Η αλαζονεία μιας διοίκησης και η γενιά της Ριζούπολης (Sportday / Μιχάλης Τσόχος)

Δεν είναι λύση να την πληρώνουν πάντα οι παίκτες - Στον Παναθηναϊκό
πρέπει επιτέλους να παραδεχτούν τις ευθύνες τους ο Τζίγκερ και ο Μαλεζάνι

Tο πρόβλημα δεν είναι ο αποκλεισμός από τον Εργοτέλη. Αυτή είναι απλώς η αφορμή. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο στον Παναθηναϊκό. Είναι πάνω σε ποιες βάσεις χτίστηκε αυτή η νέα ομάδα και ποιο ήταν το σύνθημα του περίφημου πλέον πενταετούς πλάνου.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης και η ηγεσία της ΠΑΕ Ολυμπιακός κατηγορήθηκαν πολλές φορές και ορθώς για αλαζονεία. Φαίνεται λοιπόν πως την ίδια κατηγορία έφτασε η ώρα να τη λουστεί και ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού Γιάννης Βαρδινογιάννης. Μάλιστα, στην περίπτωση του Τζίγκερ, το κατηγορητήριο είναι μάλλον πιο βαρύ. Διότι η αλαζονεία του Κόκκαλη προέκυψε μέσα από τις επιτυχίες στην Ελλάδα. Αυτή του Τζίγκερ μέσα από τις αποτυχίες και είναι μάλλον πιο βαρύ να είσαι αποτυχημένος και αλαζόνας.

Κι όμως, το πλάνο μπορεί να πετύχει

Τον περασμένο Ιούλιο, στις 19 του μήνα, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης για πρώτη φορά βγήκε μπροστά και εξήγησε τι ακριβώς έκανε το καλοκαίρι που πέρασε. Όλα όσα είπε για την επόμενη μέρα και νόημα είχαν και πλάνο φαίνεται πως διέθεταν και κυρίως στηρίχτηκαν και με κάποια παραπάνω χρήματα που δαπάνησε η ιδιοκτησία σε σχέση με άλλες χρονιές. Το αν ήταν αρκετά θα το δείξει ο χρόνος, το ότι ήταν περισσότερα από αυτά που συνήθως έβαζε, δεν χωρά αμφισβήτηση. Ορθώς λοιπόν τότε τα όσα είχε πει για την επόμενη μέρα είχαν εκτιμηθεί από το σύνολο του Τύπου πολύ θετικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο είχαμε παιδευτεί στη «SportDay» για να καταλήξουμε στον τίτλο «Σύγχρονη δύναμη». Και προσέξτε, ακόμα και σήμερα που το σχέδιο φαίνεται να μπάζει νερά, δεν έχει αποδειχτεί λάθος, το αντίθετο μάλιστα.
Το όραμα εξακολουθεί να υπάρχει και οι προοπτικές εξακολουθούν να είναι πολλές ώστε αυτό το πλάνο να αποδειχτεί ύστερα από πέντε χρόνια πραγματικά ευεργετικό για την ομάδα. Οι παίκτες που ήρθαν δεν είναι κακοί. Το δυναμικό είναι αν μη τι άλλο φανερό και από τα βιογραφικά των ποδοσφαιριστών ότι έχει μέλλον. Η ποιότητα αυτών των παιδιών είναι από τα πρώτα δείγματα γραφής, τέτοια που σου επιτρέπει να στηριχτείς επάνω τους και να φτιάξεις μια ομάδα για τα επόμενα όχι πέντε, αλλά ενδεχομένως και δέκα χρόνια. Οι μεταγραφικές επιλογές που έγιναν, με λίγα λόγια, ανεξάρτητα αν τις έκανε ο ίδιος ο Τζίγκερ, ο Φάνης ο Κλωνόπουλος, ο Σπύρος Λιβαθηνός, ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι ή όλοι μαζί, που είναι και το πιθανότερο, είναι ΚΑΛΕΣ. Στον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή παίζει η μισή Εθνική Ελπίδων και παίκτες που ως μονάδα και σε νορμάλ συνθήκες δεν αμφισβητούνται. Συνεπώς εδώ δεν ισχύει το αν δεν σπάσεις αυγά δεν φτιάχνεις ομελέτα. Αυγά αυτός ο ΠΑΟ έχει, άρα το ότι δεν μπορεί να φτιάξει ομελέτα οφείλεται μάλλον στον μάγειρα.

Οι ευθύνες του Αλμπέρτο

Ο Ιταλός είναι τρομερά τυχερός για έναν και μόνο λόγο. Ότι ο Τζίγκερ αποφάσισε αυτή τη φορά να μη «φάει» τον προπονητή. Είτε αυτός λεγόταν Μαλεζάνι είτε Παπαλάμπραινα, θα στηριζόταν μέχρι τέλους. Θα στηριζόταν ακόμα κι αν έχανε από την Ουντινέζε 3-0, την Μπαρτσελόνα 5-0, τον Ολυμπιακό 2-0, την ΑΕΚ 3-0 ή ακόμα κι αν έφερνε ισοπαλίες με τον Ιωνικό και τον Λεβαδειακό. Και για να στηριχτεί κάθε φορά που έτρωγε σφαλιάρα, έπρεπε να βρεθεί κάποιος που έφταιγε. Στη φετινή πορεία βρέθηκαν διάφοροι, ποτέ όμως ο Μαλεζάνι. Είναι φανερό ότι ο Ιταλός κάνει κατά συρροή λάθη. Αγωνιστικά σίγουρα. Διότι το rotation γίνεται με μέτρο. Ο Μαλεζάνι πολλές φορές κατά τη διάρκεια της χρονιάς... βλέπει όνειρα. Θυμάται και ξεχνά παίκτες από το πουθενά. Το κάνει μάλιστα τόσο άκομψα ώστε να δημιουργείται ζήτημα αξιοπιστίας του προπονητή. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι κάποιοι παίζουν τόσο ώστε στο τέλος της σεζόν να μην πληρωθεί το μπόνους των πολλών συμμετοχών.

Είναι πιθανόν να πρόκειται για υπερβολική εκτίμηση, αλλά όταν βάζεις τον Χαραλαμπίδη και σου σώζει όλη τη χρονιά στο ματς με τη Βίσλα και μετά τον ξεχνάς σαν να πρόκειται για τον χειρότερο παίκτη, τότε κάτι δεν πάει καλά. Οταν μέχρι να έρθουν οι σφαλιάρες πιστεύεις ότι ο Μάντζιος δεν κάνει ούτε για τον πάγκο και στην πορεία σκέφτεσαι ότι χωρίς αυτόν δεν πάω πουθενά επειδή σου κουνήθηκε ο Τόργκελε και ο Ολισαντέμπε τολμά να σκέφτεται να φύγει για το εξωτερικό, υπάρχει πρόβλημα. Χώρια για τις επιλογές στο σύστημα, την τακτική με την οποία θα παίξει η ομάδα στο «Καμπ Νου» και όλα τα υπόλοιπα. Ο Ιταλός κάνει πολλά, πάρα πολλά λάθη και κανείς μα κανείς δεν του τραβάει το αυτί. Οι ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού βαρέθηκαν να γράφουν για τη στήριξη του Τζίγκερ στον Ιταλό και για την καθημερινή πολύ καλή επικοινωνία τους και για τις φράσεις του ιδιοκτήτη «προχώρα και μη σε νοιάζει τίποτα, κάνε ό,τι νομίζεις». Ο προπονητής πρέπει να αισθάνεται κάποια στιγμή ότι κινδυνεύει, ότι έχει κάποιον που ζητάει εξηγήσεις. Αν αισθάνεται ότι δεν τρέχει τίποτα μ' εμένα γιατί για όλα φταίνε οι παίκτες, οι αντίπαλοι, οι διαιτητές κ.ο.κ. το πρόβλημα γίνεται πολύ μεγαλύτερο.

Η αλαζονεία της διοίκησης

Και για να επιστρέψουμε από εκεί που αρχίσαμε, το κακό ξεκινά από την ιδιοκτησία-διοίκηση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Καμία μα καμία ομάδα που απέτυχε 10 ολόκληρα χρόνια δεν πέτυχε αν δεν έβρισκε τι έφταιξε και αν κυρίως οι πάντες στην ομάδα δεν έκαναν την αυτοκριτική τους. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης στις 19 Ιουλίου είχε δίκιο για όσα είπε για το αύριο της ομάδας. Εκανε λάθος όμως στις εκτιμήσεις του για το χθες. Και τότε αυτό το λάθος που σήμερα αποδεικνύεται τεράστιο πέρασε στα ψιλά. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας απέδωσε την αποτυχία σ' έναν και μόνο παράγοντα. Στην περίφημη «γενιά της Ριζούπολης», την οποία και αποκεφάλισε. Ο Τζίγκερ είπε ούτε λίγο ούτε πολύ (το χειρότερο είναι ότι το πίστεψε κιόλας) ότι φεύγοντας από την ομάδα, αυτοί που έχασαν στη Ριζούπολη πρέπει να φύγουν όλοι. Αν αυτό συμβεί, η ομάδα θα θεραπευτεί. Ετσι έφυγαν ο Μπασινάς, ο Κωνσταντίνου και τόσοι άλλοι που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε, γιατί προφανώς θα κουράσουμε. ΛΑΘΟΣ ΜΕΓΑΛΟ. Πρώτον, γιατί αρκετοί από αυτούς σε άλλους κόλπους και με διαφορετικό κλίμα αποδείχθηκαν ΝΙΚΗΤΕΣ. Ας μην αναφέρω όλη την ομάδα που κατέκτησε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πορτογαλίας, γιατί όλοι ξέρουμε πόσους «loοsers» της Ριζούπολης έχει μέσα! Και δεύτερον, αυτή η ισοπεδωτική λογική δεν επέτρεψε στους διοικούντες τον Παναθηναϊκό να κοιτάξουν και τη δική τους... καμπούρα. Στον Παναθηναϊκό δεν έγινε σε αυτή τη νέα προσπάθεια καμία κριτική και στις επιλογές των κεφαλών.

Και εκεί υπήρξε πρόβλημα. Ο Τζίγκερ όφειλε να αναγνωρίσει τα δικά του λάθη.
Όφειλε να αναγνωρίσει τις δικές του λάθος επιλογές (δεν ήταν δηλαδή τέτοια ο Φιλιππίδης;). Όφειλε να καταλάβει ότι με... μαριονέτες σε βασικά πόστα (από αυτό του προέδρου έως αυτό του προπονητή) δεν γίνεται δουλειά. Και δυστυχώς ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να πορεύεται με μαριονέτες. Με ανθρώπους που απλώς λένε «ναι, πρόεδρε». Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτοί που ξέρουν τον Βαρδινογιάννη επισημαίνουν ότι έτσι λειτουργούν όλες οι επιχειρήσεις του. Σε άλλες επιχειρήσεις μπορεί η συνταγή να είναι πετυχημένη.

Στο ποδόσφαιρο όχι. Στο ποδόσφαιρο όταν οι υπάλληλοί σου είναι του στυλ «ναι, πρόεδρε» ή «όταν θα φύγω, θα τα πω όλα» (δεν υπάρχει παίκτης του ΠΑΟ που να έφυγε και να μην τα έχωσε στη διοίκηση), τότε το αποτέλεσμα θα είναι απογοητευτικό. Και τέτοιο είναι εδώ και χρόνια. Ο Παναθηναϊκός απλώς θα κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος αν πιστέψει ότι αυτή τη φορά δεν φταίει η γενιά της Ριζούπολης, αλλά η γενιά του ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΥ!