Τι έγιναν οι αληθινοί οπαδοί; (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) πήρα πάρα πολλά mail από φίλους και οπαδούς του ΟΦΗ για το κείμενο της περασμένης Τρίτης. Εκατοντάδες ηλεκτρονικά μηνύματα. Ηταν τόσα πολλά που στάθηκε αδύνατο να τα απαντήσω όλα και γι' αυτό ζητώ συγγνώμη. Είμαι αφενός υποχρεωμένος να τους ευχαριστήσω δημόσια και αφετέρου να δώσω μια μικρή συνέχεια όχι στο θέμα του ΟΦΗ, αλλά στο... φαρμάκι των οπαδών, για το οποίο έγραφα εκείνη τη μέρα. Σήμερα θα μιλήσουμε για όλους.

Ο οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας στην Ελλάδα είναι κατασυκοφαντημένος. Για την ακρίβεια, εδώ και περίπου μια εικοσαετία είναι στημένος στο απόσπασμα και πρέπει να απολογείται για την αγάπη του και το πάθος του. Να απολογείται στη μάνα του και στον πατέρα του, στους φίλους του που δεν τον καταλαβαίνουν, στη γυναίκα του που αισθάνεται ότι την Κυριακή (και όχι μόνο…) την παραμελεί, στον κόσμο ολόκληρο που νομίζει ότι είναι ένα γουρούνι που πάει να τα σπάσει στο γήπεδο, να πλακωθεί με τους μπάτσους, να κάνει επεισόδια. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο.

Λύση

Τα τελευταία είκοσι χρόνια ο οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας θα έπρεπε να είναι προστατευόμενο είδος, διότι υπάρχει μια τεράστια εκστρατεία εξαφάνισής του. Αν δεν ήμασταν στην Ελλάδα, θα έλεγα ότι αυτό έγινε με επιστημονικό τρόπο, με γκεμπελισμούς και οργανωμένες κινήσεις. Στην πραγματικότητα έγινε τυχαία, αλλά έγινε. Και δεν βλέπω δυστυχώς γιατρειά και λύση.

Παροχές

Κάθε φορά που πηγαίνω στα γήπεδα, διαπιστώνω δύο πράγματα που με κάνουν να παθαίνω ναυτία. Το πρώτο είναι ότι οι παροχές στους οπαδούς αγγίζουν στην καλύτερη περίπτωση τα στάνταρ της αθλιότητας. Και το δεύτερο ότι η πολιτική των ομάδων δεν είναι παρά μόνο μία: να δημιουργούνται όσο περισσότεροι καθεστωτικοί γλείφτες είναι δυνατόν. Οι σημερινοί οπαδοί είναι οι άνθρωποι που ανέχονται να ποδοπατείται ποικιλοτρόπως η αξιοπρέπειά τους, πληρώνοντας κατ' αρχήν ένα σκασμό λεφτά για ένα θέαμα που δεν αξίζει τίποτα, ή political correct τσατσόνια, που πρέπει να υμνούν το μεγαλείο του εκάστοτε προέδρου για να υπάρχουν. Ποτέ δεν ήταν έτσι τα πράγματα.

Πιτσιρικάδες

Οι θύρες των οργανωμένων έχουν κατά κανόνα μεταβληθεί σε χώρους ασυλίας, όπου μπορείς να βρεις μαλακά ναρκωτικά, χασίσια, χάπια, οτιδήποτε. Η αστυνομία έχει παραχωρήσει το δικαίωμα της εμπορίας και της διακίνησης, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι εκεί συνωστίζονται παιδάκια. Ποτέ δεν έχει ασχοληθεί κανένας με το γιατί γίνονται επεισόδια και ποιοι τα προκαλούν. Ένας ολόκληρος κόσμος νεολαιίστικου περιθωρίου κρύβεται πίσω από πανό με ανώνυμες υπογραφές. Για να μη γίνουμε Γαλλία, διώξαμε τον κόσμο από τα γήπεδα, ώστε να τσακώνονται οι πιτσιρικάδες με τους μπάτσους και να εκτονώνονται.

Λάσπες

Ποτέ δεν πίστεψα ότι στην Ελλάδα υπάρχουν κάποιοι κυριλέ φίλαθλοι που θα πάνε να δουν Αιγάλεω–Ηρακλής. Οπαδοί ήταν όλοι αυτοί που πήγαιναν κάποτε. Οπαδοί πραγματικοί, που είχαν απαιτήσεις, προσδοκίες, περηφάνια, που γούσταραν μια ομάδα γιατί ήταν μεγάλη ή γιατί κάποτε θα γινόταν κι όχι γιατί ο πρόεδρός της είναι μάγκας και ξέρει να τη θωρακίζει. Οπαδοί που σήμερα χάθηκαν, βαρέθηκαν, άραξαν. Γιατί δεν γουστάρουν να περπατούν στις λάσπες για να μπουν στο γήπεδο, που βαρέθηκαν να τους αντιμετωπίζουν σαν αναγκαίο κακό, που δεν θέλουν να πληρώνουν γι' αυτό το άθλιο ποδοσφαιρικό θέαμα (που, κατά κανόνα, τους προσφέρουν) τόσα χρήματα.

Δανεικά

Μου λένε ότι οι διοικήσεις θέλουν τους καλούς: ας τα πουν σε κανέναν άλλο. Η μοναδική ομάδα που εφάρμοσε πραγματικά μια στρατηγική επιστροφής του κόσμου στο γήπεδο ήταν πέρυσι η ΑΕΚ. Οι άλλοι δεν θέλουν κόσμο, θέλουν τον κόσμο που θέλουν: είναι διαφορετικό. Οι περισσότεροι πρόεδροι θέλουν ως κοινό άβουλους πιτσιρικάδες που να πηγαίνουν στο πέταλο για να βρουν τσιγαριλίκια στη ζούλα ή τύπους που να πληρώνουν της Μυλωνούς για να πάνε στα επίσημα να συναντήσουν τον πρόεδρο. Στις μεγάλες ομάδες βρίσκεις και τέτοιους. Στις μικρές, που ο πρόεδρος αν τον πλησιάσεις μπορεί και να σου ζητήσει δανεικά, όλοι εξαφανίστηκαν.

Όραμα

Αν υπάρχει σωτηρία, βρίσκεται εκεί που υπάρχει ένα όραμα. Αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία και μεγαλοσύνη. Κριτική στάση, απαίτηση για σεβασμό και άδολη αγάπη. Τα παιδιά του ΟΦΗ έτσι είναι. Οι Γιαννιώτες επίσης, οι Λαρισαίοι το ίδιο, τα ΠΑΟκια σίγουρα ναι. Και οι Ηρακλειδείς κι ας είναι λίγοι. Όλοι αυτοί (και ίσως κι άλλοι που τώρα αδικώ και ας με συγχωρήσουν) διεκδικούν το δικαίωμα στην ευτυχία και ανυπομονούν γι' αυτή, χωρίς να ονειρεύονται πως μια μέρα θα γίνουν οι ίδιοι διοίκηση ή πως θα αναγκάσουν τον «χ, ψ» λεφτά που θα 'ρθει να αναλάβει την ομάδα να συμβιβαστεί μαζί τους και να τους χαρτζιλικώνει. Όλους αυτούς είναι εύκολο να τους καταλάβεις και εν τέλει να τους αγαπάς. Για τους άλλους ειλικρινά δεν ξέρω.

Ψυχοπλάκωμα

Ακούω τη «Θύρα 7» να βρίζει τον Λούβαρη και τον Μπασινά από φόβο μην πει τίποτα για την πολιτική του Κόκκαλη. Ψυχοπλακώνομαι και αναρωτιέμαι πού είναι, άραγε, η εξέδρα του Ολυμπιακού που σε χαρές και λύπες υπενθύμιζε ότι ο Θρύλος ανήκει στον λαό του και μόνο. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι διάβολο πρόβλημα μπορεί να έχει η «Original 21» με τον Ντέμη και ποιους, διάβολε, νοσταλγεί. Διαπιστώνω ότι υπάρχουν ουκ ολίγοι οπαδοί του ΠΑΟ που θεωρούν κατόρθωμα ήθους κάθε νίκη στην Κρήτη και δεν έχουν πρόβλημα με τους ευρωπαϊκούς διασυρμούς, φτάνει να διασύρεται και ο Ολυμπιακός. Έχουν σχέση όλοι αυτοί με τους οπαδούς που έκαναν πριν από πολλά χρόνια τις ομάδες αυτές μεγάλες; Δεν νομίζω.

Τραγωδία

Οι πραγματικοί οπαδοί αποστασιοποιούνται όταν η μπόχα δεν αντέχεται. Δεν θέλουν άλλα πέναλτι και αποβολές, δεν θέλουν άλλα παραρτήματα, δεν θέλουν άλλους δράκους και τίγρηδες. Αυτοί που απέμειναν μου θυμίζουν χορό αρχαίας τραγωδίας. Ή, για την ακρίβεια, χορό μοντέρνας τραγωδίας, αυτής που ζούμε…

Χαμένος

Ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης του Euro 2012 είναι ο Βασίλης Γκαγκάτσης και οι συν αυτώ. Ακόμα κι αν σύσσωμος ο ελληνικός Τύπος (κατευθυνόμενος μαεστρικά και από τον δημοσιογραφικό παιδαγωγό Θόδωρο Θεοδωρίδη) γράψει ότι ο Γιώργος Ορφανός φταίει που δεν πήραμε τη διοργάνωση, σε βάθος χρόνου η απόφαση αυτή θα αποδειχτεί για τον Γκαγκάτση καταστροφική. Ο Ορφανός μπορεί να χάσει τις εντυπώσεις και να δυσκολεύεται να εξηγήσει τη δική του στάση, όμως ποτέ δεν πόνταρε στη συγκεκριμένη διοργάνωση: το 2012 μπορεί να μην είναι καν βουλευτής. Η κυβέρνηση επίσης δεν πρόκειται να ζητήσει από τον Ορφανό ευθύνες. Την υποψηφιότητα δεν τη στήριξε ποτέ και την απόφαση της Μάλτας την υποδέχτηκε με ανακούφιση: χρήματα για να στηριχθεί η υποψηφιότητα δεν προβλέπονταν και κανένας δεν πίστευε ότι οι Ιταλοί θα έχαναν τελικά τη διοργάνωση.

Ο Γκαγκάτσης όμως έχει πλέον τεράστιο πρόβλημα. Ο Ορφανός παραμένει στο υπουργείο και η εντολή που έχει πάρει από τον Καραμανλή είναι ότι δεν θα δοθεί ούτε ένα ευρώ στις ομάδες από το Πάμε Στοίχημα, αν δεν φύγουν από τη μέση τα πρόσωπα που έχουν οδηγήσει το ποδόσφαιρο στην ανυποληψία. Ο οικονομικός στραγγαλισμός της ΕΠΟ θα συνεχιστεί και -το χειρότερο- η πολιτεία δεν μοιάζει να ζητάει κανενός είδους συμβιβασμό ή διάλογο με την ΕΠΟ υπό την απειλή της τιμωρίας από τη FIFA τον Ιούνιο. Η απροθυμία στήριξης της υποψηφιότητας της Ελλάδας για το 2012 δείχνει ότι η πολιτεία δεν πρόκειται να γίνει ουρά κανενός. Ο Ορφανός, υποστηρίζουν οι στενοί συνεργάτες του υφυπουργού, δεν θα γίνει Φλωρίδης ούτε Λιάνης, γιατί ο Καραμανλής δεν είναι Σημίτης. Στο ιδιότυπο πόκερ που παίζεται, αν η ελληνική υποψηφιότητα ήταν στις τρεις που έχουν προκριθεί για την τελική αξιολόγηση, ο Γκαγκάτσης θα είχε το πάνω χέρι, επειδή το «στρίμωγμά» του από την κυβέρνηση θα δημιουργούσε δυσκολίες στην υποστήριξη της προσπάθειας για την ανάληψη της διοργάνωσης: τώρα δεν έχει κανένα χαρτί.

Ο Ορφανός, στην επόμενη συνάντησή του με τους ιδιοκτήτες των ομάδων, αναμένεται να ανοίξει τα χαρτιά του και να θέσει το θέμα επί τάπητος: αν ξηλωθούν όσοι οδήγησαν το ποδόσφαιρο στο χάλι που βρίσκεται, η πολιτεία είναι έτοιμη να εναρμονίσει τον αθλητικό νόμο και να δώσει χρήματα από το Πάμε Στοίχημα. Αν όχι, δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Θα περιμένει τον Ιούνιο για να δει ποιες θα είναι οι κυρώσεις, κρατώντας τους όλους σε αναμμένα κάρβουνα.