«Λέω να ξαναπάω γήπεδο» (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

To γραπτό μήνυμα που κατέφτασε στο τηλέφωνό μου απόγευμα Σαββάτου, από φίλη που έριξε μαύρη πέτρα πίσω της φεύγοντας (προ καιρού) από το κλειστό της Νέας Σμύρνης, ήταν έκπληξη, ασφαλώς ευχάριστη: «Λέω να ξαναπάω γήπεδο». Η κοπέλα είχε μόλις παρακολουθήσει τον αγώνα Πανιωνίου-Αρη και ευχαριστήθηκε όλα όσα πέρασαν από την οθόνη της τηλεόρασης: το ωραίο μπάσκετ που παίχτηκε, τη ζεστή και πολιτισμένη ατμόσφαιρα, την εικόνα την τόσο διαφορετική από τις ζούγκλες και τα κλουβιά που θυμόταν, σίγουρα και την εμφάνιση του νεανικού και ακμαίου Πανιωνίου. Την επόμενη φορά, θα κατηφορίσει στο Ελληνικό. Με το τραμ, συνιστώ. Η αστυνομία δεν επιτρέπει παρκάρισμα πέρα από τον χώρο του παλαιού αεροδρομίου (θυμηθείτε τη συναυλία του Νικ Κέιβ, όσοι πήγατε), ενώ συνηθίζει να κλείνει και την πεζογέφυρα της λεωφόρου Ποσειδώνος, για λόγους έννομης τάξης!

To επόμενο βήμα είναι να επικηρύξουν τους πεζούς που προσπαθούν να περάσουν απέναντι για να πάρουν το τραμ. Τέλος πάντων, το θέμα μας εδώ δεν είναι η παροιμιώδης ανικανότητα της αστυνομίας. Είναι η επιστροφή των φιλάθλων στα γήπεδα. Ο Ολυμπιακός κοντεύει να γεμίσει ξανά το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, μολονότι παίζει συχνά άσχημο μπάσκετ και γυρίζει στραπατσαρισμένος από ταξίδια που τον παλιό καιρό θα έμοιαζαν τουριστικά (Λάρισα, Βίλνιους). Αλλά ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί απόλυτα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, αφού διαθέτει πολυπληθέστατη λαϊκή βάση και ποντάρει στη γενναία επένδυση του καλοκαιριού. Το μεγάλο στοίχημα της σεζόν είναι αυτό του Πανιωνίου. Μια ομάδα μέτρια έως καλούτσικη, η οποία αγκομαχούσε να γεμίσει το γηπεδάκι της Νέας Σμύρνης, μετακόμισε στην αχανή αρένα του Ελληνικού ποντάροντας στο ουδέτερο κοινό, αυτό που πλημμύρισε τις κερκίδες στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά απείχε πριν και απέχει έκτοτε.

Στο παζάρι των μεταγραφών, ο Πανιώνιος ενισχύθηκε ελάχιστα. Αποδυναμώθηκε, θα πουν κάποιοι. Αποδέσμευσε τον Διαμαντόπουλο, τον Σιγάλα και τον Σούλη, έχασε τον μετρ των ριμπάουντ Ουότσον, απέσυρε την εμπιστοσύνη του από τους Ράιτ, Κουλ. Τα κενά πόστα έπιασαν ο Ηλιάδης, ο Κέκελης, ο Ταπούτος, παίκτες ταλαντούχοι αλλά ελάχιστα «εμπορικοί» και δίχως πάστα πρωταγωνιστή. Κοινοτικός, ουδείς. Εντολή του αφεντικού. Δύο καλούτσικοι Αμερικανοί και τέλος. Οταν η χρονιά ξεκίνησε με εντός έδρας ήττα στο Κύπελλο (από τον απογοητευτικό έκτοτε ΠΑΟΚ), φοβήθηκα ότι η μεταστέγαση στο Ελληνικό θα γινόταν μπούμερανγκ.
Όμως, όχι. Οι πιστοί της ομάδας την ακολούθησαν -έστω με κρύα καρδιά- και λίγο λίγο πολλαπλασιάζονται, αφού η «φάση» αρέσει σε όλους. Στον αγώνα με τον Αρη, μαζεύτηκαν 2.000 άτομα, ανάμεσά τους και πολλοί επώνυμοι του χώρου. Η εικόνα που περνούσε από τους τηλεοπτικούς δέκτες ανέδιδε θαλπωρή. Και ο ανανεωμένος Πανιώνιος έχτισε την πολύ σημαντική νίκη επί του Αρη στον οίστρο και των ενθουσιασμό των νεαρών του παικτών: του Αγγελόπουλου, του Περπέρογλου και του 35αχρονου Πετρόπουλου, ο οποίος έπαιζε με τη ζέση 20άρη! Εγώ (και πολλοί σαν εμένα) αυτούς προτιμώ να βλέπω, παρά τον Διαμαντόπουλο, τον Σιγάλα και τον Οικονόμου. Με όλο το σεβασμό, έτσι;

Κι άλλο μήνυμα κατέφτασε. Από τον αδελφό μου. «Λέω να πάρω τον μικρό και να πάμε στον Πανιώνιο». Ο μικρός είναι 3,5 ετών. Ο Πανιώνιος δείχνει τον δρόμο.