νοιάζει που η ομάδα χάνει: χάνει και από άλλους και χάνει χειρότερα. Χάνει με διαιτητές στημένους, με στρατούς από εξαγριωμένους στις εξέδρες, που απειλούν ότι θα κάψουν το Ηράκλειο, με αντιπάλους που το συγκεκριμένο ματς το αντιμετωπίζουν σαν ντέρμπι, ενώ αλλού και σε άλλους μπορεί και να χαρίσουν βαθμούς απλόχερα. Σου τρώει τα σωθικά, όμως, το ότι ενώ χάνεις από τον ΠΑΟ, ακούς την επόμενη μέρα να σου λένε ότι το αποτέλεσμα είναι εντελώς λογικό και προβλέψιμο, αποτέλεσμα μιας αδυναμίας του ΟΦΗ να κάνει οτιδήποτε άλλο. Σε πειράζει που ακούς στο φινάλε: «Δεν κατάλαβα, δηλαδή, τι είναι ο ΟΦΗ; Η Ρεάλ;». Σε πειράζει που σκέφτεσαι ότι για να δικαιολογηθούν οι ήττες μπορεί ο ΟΦΗ να είναι του χρόνου ακόμα χειρότερος. Σε πειράζει που κάποιοι μπορεί υποθετικά να σε φέρουν σε ακόμα μεγαλύτερα χάλια, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ακόμα πιο προβλέψιμο.

Φανέλα

Είσαι οπαδός του ΟΦΗ. Θυμάσαι τον Ισις, τον Βέρα, τον Νίκο Νιόπλια, τον Γιάνγιανιν, τον μεγάλο Γκόμεζ, τα Κρητικόπουλα που έφτασαν να φορέσουν τη φανέλα για να κάνουν την ομάδα αυτή σπουδαία. Στενοχωριέσαι που όλοι αυτοί οι τρομεροί παίκτες καλούνται πάντα να απαντήσουν στην ερώτηση «τι διάολο γίνεται στα ματς αυτά;», χωρίς να μπορούν να πουν τίποτα. Στενοχωριέσαι που κι εσύ κι εγώ και όλοι καταλαβαίνουμε τι γίνεται, αλλά μάθαμε να μη λέμε τίποτα γιατί, όπως λένε στην Κρήτη, για τις προδοσίες είναι καλύτερο να μη μιλάς.

Φαρμάκι

Είσαι οπαδός του ΟΦΗ. Έχεις, φίλε, όλη τη συμπάθειά μου. Κανείς δεν έχει καταπιεί τόσο φαρμάκι στη ζωή του…

Και νεκροί ανασταίνονται...

Η παράξενη μονομαχία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Τσέλσι ήταν το ωραιότερο ματς του Σαββατοκύριακου: ένα παιχνίδι με άγρια ομορφιά, που έσωσε τη (χαμένη;) τιμή του αγγλικού πρωταθλήματος. Η Τσέλσι ήταν καλύτερη και σαφώς αδικείται από το αποτέλεσμα, αλλά αυτό στην προκειμένη περίπτωση μικρή σημασία έχει.

Στο «Ολντ Τράφορντ» αναμετρήθηκαν το χθες με το σήμερα, η παράδοση με την καινοτομία, η ιστορία που γράφτηκε με τον μύθο που ξεκινά. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν έκανε ένα ματς επιβίωσης, το κλασικό ψυχωμένο παιχνίδι μιας ομάδας που παίζει τις τελευταίες ελπίδες της για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα –αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά, μιας και το αβαντάζ που έχει πάρει η Τσέλσι είναι ήδη τεράστιο.

Η ομάδα του σερ Αλεξ έκανε κάτι σπουδαιότερο: ένα φοβερό παιχνίδι αντίστασης απέναντι σε ένα μέλλον που μοιάζει να την έχει ξεπεράσει. Δεν έπαιξε απλώς για να διεκδικήσει τρεις βαθμούς, αλλά μια νίκη που θα έδειχνε στην αντίπαλό της ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί λόγοι για τους οποίους οφείλει να τη σέβεται. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μόχθησε για να πιστωθεί την πρώτη ήττα της Τσέλσι –υπό αυτό το πρίσμα, η αναμέτρηση αυτή (φορτισμένη με συναισθηματικό ψυχαναγκασμό που ξεπερνάει τα συνηθισμένα) υπήρξε συναρπαστικά μοναδική: ίσως να την ξαναδούμε του χρόνου (αν η Τσέλσι συνεχίσει τους περιπάτους της στην Πρέμιερ Λιγκ), ίσως να μην τη δούμε και ποτέ (αν του χρόνου η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ξαναγίνει η ομάδα που θαυμάζαμε τα περασμένα χρόνια ή αν απλώς καταρρεύσει, όπως της έχει ξανασυμβεί).

Για όσους δεν είδαν το παιχνίδι, περιορίζομαι απλώς να επισημάνω ότι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νίκησε, αλλά με τη συνολική αγωνιστική παρουσία της έδειξε ότι απέχει πάρα πολύ από την ομάδα που χρόνια τώρα πρόσφερε σχεδόν πάντα θέαμα στο κοινό της. Αυτή τη φορά το αληθινό θέαμα ήταν το κοινό. Παθιασμένο, ζεστό, εκδηλωτικό όσο ποτέ, το κοινό του «Ολντ Τράφορντ» έδειξε πόσο υποφέρει με την καταδυνάστευση της κορυφής από την ομάδα–μηχανή του Μουρίνιο και του Αμπράμοβιτς και έσπρωξε τους «κόκκινους», που μόνο «διάβολοι» δεν είναι, σε μια νίκη γοήτρου. Το γόητρο παραμένει για τους αριστοκράτες ένα ανεξίτηλο και σοβαρό κίνητρο. Το πάθος και η συνείδηση της ιστορίας της φανέλας για μια βραδιά ανασταίνουν και νεκρούς…