Ο ρεαλισμός «οδηγεί» στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αρχές Δεκεμβρίου, κι όμως ήρθε κιόλας, σήμερα-αύριο, το τελευταίο ελληνικό διήμερο της χρονιάς στην Ευρώπη. Δεν χρειάζονται καν τα παιγνίδια της 6ης αγωνιστικής των ομίλων για να έχουμε ήδη κατασταλάξει στα βασικά συμπεράσματα.
Για την ακρίβεια, στο ένα βασικό συμπέρασμα. Οχι τόσο ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός απέτυχαν να πλησιάσουν έστω τους περσινούς 10+9 πόντους. Καμία σεζόν δεν μοιάζει με καμία, οι εκάστοτε ιδιαιτερότητες υπεισέρχονται και παίζουν τον ρόλο τους, οι διακυμάνσεις από περίοδο σε περίοδο (είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω) μπορούν και να είναι κατανοητές και να δικαιολογούνται επίσης. Το βασικό συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός φάνηκαν εντελώς αδύναμοι όχι να υπερασπιστούν όνειρα τρελά, μονάχα να ανταποκριθούν στις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις.

Μεταξύ «ευχάριστης έκπληξης» (δεύτερος στο γκρουπ), «φυσιολογικής πορείας» (τρίτος) και «δυσάρεστης έκπληξης» (τέταρτος), ο Ολυμπιακός κατέληξε σούμπιτος στο... χειρότερο. Μεταξύ δεύτερης-τρίτης-τέταρτης θέσης, που όλες ήταν (την ημέρα της κλήρωσης) πάνω-κάτω εξίσου πιθανές, ο Παναθηναϊκός δεν είναι δεύτερος και διεκδικεί μόνο να είναι τρίτος κόντρα στο νορμάλ σενάριο, βάσει του οποίου βγαίνει τέταρτος.

Αλλοπρόσαλλοι στη συμπεριφορά τους, απ' τη νίκη επί της Βέρντερ ως τις (δύο) ήττες απ' την Ουντινέζε, οι «πράσινοι» πλήρωσαν πρώτοι-πρώτοι στο ταμείο το κόστος και επιπλέον προκάλεσαν το αλλοπρόσαλλο, εν πολλοίς «άδικο», αποτέλεσμα (άλλη εικόνα, άλλη βαθμολογία) στο φινάλε. Οπου οι σκληροί παγαπόντηδες Ιταλοί φαίνεται να υφαρπάζουν το εισιτήριο από τους, πιο ποιοτικούς αλλά έως και αφελείς, Γερμανούς.

Επανερχόμαστε συνεπώς πάντοτε στο... αυτό. Το οποίο «αυτό» (έχω ειλικρινά κουραστεί να το γράφω και να το λέω, όμως δεν παύει να) είναι η ρεαλιστική ευκαιρία με βάση, από τη μια, τα επίπεδα του ανταγωνισμού διεθνώς, από την άλλη, την αληθινή ανταγωνιστικότητα των δικών μας. Το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Οχι πως εκεί δεν μπαίνει η παράμετρος της αστάθειας. Στην πραγματικότητα μπαίνει και... παραμπαίνει. Η περσινή νικήτρια ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μόλις έξι μήνες μετά τον θρίαμβό της στη Λισσαβώνα, προετοιμάζεται για τον αποκλεισμό της (θα επισημοποιηθεί κατά πάσα πιθανότητα την ερχόμενη εβδομάδα) από τους «32». Η ουκρανική Ντνίπρο, που πέρυσι έκανε κρουαζιέρα στη φάση των ομίλων κι είχε προκριθεί απ' την 3η αγωνιστική, εφέτος τέθηκε απ' την 3η αγωνιστική κιόλας εύκολα νοκ άουτ.

Στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, στην τελική ευθεία απ' τον Φεβρουάριο και πέρα, ασφαλώς υπάρχουν οι θέσεις για τα κλαμπ απ' τις πέντε μεγάλες λίγκες. Είναι περίπου οι μισές. Πέρυσι, στα γκρουπ, απ' αυτές τις πέντε λίγκες απέτυχε μόνον η Λάτσιο. Μία. Εφέτος, δύο. Η Ρεν και μία από Σαμπντόρια, Χέρτα, Λανς. Στην ίδια τελική ευθεία ωστόσο υπάρχουν οι... άλλες μισές θέσεις. Αυτές τις παίρνουν όσοι αποδεικνύονται έτοιμοι (και διψασμένοι) να 'ναι εκεί.

Κι αφού φτάνουν ως εκεί, έπειτα (με τις διαδοχικές νοκ άουτ φάσεις ως τον τελικό) τίποτα δεν απαγορεύεται. Δεν χρειάζονται ούτε... δυνατά πρωταθλήματα, το πάγιο άλλοθι, ούτε απεριόριστο μπάτζετ ή ξένοι διαφοράς. Η Στεάουα αφήνει Σαμπντόρια, Χέρτα, Λανς να «σκοτωθούν», με ενδεκάδα στην οποία παίζουν δέκα διεθνώς άσημοι Ρουμάνοι κι ένας Λευκορώσος (τερματοφύλακας), ο Χομουτόφσκι.

Η Ντινάμο Βουκουρεστίου απέκλεισε τον Σεπτέμβριο την Έβερτον και διεκδικεί τώρα το εισιτήριο για την επόμενη φάση με επίσης δέκα Ρουμάνους στην ενδεκάδα. Και, για τη σύμπτωση της... πατέντας, έναν Λευκορώσο τερματοφύλακα, τον Γκάιεφ. Η τρίτη ομάδα των Ρουμάνων, η Ράπιντ, που είχε αποκλείσει τη Φέγενορντ, τώρα προχώρησε (εις βάρος της Ρεν και του ΠΑΟΚ) με δέκα ντόπιους κι έναν ξένο, τον Καραμιάν απ' την Αρμενία.

Στους «32» έχουν ήδη εξασφαλίσει θέση η Λίτεξ Λόβετς, η Λέφσκι, η Ζενίτ. Εννοείται η Λοκομοτίβ Μόσχας και η Σαχτάρ. Αλλά μπορεί και η ΤΣΣΚΑ Σόφιας. Μπορεί κι ο Ερυθρός Αστέρας, που τις προάλλες έκανε κόσκινο τη Ρόμα, παρατάσσοντας στο γήπεδο και στον πάγκο 18 (μόνον) Σέρβους.
Να δεχθεί κάποιος το επιχείρημα του αμφίβολης καθαρότητας χρήματος που κυκλοφορεί και ενδεχομένως ξεπλένεται στο ποδόσφαιρο της Ανατολικής Ευρώπης. Ιδίως στα Βαλκάνια. Αλλά και μ' αυτό πάλι, η επιτυχία δεν έρχεται δίχως τη γνώση, την υπομονή και την αξιόπιστη επαγγελματική δουλειά (διοικητικών σχημάτων και προπονητικών επιτελείων) «επάνω» στο διαθέσιμο δυναμικό. Στους μικρούς ή στους λιγότερο μικρούς.