Το «καταραμένο ματς» και τα βλέμματα που καίνε (Αλέξης Σπυρόπουλος / Sportday)

Ήταν το (πικρό μάλλον) χιούμορ συναντά, στην ποδοσφαιρική κερκίδα, τον σουρεαλισμό (στην πιο ακραία εκδοχή του), τότε οι Παναθηναϊκοί πηγαίνουν την περασμένη Κυριακή στο Παγκρήτιο και φωνάζουν, για πίκα, στους ομιλίτες «έξω οι τσάτσοι του Βαρδινογιάννη»!

Αριστούργημα. Είναι, μια φορά τον χρόνο, «το καταραμένο ματς» (που λέει ο φίλος κι αδελφός κάτω στο Ηράκλειο, ο Δάνδουλας). Φέτος έκοψαν εισιτήριο, για να το δουν μες στο κρύο δίπλα στη θάλασσα, 7.707 άνθρωποι. Βασικό κίνητρο; Να εξετάσουν (οι ντόπιοι), εικάζει κανείς, εάν απ' το καλοκαίρι και μετά κάτι, πράγματι, έχει αλλάξει. Να το εξετάσουν εξονυχιστικά.

Η προδιάθεση αρκεί για να έχει χαθεί τούτη η ιδιότυπη παρτίδα προτού καν αρχίσει. Κάθε κίνηση, ενέργεια ή παράλειψη μπαίνει στο μικροσκόπιο. Όπως όταν έχεις παίξει αγώνα στο Στοίχημα κι ύστερα κάθεσαι να τον δεις στην TV. Χάνεις τον αγώνα. Το ποδόσφαιρο. Βλέπεις μόνο τα λεφτά σου. Στον τερματοφύλακα που το 'φαγε, στον σέντερ μπακ που έσκυψε, στον σέντερ φορ που αστόχησε. Σε κάθε φάση. Εδώ, οι Κρητικοί σε κάθε φάση βλέπουν την αξιοπρέπειά τους.

Τα βλέμματα καίνε. Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, τον καιρό που ο Αρης του Γκάλη είχε πρωτομπεί στον δρόμο προς το να γίνει η αυτοκρατορία του μπάσκετ, νίκησε στη Θεσσαλονίκη το Μιλάνο (τι Ντ' Αντόνι, τι Μακ Αντού, τι Μπάρλοου) με 31 πόντους. Ηττήθηκε στη ρεβάνς με 34. Αποκλείστηκε απ' την τελική εξάδα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, για το αμέσως επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος στην Πάτρα, ο Ιωαννίδης κάποτε μου διηγήθηκε ότι τους περίμεναν οι θεατές έξω απ' το κλειστό με την περιέργεια ολοζώντανη στα μάτια: Το πουλήσατε; Ακριβέστερα: ποιοι ήταν (αφού σίγουρα το πουλήσατε!) στο κόλπο; Ουδείς τόλμησε να ρωτήσει φωναχτά. Αλλά φαινόταν! Τα βλέμματα που καίνε.

ΔΥο γκολ σε τρία λεπτά τώρα, στα μέσα του β' ημιχρόνου, υπ' αυτές τις συνθήκες, φτάνουν και περισσεύουν για να μετακινήσουν πληθυσμούς (ή να προκαλέσουν πρόχειρες συσκέψεις «επί του πρακτέου») στην εξέδρα. Ο ΟΦΗ, έτσι, καταδικάζεται ότι δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Ο Παναθηναϊκός πάλι, έτσι, καταδικάζεται ότι δεν μπορεί να χαρεί στ' αλήθεια μια νίκη.

Ο Παναθηναϊκός είναι νορμάλ ότι πάντοτε είχε, έχει και θα έχει πιο ποιοτική ομάδα απ' τον ΟΦΗ. Λογικά, επτά φορές στις δέκα θα επικρατήσει. Και με τα ξερά στατιστικά, κάπου τόσες πρέπει να 'ναι, στην πράξη, οι νίκες επί του ΟΦΗ στην Κρήτη. Επτά στις δέκα. Δεν μπορεί να χαρεί, ωστόσο, καμία. Όπως χάρηκε π.χ. η ΑΕΚ την περσινή νίκη της στο «Γεντί Κουλέ», με το γκολ του Λυμπερόπουλου στο φινάλε. Ή ο Ολυμπιακός, τις χρονιές που περνούσε μέσα απ' το πυρ και το σίδερο.

ΕκτΟΣ απ' το να χαρεί, πολύ περισσότερο ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να βρει τον ασφαλή δρόμο, όσο (ο προπονητής του, πιθανότατα λόγω άγνοιας) χρησιμοποιεί τέτοια ματς σαν «εργαλεία» σοβαρών συμπερασμάτων. Μια, δυο μέρες μετά τη Βαρκελώνη, ο Μαλεζάνι διέγνωσε πρόβλημα αγωνιστικής συμπεριφοράς εκτός έδρας. Σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το συζήτησε με τους αρχηγούς. Το συζήτησε, εν συνεχεία, με όλους τους παίκτες.

Μια, δυο μέρες μετά τη Βαρκελώνη, μια, δυο μέρες πριν από το Ηράκλειο. Στο Ηράκλειο το πρόβλημα της εκτός έδρας συμπεριφοράς λύθηκε... χαλαρά. Λύθηκε; «Μας βγήκε μεγάλο παιχνίδι», σχολίασε ο Ιταλός. Εάν όντως τον καλύπτει η λύση, εμάς μας περισσεύει. Στη θέση του, πάντως, οποιοσδήποτε νουνεχής επαγγελματίας της μπάλας θα έμπαινε σε προβληματισμό.

Ξεκίνημα περιόδου. Εκτός έδρας πρόβλημα σε Κρακοβία, Νεάπολη, Ούντινε, Λιβαδειά. Λύνεται, σε μια νύχτα μέσα, στην Καλλιθέα. Και τότε τους βγήκε «μεγάλο παιχνίδι». Αργότερα, ξανά εκτός έδρας πρόβλημα. ΑΕΚ, Μπαρτσελόνα, 0-3 και 0-5. Λύνεται, πάλι, στο Ηράκλειο.

Κοροϊδευόμαστε; Ο Μαλεζάνι δεν είναι χθεσινός. Και είναι και Ιταλός. Αρα έχει δει και ξέρει, έστω ως τρίτος, τι σημαίνει να περνάει, επί παραδείγματι, ξεκούραστα η Γιουβέντους απ' τις Μεσίνες και τις Ρετζίνες και τις Βερόνες και τις Μπολόνιες...