Ο Σάββας φιλούσε υπέροχα (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

«Ματς, μουτς». Ο συντηρητικός ερυθρόλευκος ροφός βγήκε από το θαλάμι του αγανακτισμένος. «Πάλι κατέβηκε ζευγαράκι στα βράχια της πλατείας και πλακώθηκε στο μπαλαμούτι. Εμείς οι ροφοί δεν είμαστε σαρδέλες να ταξιδεύουμε όλες και να μην ξέρουμε ποιος, σε ποιον και τι κάνει. Ο,τι γίνεται στο θαλάμι μας αφορά εμάς και κανέναν άλλον». Ο ροφός ανέβηκε στην επιφάνεια. Κοίταξε προς την πλευρά από την οποία ερχόταν ο ήχος από τα «μάτσα, μούτσα» και ανατρίχιασε. Ενα ζευγάρι ανδρών φιλιόταν. Κοίταξε προσεκτικότερα. Πάγωσε. Ο άνδρας που έδινε τα φιλιά ήταν ένας υψηλόσωμος γοητευτικός κύριος. Αυτός που τα δεχόταν, κοντόχοντρος και συμπαθητικός. Ο ροφός δεν ήθελε να πιστέψει στα μάτια του. Ο Σάββας Θεοδωρίδης έδινε σκαστά φιλάκια στον Κούλη Δουρέκα.

«Κούλη, έτσι είναι καλά ή σαλιώνουν;». «Μια χαρά είναι. Μόνο πρέπει να δουλέψεις και τον ήχο. Το να ακούγεται το "μουτς" δίνει ζωντάνια στην εικόνα. Αλλά Σάββα αυτά είναι λεπτομέρειες... Το θέμα είναι να πέφτει το φιλί. Ακόμα και να μην τον πάρουμε τον παίκτη, τον έχουμε μαγαρίσει. Οπως πιτσιρικάδες φτύναμε στην πορτοκαλάδα για να μη μας την πιει ο συμμαθητής μας». «Ματς, μουτς». Ο ροφός διακριτικά καταδύθηκε στα βρόμικα νερά του Πασαλιμανιού. Αφησε το ντουέτο να αλλάζει φιλιά και άρχισε να θυμάται το μεγάλο κόλπο με τα φιλιά του Σάββα.

Ολα άρχισαν στο περσινό ματς της Καλαμαριάς με τον Ολυμπιακό. Τότε ο Σάββας είχε κουτουπώσει τον Χάρη Παππά. Του είχε πει λόγια χυδαία, αλλά γοητευτικά. «Παιχταρά μου, εγώ πιστεύω σε εσένα. Κατέβα στον Ολυμπιακό που είναι μεγάλη ομάδα να κάνεις καριέρα». Ο Χάρης, μαγεμένος από την ώριμη γοητεία του Σάββα, είχε πει το μοιραίο «ναι», μόνο που η σχέση ήταν σύντομη. «Moer obgerg booeer mier katze», είπε μόλις είδε τον Παππά στην προετοιμασία ο Σόλιντ. Κάποιος κατάλαβε το «katze» και είπε στον Κόκκαλη: «Ο Νορβηγός μουρμουράει επειδή του κουβαλήσαμε το γατί» και ο Παππάς colis postale γύρισε στην Καλαμαριά.

Το δεύτερο φιλί του Σάββα πήρε μεγαλύτερη δημοσιότητα. Ηταν εκείνο που έδωσε στον Λαγό. Τα λόγια ήταν περίπου ίδια: «Παιχταρά μου... μπούρου μπούρου. Σε πιστεύω... μπούρου, μπούρου. Ολυμπιακό... μπλιμπλαμπλό» και σύντομα θα δούμε αν το ψηστήρι έπιασε. Αν υπολογιστεί βέβαια ότι με τη στέγνα που υπάρχει στον Ηρακλή, σου κάθεται παίκτης με μιάμιση κουρού τυρόπιτα.

Τρίτο θύμα των ποδοσφαιρικών βιασμών του Σάββα ήταν ο Μάριτς του Αιγάλεω. Επεσε το σχετικό φιλάκι, είπε τα «Παίχτροβιτς, πίστεβιτς» ο Σάββας και τι κατάλαβε ή παρεξήγησε ο Κροάτης, κανένας δεν ξέρει. Το αποτέλεσμα όμως του ψηστηριού φάνηκε μετά το ματς. O Μάριτς πλησίασε τον Τζόρτζεβιτς και του είπε ότι θέλει μία τετράδα εισιτήρια για το ματς με τη Ρεάλ. O Τζόρτζεβιτς προθυμοποιήθηκε να τον εξυπηρετήσει, του βρήκε τα εισιτήρια αμέσως και το κονέ είχε γίνει.

«Ελπίζω, τουλάχιστον, να έδωσαν τα λεφτά για τα εισιτήρια του Τζόρτζεβιτς. Μην πληρώνει τα ψεύτικα φιλιά του Σάββα». Ο ροφός μπήκε στο θαλάμι του και αφού διάβασε Νικολακόπουλο και προβληματίστηκε για το στατιστικό στοιχείο ότι όποτε παίζει ο Ολυμπιακός Δευτέρα και στην Αυστρία διεξάγονται δημοτικές εκλογές, το ματς έχει πάνω από τρία γκολ, τον πήρε ο ύπνος. Η αλογοουρά του νεαρού έτρεμε από τη συγκίνηση. Τα χέρια του ώριμου άνδρα την κρατούσαν αποφασιστικά. Τα χείλη του πλησίασαν στο αυτί του νεαρού και ψιθύρισαν λόγια πλάνα. «Ο Ολυμπιακός είναι το καλύτερον σωματείον. Θα κερδίσει ριάλια. Θα πάρεις βίλαν». Στην τελευταία λέξη ο νεαρός κοκκίνισε. Αλλά τα χείλη του ώριμου κυρίου ψιθύρισαν λόγια μαγικά. «Τριετές κλειστό συμβόλαιο, πριμ συμμετοχών και τερμάτων, ρήτρα απελευθέρωσης από το συμβόλαιο με συγκεκριμένο ποσό. Δέκα τοις εκατό για τον μάνατζερ... Στάθη, γίνε δικός μας».

«Βάλε την υπογραφή τώρα», ακούστηκε μια στριγκλιά. «Κύριε Σάββα μου, παίρνετε τον καλύτερο Κύπριο π...», συμπλήρωσε τη φράση ο Κώστας Μπότος. Η λέξη που φώναξε ο Γιαννάκης Οκκάς άρχιζε επίσης από «π» είχε και αυτή επτά γράμματα αλλά δεν ήταν παίκτης. «Gay, πήρες τα καλύτερά μου χρόνια και τώρα με ασχολείσαι μόνο με τον Αλωνεύτη, επειδή είναι πιο νέος. Πέθανε». Το πόδι του Γιαννάκη σηκώθηκε, σημάδεψε τον Μπότο και κατέβηκε θανατηφόρα. Οπως όλοι οι μελετητές του Οκκά μάντεψαν, το παπούτσι προσγειώθηκε στο μέτωπο του Σάββα. Ανάσκελα ο Σάββας ψιθύρισε κάτι. «Τι θέλετε, κύριε Σάββα;». «Τον Σέζαρ να τον φιλήσω», ψέλλισε ο Σάββας και έκλεισε τα μάτια. Ο ροφός ξύπνησε από τον εφιάλτη ιδρωμένος. Βγήκε από το θαλάμι και ανέβηκε στην επιφάνεια να συνέλθει. «Ασε τα χείλη μου να ακουμπήσουν τον λαιμό σου με τη ζεστή αναπνοή του πάνθηρα που πλησιάζει τον λαιμό της αντιλόπης», ακουγόταν ο ψίθυρος στα βράχια. «Κόλο», συνέχισε η φωνή. «Ετσι γίνεται με τα φιλιά από άνδρα σε άνδρα. Ολοι από εκεί ξεκινάνε και βλέπουμε πού καταλήγουν...», σκέφτηκε ο ροφός. «Ελα, Κόλο», επανέλαβε ο Σάββας. «Ερχομαι, κύριε Σάββα», απάντησε ο Κόλο Τουρέ. Ο ροφός καταδύθηκε ανακουφισμένος. Ο Ολυμπιακός δεν είχε ζητήσει από τον θρυλικό του τερματοφύλακα την υπέρτατη θυσία.

Δεν κρύφτηκαν οι αδυναμίες

«Γιατί ο κόσμος δεν είδε την ομάδα του δευτέρου ημιχρόνου;». Ο Γιάννης Δάρας είχε κάνει την ερώτηση στον Δημήτρη Μαυρογενίδη και η τηλεοπτική εικόνα ήταν γκαστρωμένη με νοήματα. Τι θα απαντούσε ο «Μαύρος»; Ο «Μαύρος» έδειξε ευγένεια. Είπε κάτι σαν «και σε άλλα ματς παίξαμε καλά, αλλά...». Δεν είπε τη μεγάλη αλήθεια «Γιατί στα προηγούμενα ματς δεν παίζαμε με τα "δεύτερα" της Ρεάλ» και η φετινή ευρωπαϊκή περιπέτεια έληξε για τον Ολυμπιακό με τον χειρότερο τρόπο. Με μία νίκη επί ενός μεγάλου ονόματος, σε ένα ματς χωρίς σημασία.

Μία νίκη που μπορεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ταλέντο και τα νιάτα. Σε αυτό το επίπεδο ποδοσφαίρου χρειάζονται και τα δύο και από τον Ολυμπιακό μόνο ο Γιάγια Τουρέ τα έχει. Το να επαναλαμβάνεις τις ίδιες κριτικές για τους ίδιους παίκτες είναι, εκτός από βαρετό, άκομψο. Στο φινάλε, ούτε ο Τζόρτζεβιτς ούτε ο Ριβάλντο ζήτησαν να γεράσουν. Κάθε όμως απαιτητικός οπαδός του Ολυμπιακού έχει δικαίωμα να ζητεί από τον πρόεδρό του ενίσχυση στις μεταγραφές. Εάν τουλάχιστον οι φιλοδοξίες του είναι μεγαλύτερες από το να συγκρούεται κάθε χρόνο με «γίγαντες» επιπέδου Ρόζενμποργκ για την τρίτη θέση που βγάζει στο ΟΥΕΦΑ. Και μην ξεχνάμε ότι η φετινή ομάδα δεν ήταν ικανή να πετύχει ούτε αυτό.

Εκτός από νιάτα και ταλέντο, το ποδόσφαιρο χρειάζεται υγεία. Και περισσότερο από κάθε άλλον, τη χρειάζεται ο Μιχάλης Καψής. Το καλό από το χθεσινό παιχνίδι είναι ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού πρέπει να πείστηκε ότι ο Καψής δεν υποκρίνεται. Το κακό είναι ότι πρέπει να πείστηκε επίσης ότι ο Καψής είναι ένα στόπερ πολυτελείας. Τον βάζεις, τον κρατάς ενενήντα λεπτά και μετά χρειάζεται γενικό σέρβις ενός μηνός από τον Λάκη Νικολάου. Τον βάζεις λίγο παραπάνω και μετά του φοράς χλαίνη και κάνει τον φαντάρο στην υποχώρηση του '40 από την Αλβανία.

Αλλο ένα θετικό ήταν ότι το χθεσινό ματς βοήθησε να καταλάβουμε τον χαρακτήρα του Σόλιντ. «Χρειάζεται ανανέωση η ομάδα», είχε πει μετά την ήττα από τη Λιόν. «Χρειάζεται ανανέωση», είπε και χθες μετά τη νίκη επί της Ρεάλ. Ο άνθρωπος λέει απλώς την αλήθεια. Εάν ο Σωκράτης Κόκκαλης χρειάζεται βολικά οικονομικά παραμύθια «Γιατί αυτοί οι παίκτες που κέρδισαν τα πρωταθλήματα ξέχασαν την μπάλα;», υπάρχουν ένα κάρο άνεργοι να του τα σερβίρουν. Η νίκη σε βάρος των «δεύτερων» της Ρεάλ είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δούμε τους ίδιους στα ίδια με τα ίδια αποτελέσματα και του χρόνου.